Trap voor trap

Fietsen voorbij de horizon

Nieuwe avonturen

Na vijf jaar is het weer zover. Over enkele weken opnieuw coast to coast op de fiets. Niet weer de TransAm, maar deze keer een combinatie van routes. Eerst vanaf Los Angeles, CA een stukje Route 66 naar de Grand Canyon. Daarna volgen we de Grand Canyon Connector en komen we in Phoenix, AZ op de Southern Tear, all the way naar Sint Augustine, FL.

De fiets staat al klaar voor transport. Nu nog wachten op het vliegtuig dat ons over de oceaan brengt.

LAX

Op een onmenselijk vroeg tijdstip staat Eddy voor de deur. Wat een vent! Vandaag vliegen we naar LA. We koppelen de aanhangwagen, met daarop de ingepakte fietsen, achter zijn auto en vertrekken. We hebben nog twee uur autorijden voor de boeg voordat we op Schiphol zijn. Onderweg hebben we een paar buien. Gelukkig hebben we plastic om de fietsdozen gedaan. Anders hadden we pulpkarton om ons fietsen gehad.

De dozen zien er indrukwekkend uit. We worden in de vertrekhal direct verwezen naar een lege incheck balie voor afwijkende bagage. Al met al hebben we binnen klein uur alle verplichte checks gehad en zitten we aan de koffie. Het vliegtuig heeft een uurtje vertraging. Achteraf had Eddy een uur langer kunnen slapen voordat hij bij ons voor de deur stond.

Na een lange maar rustige vlucht komen we om 12.15 uur lokale tijd aan op LAX, het internationale vliegveld van Los Angeles. Een saaier vliegveld is bijna niet te bedenken. Lange gangen, veel beton en geen winkels. De immigration officer straalt zowaar enige gastvrijheid uit. Dit in tegenstelling tot zijn kompanen in NY en Washington tijdens eerdere reizen.

Om ons heen wordt veel Spaans gesproken en op de borden zijn de aanwijzingen zowel in het Engels als in het Spaans. We spotten al de eerste palmbomen en McDonald’s. We gaan met de shuttlebus naar ons hotel. Gelukkig heeft de bus een achterdeur, zodat de fietsdozen makkelijk naar binnen kunnen worden geschoven. 

We zijn te vroeg bij het hotel om in te inchecken. De kamer is nog niet schoon gemaakt. We kunnen wachten op heerlijke relax banken. Nu nog wakker zien te blijven.

Om 7 pm gaat hier de zon al onder. Johan zet de fietsen nog in elkaar  en we herpakken de fietstassen. Dan slaat de jetlag toe. We kruipen vroeg in ons kingsize bed (alles moet groot hier). Hoe laat we wakker worden zien we dan wel weer. Morgen gaan we op pad met de fiets. Vanaf LAX dwars door LA. 

Waar ben ik aan begonnen?

Knetter vroeg wakker en mijn gedachten buitelen over elkaar heen. Wat als ik in de verkeerde buurt terecht kom? Zoon lief waarschuwde daarvoor als ervaringsdeskundige. Hoe kom ik de stad uit? Voor de deur van het hotel ligt een acht baans autoweg zonder ruimte voor fietsers. Heb ik nog wel conditie? Afgelopen weekend kwam ik bijna niet tegen de heuvels op. En Florida is wel heel ver weg. Ik kan het niet ontkennen. Ik heb last van ‘spannings’ en heb nog geen meter gefietst. 

Gelukkig is het restaurant al om vijf uur open. Eerst maar eens een goede bodem leggen. Dat helpt, alhoewel ik nog nooit in mijn leven zoveel voor een ontbijt heb betaald.

Als de fietsen zijn bepakt en we uitbundig en met verbazing zijn uitgezwaaid door het hotel personeel gaan we op pad. Via de stoep en elke keer stoppend bij verkeerslichten om een zebrapad over te steken komen we op de highway langs het vliegveld. Tot mijn verrassing is er een rijbaan vrijgemaakt voor fietsers. Helemaal tot aan het strand van de Pacific.

De muizenissen in mijn hoofd zijn weg en opgelucht maken we op het strand de doopfoto van onze reis. Langs het strand en stukje langs de haven komen we bij de pier van Santa Monica. Onderweg zien we nog een paar kijvende zeeleeuwen. 

Nu zijn we bij het officiële begin van onze route, wat voor de meeste mensen het einde is. Route 66 loopt namelijk van Chicago naar LA. Wij doen het laatste deel van de route andersom.

Wij rijden over Broadway en Santa Monica Boulevard naar Beverly Hills. Bijna overal zijn er fietsstroken langs de weg. Ik heb mij druk gemaakt om niks. Ik fiets en dat geeft rust in de kop. Veel lokale fietsers, die ons inhalen, vragen waar we naar toe gaan. Als we Florida zeggen, worden hun ogen groot en hun enthousiasme nog groter. Dat geeft een goed gevoel. Al is bij aankomst in Hollywood de koek wel op. Veel verkeer in de gaten houden, vals plat en de jetlag kost de nodige energie. We belanden in een motel en lopen nog even naar het Hollywood Sign. We zien het in de verte. Dat is mooi genoeg. 

De eerste kilometers heb ik gehad en nu zijn mijn gedachten weer geordend. Dan kan ik de komende mijlen wel aan.

Wat doet die schoen daar?

De stad uit

Route 66 is van oorsprong een autoroute. Deze volgen we op de fiets door de stad, op weg naar de buitengebieden. Waren we gisteren nog verrukt over de fietspaden dan komen we vandaag minder aan onze trekken. Op een memory lane na van 4 kilometer is het in de buitenwijken van LA matig gesteld met de aandacht voor ons fietsers.

De auto’s hebben duidelijk de overhand en als kwetsbare fietsers kunnen we kiezen om gewoon op de weg te rijden. We hebben dan geen uitwijkmogelijkheden vanwege de hoge stoeprand langs de weg. Ook is er soms een bike lane. Die ligt pal naast de parkeervakken voor auto’s, zodat we elk moment kunnen worden geraakt door een openslaand portier. Of we kiezen om op de stoep te rijden. Dat is veiliger. We slalommen dan om straatmeubilair, bushokjes, brandkranen, paaltjes, pilonnen, kuilen en voetgangers die alleen maar op hun telefoon kijken of te veel onder invloed zijn. En je moet natuurlijk niet van de hoge stoep af donderen met je zware fiets. Bij elke kruising moeten we stoppen tot we het zebrapad kunnen oversteken. Eerst knopje indrukken. Deze staat altijd waar de stoep het hoogst is. Dan de fiets terugrijden naar de verlaging in de stoep. En dan weer optrekken. Het tempo komt er zo niet in. Als de voetpaden en bermen in bezit zijn genomen door zwervers en hun tentjes kiezen we toch maar voor de autobaan.

Als we opzij kijken zien we Angeles National Forest. De weg daar naar toe is jaloersmakend rustig. Na Pasadena verandert de omgeving. Langs de highway is het een kilometers lange koopgoot. Van supermarkten, tankstations, nagel studio’s, autosloperijen, autoreperateurs tot dokters met privépraktijken. Het maakt ons leven op de fiets er niet makkelijker op. De ene in- of uitrit volgt na de andere. Met de daarbij behorende auto’s die willen afslaan of de weg op willen rijden. Het lukt ons om ze allemaal te ontwijken. Mooi dat het gelukt is, maar de stad zijn we nog niet uit. Morgen nog maar weer proberen.

Van de hemel richting de hel

In tegenstelling tot de vorige dag begint de route heel anders. We beginnen op Bonita Avenue, een legendarisch naam en ook bekend als boek. Na enkele kilometers komen we op de Pacific Electric Inland Empire Trail. Een 30 km lang fietspad over een voormalige spoorbaan. Prachtig strak beton aangelegd, met ernaast een pad voor paarden, hardlopers en wandelaars. Ook is er gedacht aan de faciliteiten voor fietsers, zoals een gereedschapskist en fietspomp en diverse watertappunten. Bij grote kruisingen zijn er zelfs verkeerslichten om over te steken. Een waar walhalla.

Om bij San Bernardino niet in dezelfde situatie te belanden als gisteren nemen we in Fontana de alternatieve route die op de kaart staat beschreven, de Glenn Helen Alternate. Dit zou rustiger zijn. Zou rustiger zijn, niets is minder waar. De zaterdagochtendspits komt later op gang, maar gaat niet meer over tot laat in de avond. We keren terug naar ons oude ritueel van stoepje rijden. Ondertussen staat de zon strak aan de hemel en gaat de temperatuur naar 31 graden. We slaan het water per gallon in. Ook gaat de weg meer omhoog dan omlaag. We komen vandaag op bijna 1000 meter boven zeeniveau. We verlaten de suburbs. Het landschap ligt er dor bij en schaduw is er bijna niet.

Gelukkig bereiken we halverwege de middag de camping. Helaas is deze afgehuurd door de scouting en worden onverbiddelijk geen andere gasten toegelaten. De andere camping, aan de overkant van de weg, is bezet voor de medewerkers van de rodeo die daar vanavond zal zijn. Dus ook geen plek voor fietsers. Misschien ook wel zo goed, want met een zooitje dronken cowboys om je tent slaap je niet rustig. Het enige alternatief is nog slaapgelegenheid 10 mijl verder op de route. We bellen en er is nog plaats. Wel alvast je creditcardnummer opgeven voor het geval je het niet haalt. De weg gaat alleen maar omhoog, de zon brand als de hel, mijn voetzolen branden in mijn schoenen en het verkeer is extra druk vanwege de rodeo en een file op de naastgelegen I-15.

Wij fietsen op de oude Route 66 die niet meer mag worden gebruikt. Deze is geblokkeerd met roadblocks en ligt bezaaid met rommel en heel veel glas. Voor ons is het veiliger dan op de gewone weg. Met nog een paar kilometer te gaan houdt de route op. Willen we bij het hotel komen dan moeten we gebruikmaken van de Interstate. Eigenlijk mag het niet, maar ook weer wel als er geen andere route beschikbaar is. Dat is wel een heel raar gevoel om bijna tegen zonsondergang met je fiets de snelweg op te rijden. We redden het tot het hotel. Daar horen we dat de temperatuur de komende week gaat oplopen tot 40 graden. ‘Welcome to hell’ zoals dat dan heet.

Een gewone fietstocht

Na de warmte van gisteren zijn we vroeg op pad. Om half acht zitten we op de fiets. Een over half acht staan we er al weer naast. We zijn de parkeerplaats van het hotel nog niet af. Ariane rijdt al hotseknotsend over een onduidelijke richel. De stuurtas valt op de grond en de andere tassen hangen nog half aan de bagagedragers. De schade valt mee. Het grootste probleem is de stuurtashouder. De kabel is gebroken en niet te repareren. De stuurtas verdwijnt in een van de zijtassen. Gelukkig hebben we nog ruimte over. Zodra we een fietsenwinkel zien gaan we op zoek naar nieuwe stuurtas. In Victorville zijn er twee, maar beiden tot dinsdag gesloten.

Even later zijn weer op pad. We steken de I-15 weer over. De officiële route wil ons nog tien mijl over de vluchtstrook  laten fietsen. Op zondagochtend is het zelfs knetterdruk op die weg, dus ons krijg je er niet op. Dan maar een stukje omfietsen. We gaan over de kruising rechtdoor en rijden over highway 138 met de wonderlijke naam Rim of the World Scenic Byway. Scenic is het zeker. Direct is het klimmen. Na een kilometer of zes komen we over de top van Cajon Pass. Het uitzicht is prachtig en hijgend en puffend komt er ook net een gigantische goederentrein over de top rijden.

Daarna lekker afdalen en op naar de volgende klim als we afslaan naar Summit Valley Rd. Een gewone tweebaans weg met net genoeg ruimte voor twee fietsers als de auto’s ons voorbij rijden. Na deze tweede top is het bijna 30 km dalen naar Victorville. Lekker relaxed 1 of 2 procent daling is heerlijk voor de beentjes. Ondertussen slobberen we de nodige flessen water en cola leeg. Want de zon begint vanaf 9 uur al weer onbarmhartig te schijnen.

We vullen onze eet- en drink voorraden aan bij een locale supermarkt. Niet veel later passeren we het regionale park Mojave Narrows. Daar kunnen we kamperen, maar er staat maar één boom. Dan door naar de enige andere camping in de omgeving KOA Campgrounds Shady Oasis.

Klinkt goed. Mooi op tijd rijden we net na de middag de camping op. Helaas, KOA heeft de boel overgedaan aan een clubje particulieren. Die willen rust en zeker geen tent kampeerders. 

Gelukkig heeft een van de campinggasten medelijden en laat ons toe. De naam zegt het al. Er is genoeg schaduw. Dat beschermt ons tegen een zonnesteek. We doen een wasje en de rest van de middag niets meer. Het is veel te warm. Vannacht slapen we eindelijk in onze tent. Al met al een goede dag.

Ongewenste bezoekers

Het ziet er zo vredig uit. Onze bijna verlaten camping, waar we bij uitzondering de enige tent kampeerders zijn. Het is om zeven uur donker. We leggen de tassen met kleding en kampeerspullen in de tent en laten het kookgerei en voedsel bij de picknicktafel staan. Het is kurkdroog en geen mens te bekennen. En dan kunnen we morgenochtend zo aan het ontbijt.

Gedurende de nacht wordt Ariane even wakker van wat geritsel, maar vanwege al het langsrazende verkeer op de I-15 schenkt ze er geen aandacht aan. Na een goede nachtrust denk ik Ariane wakker te maken met een kopje koffie. We houden toch een rustdag vandaag.

Tot mijn schrik staat er geen enkele tas meer bij de picknicktafel. Deze liggen verspreid over het terrein en op de weg. Alle plastic zakken met brood, tortillaflappen, koffie-en koffiemelkzakjes zijn uit de tassen gehaald en open gescheurd. Er liggen nog wat restjes voedsel op de grond. Zelfs ons aangebroken bus pringles hebben de ‘boeven’ weten te vinden. Gelukkig hebben we nog een paar koekjes over die in een tas in de tent liggen. Hebben we nog iets van een ontbijt. Kunnen we eindelijk kamperen, maken we deze beginnersfout. Altijd het voedsel ophangen waar de dieren niet bij kunnen is ons geleerd. Een goede les. We zitten niet ver van het dorp. Daar kunnen we onze voorraden weer aanvullen.

Gewijzigd plan

Plannen zijn er om bijgesteld te worden. De knetter hoge temperaturen tot 40 graden de komende week maken het voor ons ondoenlijk om met de fietstocht door te gaan. Daarbij komt dat er op een bepaald stuk van meer dan 150 km geen voorzieningen zijn. Dat maakt het voor ons te gevaarlijk om door te gaan. De extreme hitte gaat door tot in Texas. We onderbreken onze fietstocht. Het gaat ons aan het hart, maar veiligheid gaat voor. We blijven de geplande route volgen, maar dan met een gehuurde auto. En de fietsen gaan achterin mee. De wagen leveren we over veertien dagen in bij de verhuurder in Austin TX. Hopelijk zijn de temperaturen dan wat gedaald en kunnen we onze fietstocht weer vervolgen. 

Door de Mojave Dessert

We gaan verder over route 66, ook wel bekend als Historic National Trail. Met de route aanwijzingen op onze Garmin is deze prima te volgen. Wanneer we Victorville uit zijn wordt het ineens erg rustig op de weg. Het meeste verkeer pakt de I-40, die min of meer parallel loopt. Naast de route 66 lopen twee spoorbanen. Goederentreinen rijden af en aan. Ongelofelijk wat daar over het spoor gaat. Iedere trein telt eerst vijf locomotieven en vervolgens honderdveertig wagons. Op elke wagon twee containers op elkaar. Het is een indrukwekkend gezicht. Alleen moeten we geduld hebben wanneer de spoorbomen zich net voor onze neus sluiten. 

We rijden de hele dag door de woestijn. Het is een desolate bedoening. Er groeit vrijwel niets, behalve wat vetplanten, struiken en cactussen. Geen boom is er te zien.

In de vlakte wonen ook nog mensen, variërend in bouwvallige stacaravans tot in mooie bungalows.

Geleidelijk loopt de temperatuur op en na het middaguur geeft de meter 45 graden aan! We stappen regelmatig even uit voor foto’s. Het is schroeiend heet. Je houdt het buiten maar net vijf minuten vol. 

Onderweg doen we Barstow aan, er is daar een museum over de route 66. Het museum bevindt zich in een prachtig oud stations gebouw maar is definitief gesloten! Beetje onduidelijk waarom. Het eveneens aanwezige treinmuseum is ook dicht. We kunnen wel het oude stations gebouw bekijken waar een expositie over ruimtevaart is.

We stoppen onderweg bij het Bagdad café. Dit ludieke café is beroemd (alleen niet bij mij) vanwege de gelijknamige film uit 1987. Delen van de film zijn opgenomen in en rond het café. Er staat een ‘oudere jongere’ achter de toonbank. Zo te zien is hij blijven hangen in zijn hippie tijd. Waarschijnlijk toen ook zijn laatste douchebeurt gehad. Samen met een maat zit hij al aan het bier. We kopen cola bij hem.

Vervolgens gaan we op de foto achter de balie. Volgens mij kom je niet uit die tent voordat je op de foto bent geweest.

Net voorbij Amboy komen we langs Roy’s Motel and Cafe. Een retro tankstation en motel. Eveneens dicht (we treffen het) vanwege restauratie. Men fotografeert elkaar midden op de weg. Dat kan prima met zo weinig verkeer.

Aan het eind van de middag komen we aan in Needles. Het is nog steeds boven de 40 graden. Gezien de omstandigheden zijn we meer dan tevreden over de keuze om niet door te fietsen. We hebben ook geen enkele andere fietser gezien vandaag.

Te veel woestijn

Mooi op tijd, na een berucht ontbijt (slappe koffie, piepschuimen bordjes en plastic bestek) in het motel, zijn we weer ‘on the road’. We duiken de woestijn weer in en zijn blij met onze airco in de auto. Het kwik loopt al snel op naar 37 graden. Vrolijk pratend volgen we de lange, wel heel erg rechte weg door de woestijn.

De weg golft door het landschap, met bij de ‘dip’ een waarschuwing voor mogelijke overstromingen. Daar vermaken we ons over, alsof we pinguïns op de Noordpool zouden zien.

Na 20 km zullen we bij de eerste bezienswaardigheid langs komen, een oude brug over de Colorado rivier, die te slecht is voor gebruik. Het duurt wel erg lang voor dat we de brug zien. Er is ook nog geen rivier te zien. Na bestudering van de kaart blijken we een klein afslagje te hebben gemist. We zijn bijna bij Vidal Junction op hwy 95, 50 mijl te ver rijden betekent ook weer 50 mijl terug. We zijn lekker bezig.

In de woestijn zien we op een enkele vogel na geen dieren. Vlak voor Oatman wordt de weg geblokkeerd door een stel ezels. Het waarschuwingsbord volgt pas een halve mijl later. Het blijkt een locale attractie. De beesten gaan dwars op de weg staan en bedelen dan om voer.

Plat rijden is ook zo wat. Al hoewel we later op de dag bij Roadkill Café eten en die hebben als motto: ‘you kill it, we grill it’.

Na Oatman verandert het landschap. Nog steeds woestijn, maar nu door de bergen. Fantastisch om via een kronkelige weg over de Sittgreaves Pass te trekken. Onderweg komen we langs Hackberry General Store. Alles wat er aan Route 66 snuisterijen te koop is, is daar te verkrijgen.

Geheel in stijl slapen we vannacht in Historic Route 66 Motel en al heb ik het beest niet geschoten of plat gereden, ik heb voor het eerst in mijn leven eland gegeten. En we zijn na 400 km rijden nog steeds niet uit de woestijn.

« Oudere berichten

© 2025 Trap voor trap

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

Translate »