Trap voor trap

Fietsen voorbij de horizon

Transam

Welkom op ‘Trap voor trap’. Op deze site laten wij, Johan en Ariane, weten hoe het ons vergaat op onze fietsreis door de Verenigde Staten van Amerika. We doen van april tot juli 2019 onregelmatig verslag als we via de Trans America Bicycle Trail (ook wel Transam genaamd) van de oost- naar de westkust trekken.

Appje

Drie jaar hebben we ons voorbereid om de Transam te kunnen fietsen. Alles is geregeld. Tot 24 uur voor vertrek. Een appje van KLM. ‘Hi Johan, jouw vlucht is helaas geannuleerd’. En bedankt. 

Een directe vlucht lukt niet meer. Uiteindelijk kunnen we met Delta via New York naar Washington DC. Voor Paul en Henk Jan, onze chauffeurs van de dag, betekent het extra vroeg opstaan. Vroeg in de ochtend, om half vijf staan ze voor onze deur. Paasmorgen is lekker rustig rijden en we zijn ruim op tijd op Schiphol.

Op het vliegveld in het bagagedepot pakken we de fietsen in een speciale fietsdoos. Ondanks de grote dozen krijgen we geen voorkeursbehandeling bij de incheckbalie zoals de vorige keer. Wel mogen we in eerste instantie de bagage extra betalen omdat die bij het overboeken niet is meegenomen in de registratie. Met mijn vriendelijke uitstraling weet ik overtuigend genoeg over te komen om dit ongedaan te krijgen. Naast elkaar zitten is helaas niet mogelijk. Het vliegtuig zit helemaal vol.

Op het schermpje in de vliegtuigstoel verschijnt de afstand van Amsterdam naar New York: 5865 km. Ik moet even slikken. Nu realiseer ik mij hoe ver we gaan fietsen. Wij doen ruim 1000 km meer.

Het nadeel van overstappen in New York is het slepen met bagage en de fietsen. Volgens de medewerker van KLM kan een overstap makkelijk in anderhalf uur. In theorie wel, in de praktijk staan we anderhalf uur voor de immigratiedienst te wachten. En is onze vlucht naar Washington vertrokken. Helaas zijn alle vluchten voor vandaag vol. Morgen kunnen we om 9.00 uur mee met de eerste vlucht naar Washington. Vannacht slapen we in New York*. 

De fietsen laten we op het vliegveld bij een bagagedepot. We annuleren en regelen nieuwe hotelreserveringen en autohuur. Met een beetje mazzel kunnen we morgen in een keer door naar Yorktown. Daar begint ons fietsavontuur en zit we volgens de planning weer op schema.

*Naschrift: Na afloop van onze reis heeft KLM excuses en compensatie aangeboden voor al het ongemak.

Fietsdozen

Onze omgeboekte vlucht vertrekt om 9.00 uur. Op advies van de grondstewardess zijn we vroeg op JFK vanwege de verwachte grote drukte.

Onze fietsdozen moeten nog een nieuw bagagelabel hebben. Na ruim een uur van het kastje naar de muur te zijn gestuurd kent elke baliemedewerker dat stel met die onmogelijke bepakking. Uiteindelijk geeft een supervisor toestemming om er een nieuw label op te plakken. Wel geeft de supervisor aan dat we in een klein vliegtuig naar Washington gaan, dus er is een kans dat de fietsen later komen…

In Washington ontmoeten we een Nederlands gezin met dezelfde reisproblemen als wij, maar dan zonder fietsen. Dat schept een band en we kunnen even lekker af reageren.

Zowaar zijn de tassen en fietsen in Washington samen met ons aangekomen. De dozen zijn open gesneden en opnieuw dicht getaped en bevatten een briefje van Transportation Security Administration met excuses voor het opensnijden van de dozen. Dit is gedaan voor onze eigen bescherming en onze medepassagiers.

Met een opnieuw gehuurde Dodge Grand Caravan vervoeren we de dozen naar Yorktown. De oude huurovereenkomst was door alle vertraging vervallen.

Onderdelen van de fietsen steken uit de dozen en de handgrepen zijn uitgescheurd. Nog een keer gebruiken is onmogelijk. In stukken gesneden gaan ze de vuilcontainer in. De fietsen staan weer in elkaar en morgen worden de eerste kilometers gemaakt op de fiets.

Eerst dopen, dan naar de kerk

Start Transam – Yorktown Victory Monument

Het voordeel van een jetlag is vroeg in de morgen beginnen met fietsen. Om tien over half zeven vertrekken we naar het centrum van Yorktown, Virginia voor het officiële begin van onze tocht. Eerst een fotosessie bij Yorktown Victory Monument, het startpunt van de Transam. Voor ons een historisch moment. Voor anderen niet, zo vroeg in de ochtend. Het wordt behelpen met de zelfontspanner op het fototoestel.

Bij het strand dopen we onze achterwielen in de Atlantische Oceaan (of eigenlijk de York River die uitkomt in de oceaan). Een goede traditie onder Transammers. Gelukkig loopt hier één dame met een hondje, die wil wel van veraf een foto maken van ons. Vanwege het hondje mag ze niet op het strand komen. Regels zijn nu eenmaal regels in Amerika.

De doop

Via de de Colonial Parkway rijden we langs de York River naar Williamsburg. Een historisch koloniaal stadje, volledig ingericht om hordes toeristen te ontvangen. We steken de landtong over en vervolgen onze route nog steeds via de Colonial Parkway langs de James River naar Jamestown. Samen vormen deze drie plaatsen de Historic Triangle, waar de eerste kolonisten zich settelden. 

Begin Virginia Capital Trail

De route gaat over in de Virginia Capital Trail. Een fietspad van 83 km welke loopt van de huidige hoofdstad Richmond naar Jamestown, de eerste hoofdstad van Virginia. Een fietser vertelde dat het hele project vlug is afgerond voor het WK wielrennen in 2015. Het is een beetje vreemd als er geen enkel fietspad is in de plaats waar het WK wielrennen wordt gehouden. Het fietspad is een succes want vandaag zijn we tientallen fietsers tegen gekomen. En niemand heeft een e-bike. 

Willis United Methodist Church, Glendale VA

Onze slaapplaats is in Willis United Methodist Church. De leden stellen de kerk open voor fietsers. We krijgen een hartelijk welkom. Een geweldig initiatief, dat vaker schijnt voor te komen in dit land. Slapen kan op de grond in een van de vergaderzaaltjes van de kerk. Er is een douche en een keuken. Meer hebben we niet nodig. Het kerkkoor heeft vanavond repetitie. Dat geeft een extra dimensie aan ons avondeten.

Leuk

Nog maar net op weg vanmorgen en ik hoor mezelf ‘oh wat leuk’ roepen bij het zien van de ochtendzon die op een tuin vol met bloeiende rododendrons schijnt. Johan kijkt achterom en zegt dat dit niet de laatste keer geweest zal zijn dat hij mij dit hoort zeggen deze reis. Hij heeft gelijk want ik ben redelijk voorspelbaar.

Wat maakt het allemaal zo leuk hier onderweg in de VS? Om te beginnen de talloze eekhoorntjes en de rode vogeltjes (Cardinal, de Statebird of Virginia). Vanmorgen vertrokken we onder schooltijd en werden ingehaald door talloze schoolbussen (van die leuke gele). Schoolbussen waarvoor automobilisten overigens respect hebben. Wanneer kindertjes in- of uitstappen, is het verboden om de bus in te halen. En dat wordt ook gewoon niet gedaan. Overigens is het ook heel leuk en fijn dat de auto’s erg voorzichtig om fietsers heen rijden. Daarbij komt het voor dat de bijrijder uit het raam hangt en je een goede en veilige reis toewenst . 

Leuk (en soms minder leuk) zijn goed bedoelde adviezen van pensionado’s die oprecht menen dat de Grand Canyon echt niet ver omrijden is en dat je deze zeker niet mag missen. Pensionado’s die in enorme motorhomes aan komen rijden en waarachter nog een flinke Chrysler Voyager bungelt. Die graag een praatje met je maken en oprecht vinden dat Trump een schande voor het land is….

Sommigen zie je ook als vrijwilliger in historische plaatsen als Williamsburg in koloniale kleding gehuld maar dan wel met zonnebril en witte Nikes. 

Leuk zijn de lichtborden bij de talloze kerken die de dienst aankondigen en ook nog de blessings van de Lord meegeven aan voorbijgangers. Dezelfde kerken bieden wel aan fietsers zoals wij belangeloos onderdak, inclusief warme douche, schone handdoeken en een gevulde koelkast en dat is dan wel weer erg leuk (met name na een lange hete dag). Ook dit is Amerika…

Vanavond op de camping is er ‘free dinner’ (BBQ) en morgen een ‘free waffle breakfast’, welke Nederlander vindt dat nu niet leuk???

De natuur is ook leuk

Onbekend gebied

Een paar kilometer buiten Ashland slaan we links af. Voor ons een afslag naar onbekend gebied. We volgen route 76. 

Splitsing Transamerica Trail en Atlantic Coast Route

De eerste twee dagen tussen Jamestown en Ashland hebben we twee jaar geleden ook al gereden bij onze proefrit over route 1 langs de Atlantische kust. Zie het kaartje bij het plan.  

Ashland is een bijzonder plaatsje. Midden door het dorp loopt een dubbele spoorbaan. Hieraan staan prachtige huizen, maar echt rustig wordt het nooit als er een goederentrein met honderd wagons langs komt.

Ashland VA

Het landschap wordt heuveliger. We doen zelfs een kort klimmetje van 21 %. Daar wordt je niet vrolijk van op een fiets van 40 kg. Maar we redden het fietsend boven te komen. 

Het gebied is rustig, veel bos en weilanden. Alle huizen zijn vrijstaand, al is er wel verschil in kwaliteit.

De hele dag hangt er onweer in de lucht. Op een paar druppels na valt het mee. Tot twee kilometer voor de finish. De lucht trek razendsnel dicht en voordat we het weten plenst de regen naar beneden en ontstaan er rukwinden. We schuilen bij een huis langs de weg. De eigenaar is zo vriendelijk ons met een pick-up-truck naar de eindbestemming te brengen. Onderweg ligt er een boom dwars over de weg, die er kort daarvoor nog niet lag volgens de bestuurder. 

De gevolgen van het onweer

In Mineral slapen we in een brandweerstation. Commandant Jonathan, ‘Shorty’ voor vrienden, vindt het te gevaarlijk om buiten in een tent te slapen. 

Commander Jonathan ‘Shorty’ – Mineral Fire Station

Tegenover de kazerne worden gratis maaltijden verstrekt. Het blijkt een jaarlijks evenement te zijn om fondsen te werven. We doneren een bijdrage. Waarvoor de fondsen zijn weet ik niet, maar het eten smaakt goed.

Robb

Robb

Opeens staat hij voor onze neus in Willis Church. Robb, prototype van een New Yorker. Luidruchtig, druk en volop aanwezig. Hij is net als wij begonnen aan zijn fietstocht naar de westkust. Wel vertelt hij dat hij vorig jaar al van Florida naar Seattle is gefietst en van daar naar New York. Dit jaar gaat hij nog een keer van oost naar west… en terug.

Rob steunt en kreunt en is druk in de weer met zijn telefoon. De volgende twee avonden komen we hem op onze slaapplaatsen ook weer tegen. Op de camping in Ashland en de brandweerkazerne in Mineral.

Robb loopt altijd in kleding waar EB op staat geschreven. Wanneer ik hem er naar vraag wat EB is verteld hij het verhaal over zijn zoon Drake E. Hij leed aan de ziekte Epidermolysis Bullosa en werd niet ouder dan 13 maanden. Wat een verdrietig verhaal.

Robb houdt ontzettend veel van fietsen, maar de gedachte aan zijn zoon laat hem niet los. Om het lot van kinderen met EB te verbeteren fiets hij nu van kust naar kust in Amerika. Heen en weer in één jaar is al opmerkelijk, maar dat twee jaar achter elkaar heeft nog bijna niemand gedaan. Het doel is om dit jaar 1 miljoen dollar op te halen. Vandaar dat Robb zo druk in de weer is op zijn telefoon. Social media moeten worden gevoed en ook de vele sponsors hebben aandacht nodig. Robb is te volgen op The big ride for EB. Meer informatie over EB is te vinden op de site van Debra.

Postzegel

We rijden het gehucht Kents Store binnen. De zon schijnt, het is fris na de onweersbuien van gisteren en het landschap gaat op en neer.

Op de kaart staat bij Kents Store aangegeven ‘NS’. No Services. En dat betekent in de regel ‘er is niks te halen’. Geen winkel voor voeding, geen benzinepomp, geen camping, hotel of B&B. Helemaal niks.

Kents Store ligt aan een driesprong. Er staan vijf huizen. Tot onze verbazing is een van de huizen een postkantoor.

Postkantoor Kents Store VA

Dat komt goed uit, want een van onze voornemens van deze reis is op tijd een kaartje versturen. Ja, we versturen nog kaartjes. Meestal doen we dat de laatste dag van de vakantie en dat is deze keer een beetje laat.

‘Zullen we er 10 of 20 nemen?’ vraag ik aan Ariane. ‘Doe maar 10’ antwoord ze ‘we zien nog wel eens een postkantoor’. Ik bestel 10 postzegels voor Nederland ‘in Europa’ zeg ik er voor de duidelijkheid bij. De beambte pakt een dik boek, vindt ‘Niederlande’ en vraagt $ 1,15. Dat is goedkoop. Ik krijg 1 postzegel. Meer postzegels heeft ze niet. Zij adviseert om door te rijden naar Byrd Mill, daar is ook een postkantoor en ligt maar 9 mijl verderop. ‘Sorry, we zijn op de fiets en dat is ook nog de verkeerde kant op’. Verbaasd kijkt ze ons na.

Ontbossing

We vervolgen onze weg, heuvel af, heuvel op. Meestal is het mooi groen, maar houtkap ontsiert het landschap.

Palmyra United Methodist Church

Na een korte rit komen we aan in Palmyra. Ariane denkt direct aan Sinterklaas, maar die komt uit Myra. We verblijven weer in een kerk. We worden hartelijk ontvangen door Cindy en haar man Jerry. De faciliteiten zijn nog beter dan in de vorige kerk in Glendale.

Jerry & Cindy

Palmyra heeft ook een postkantoor. Helaas is dat op zaterdagmiddag gesloten.

Bergen

In de verte de Blue Ridge Mountains

We zijn net uit Palmyra en daar zien we de eerste bergen van de Blue Ridge Mountains. Nog een dagje fietsen en we zijn aan de voet van deze bergrug.

Dwars door Charlottesville, VA

Eerst nog eens een flinke portie heuvels verwerken. We blijven op een hoogte van 150 – 200 meter. En toch hebben we aan het eind van de dag 964 hoogtemeters afgelegd. Een nieuw record voor deze trip. We hebben ons al aardig goed in conditie getrapt, ondanks het verschil in voorbereiding. Voor ons vertrek heeft Johan dit jaar al 2300 kilometer gefietst en Ariane 98. Beide trainingsmethoden zijn dus mogelijk.  

Jake’s convenience store

Onderweg moeten we voldoende eten om hongerklop te voorkomen. Vooral een ‘convenience store’ is een favoriete plaats om even te rusten en een kop koffie met muffin of een cola te scoren. Een convenience store is een soort ‘buurtsuper’ in niemandsland, zonder vers voedsel, maar er zijn veel calorieën verkrijgbaar. 

Ook de gieren hebben honger

Ondanks het mooie uitzicht zijn de heuvels in Virginia lastig om te fietsen. We komen niet in ons ritme, de hellingshoek is onregelmatig en het blijft zoeken naar de juiste versnelling. Vandaag hebben we ze alle dertig gebruikt. We denken dat we liever gewoon een lange weg naar de top van een berg rijden. Morgen gaan we het zien en voelen, dan stijgen we naar 1000 meter hoogte.

Leuk wonen in de heuvels

We staan op een camping vlak bij Greenwood. Gelijk met ons komt er nog een mede kampeerder aan. Hij heeft iets meer parkeerruimte nodig dan wij. 

De auto zit met een trekhaak vast aan de camper

Granny’s gear

Kort voor ons vertrek naar de USA kregen we het boek ‘Het wonder van Iowa’ van Bas van Oort. Hierin beschrijft hij hoe hij destijds met een vriend fietsend dwars door Amerika is getrokken. Een en ander viel niet altijd mee. Waar zijn vriend fluitend de bergen op fietste, had hij nogal eens zijn ‘granny gear’ nodig.

De Granny gear, ofwel het lichtste verzet, wordt liever vermeden door de echte wielrenner. Die heeft deze niet nodig, hij komt met een tandje meer ook omhoog.

Smokey Mountains

Vandaag is voor mij de dag waar ik het meest tegen opzie. We gaan de Appalachen in! De Smokey Mountains zijn de eerste bergen van deze reis die we over gaan. Niet de hoogste, maar wel die met de gemeenste stijgingen. Welk blog ik ook gelezen heb, vandaag wordt het schijnbaar ‘horrible’!

Zoals in een eerder verslag staat, is mijn voorbereiding thuis op deze reis niet noemenswaardig geweest. Vooraf maar weinig kilometers gemaakt en al zeker geen hoogtemeters (op enkele viaducten na). Vandaag dus de ‘dag des oordeels’….

SInds de geboorte van onze prachtige kleinzoon ben ik echter wel officieel een granny, heb ook de bijbehorende versnelling en zeker geen fietsschaamte.

De dag samengevat: ik heb alle hoogtemeters vandaag overwonnen; grotendeels op mijn granny gear dat wel! Volgens Johan, die over de statistieken gaat, zijn het er 1178 geweest in 45 kilometer. Ik heb maar een keer hoeven afstappen in een haarspeldbocht van 15% toen een auto mij inhaalde…. Het fietsen in de bergen viel niet mee, maar ik vond het niet horrible. 

Begin Blue Ridge Parkway

Aankomen boven op de Blue Ridge Parkway, een toeristische weg (zonder vrachtverkeer) die over de gehele Smokey Mountains loopt, geeft een geweldig gevoel. Nahijgend nemen we het prachtige uitzicht in ons op en maken de eerste foto’s van de Parkway. Alle jassen gaan aan want er waait al de hele dag een gemene koude wind en het is maar 13 graden. We gaan verder de Parkway op; daarbij nog weer verder klimmend naar de top van Ravens Roost op 3200 Ft (975 meter).

Op de top van Ravens Roost

Daarna een heerlijke afdaling (wie dat bedacht heeft verdient een lintje) waarna we ineens bij de camping ‘Royal Oaks Cabins’  in het plaatsje Love zijn. De campingbaas blijkt met name zijn inkomsten te behalen uit de verhuur van cabins, een soort blokhutten, inclusief een eigen douche en kachel. Dat lijkt ons vandaag aantrekkelijker dan een koude open kampeerplek. 

Royal Oaks Cabins

We zitten inmiddels rozig bij de warme kachel en de was wappert buiten. Ik mis nog een borrel maar we zitten in een ‘dry county’ ofwel niet verkrijgbaar. Je kunt niet alles hebben….

« Oudere berichten

© 2024 Trap voor trap

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑