Maand: mei 2019 (Pagina 1 van 4)

Gisteren zijn we begonnen aan de eerste kilometers op de Blue Ridge Parkway. Het hele traject is 755 km. Aansluitend ligt ten noorden de Skyline Drive die door Shanandoah National Park loopt en 165 km lang is.

Wij beginnen bij mijlpaal 0, waar het toegangsbord van het park staat. Een jongeman stopt met zijn auto en hij vraagt ons een foto te maken van hem naast het bord. Hij verteld trots dat hij de hele route van de Skyline Drive al heeft gereden en ook de Blue Ridge Parkway gaat doen. Wat wij daar met die fietsen doen en of hij misschien van ons een foto moet maken komt niet in hem op. 

De Parkway golft over de Appalachen. Er zijn geen winkels, soms een informatiepunt met een ranger en veel uitkijkpunten, zogenaamde ‘overlooks’. Commerciële uitingen zijn verboden. De weg is van de overheid en daar mag niemand commercieel van profiteren. De camping is daarom moeilijk te vinden.

De schade in de bossen is enorm. In februari heeft een ijsstorm gewoed. De campingbaas vond het angstaanjagend. Rond zijn huis leek het of er een vuurgevecht gaande was. Zo hard klonk het afknappen van de takken en bomen die het ijs niet meer konden dragen.

De natuur is prachtig. De vogels fluiten en de heuvels blijven nevelig, zoals het hoort in de Smokey Mountains. We zien ongeveer dertig auto’s en vier motoren op het hele traject. Wat een rust. Maar eigenlijk ook wel een beetje saai. We hebben medelijden met de jongeman die vol trots aan de Blue Ridge Parkway begon. We vragen ons af of hij het vol zal houden. 

Bij Tye River Gap (mijlpaal 26) verlaten we de BRP. Het is wel mooi geweest. Als een baksteen dalen we af over de kronkelige Tye River Turnpike naar Vesuvius. 500 Meter dalen in 4 kilometer, je zal er maar tegen op moeten fietsen!

Het buikje knort weer en er is een convenience store in Vesuvius. 590 calorieën honey bun worden er per persoon naar binnen gewerkt! En we kunnen weer door.

We krijgen een cadeautje. We volgen de South River naar Lexington. Een prachtige landelijke weg loopt langs de rivier, 20 kilometer door een vallei, alleen maar vals plat naar beneden. Heerlijk!

In Lexington overheerst het militarisme. Dan kan ook niet anders met het indrukwekkende Virginia Military Instituut. Ook bezoeken we het graf van Stonewall Jackson, een legendarische militair uit de Amerikaanse burgeroorlog.

Op zich is het al de moeite waard om deze oorlog te bestuderen. In de burgeroorlog zijn meer Amerikaanse slachtoffers gevallen, dan in alle oorlogen daarna bij elkaar opgeteld.

We overnachten bij Natural Bridge, een natuurwonder waar Amerikanen dol op zijn.

We houden onze stop bij een oude loopbrug in Buchanan. Het oude bruggetje loopt over de James River. Dezelfde rivier waar we de eerste dag van onze tocht langs reden. We hebben net onze calorieënbom en cola achter de kiezen en breken ons picknickplaats op. Er stopt er een motorrijder vlak naast ons. Hij draagt een zwarte helm, zwart vizier, mouwloos spijkerjasje en flink wat tattoo’s. En niet te vergeten een lange ringbaard. Hij heeft net vier dollar gevonden en vraagt of die van ons zijn. ‘Nee wij zijn niks kwijt, maar we kunnen het wel gebruiken’ antwoord ik. ‘Het is ook niet van mij’ antwoordt de motorrijder. Hij drukt de vier dollar in mijn hand, geeft gas en rijd weg. Welkom in Amerika!

Vandaag maken we een kort ritje omdat er op de route maar een overnachtingsplaats is. Dan kunnen we ook wel later weg, zeggen we tegen elkaar. Uitslapen is ook wel eens lekker. Dat is niet slim. Tegen twaalf uur zijn we net over de helft. En de temperatuur loopt op tot tegen de 30 graden. Daarbij loopt weg de laatste 20 km vals plat omhoog. Troutville is dan verder dan je denkt.

De weg is weer prachtig. Hij loopt door een brede vallei, met naast ons de spoorlijn en een smalle rivier. We komen een gigantische goederentrein tegen en even later springt een ree vlak voor onze fietsen over de weg. 

In Troutville (431 inwoners volgens de kaart) slapen we in het Town Park. Onder een overkapping staan wat picknicktafels. Daarnaast zetten we onze tent op.

Alles is gratis, er is zelfs stroom voor onze apparatuur. En wassen is mogelijk bij een wastafel in het invalidentoilet. Een klein minpuntje is de spoorbaan die vlak achter het park ligt. Even afwachten hoeveel goederentreinen er vannacht langs komen.

En…

De trein maakt ons vroeg wakker. Even over zeven zitten we weer op de fiets.

We rijden van Troutville naar Christiansburg. De laatste etappe van ons eerste kaartje. We volgen achtereenvolgens Little Catawba Creek, Catawba Creek en Roanake River. Prachtige kleine rivieren die hun weg zoeken door de brede Catawba vallei. In de vallei zien we veel boerderijen, met meestal kleine kuddes runderen in de graslanden.

De dieren zoeken verkoeling in de rivier en we verwachten elk moment een cowboy te zien, zoals in de tijden van Bonanza. In deze moderne tijd rijden ze echter in pick-up trucks.

De locale bevolking denkt goed om de fietsers. Zelfs waterflessen liggen klaar langs de weg.

Wij rijden de TransAm van oost naar west. Wij zijn zogenaamde westbounders. De volgorde van de routekaarten is van west naar oost, maar gelukkig is de beschrijving in beide richtingen weer gegeven. Er zijn 12 routekaarten, die worden Section genoemd. Iedere section bestaat uit kleine deelkaartjes, zogenaamde maps, die elk ongeveer 30 mijl (= 50 km) beslaan. Er zijn 150 maps. Wij zijn begonnen op map 150 in Yorktown en Christiansburg ligt in map 139.

Vandaag hebben we onze eerste section, nummer 12, volbracht. We hebben volgens de kaart nu 368 mijl (= 592 km) gefietst en we zijn nog steeds in dezelfde staat Virginia. Toch wel een groot land, dat Amerika.

We slapen in het stadspark van Christiansburg. Behalve een openbaar toilet zijn er geen voorzieningen. Gelukkig zijn er ook geen treinen.

Vanmorgen zijn we al weer voor de wekker aan wakker (half zes). Het is vannacht erg dampig geweest; alles is kletsnat en er hangt mist. Zo’n afgesloten natte tent waar ook nog sokken en schoenen onder liggen geeft een bepaalde geur…..Gelukkig wordt deze snel gecompenseerd door de geur van verse koffie, door Johan gemaakt.

Om half acht stappen we op de fiets. Het einddoel van vandaag is Wytheville, zo’n 90 km naar het zuidwesten. Ondanks dat wij denken lekker vroeg te zijn komt werkend Amerika ons van alle kanten voorbij zetten. Uitlaatgassen, geur van de McBreakfast en Taco Bell (de Mexicaanse variant) en nat gras; het is een bijzondere combinatie.

Wanneer we wat langer onderweg zijn hangt de mist alleen nog in de dalen en is de zon doorgebroken. We rijden weer over prachtige landweggetjes, heuvel op en heuvel af met de geur van seringen in onze neus. Het is echter niet altijd rozengeur….. helaas ligt er nog al eens roadkill langs de weg, zoals reeën, eekhoorntjes en wasbeertjes in (verregaande) staat van ontbinding. Soms ruik je ze eerder dan je ze ziet (adem in en snel doorfietsen). Wanneer ineens een paar gieren uit een greppel schieten weet je ook genoeg.

Bij Newbern rijden we langs het Claytor Lake, vanaf de jachthaven stijgt de geur van water en teer op. Inmiddels is het heet geworden; het asfalt wordt warm en zachter, je kunt het ruiken….

Vanmorgen op weather.com is er de waarschuwing voor ‘scattering thunderstorms’ ofwel kans op zeer plaatselijke onweersbuien. Wij hopen deze te ontwijken, Wytheville is op 15 km binnen ons bereik. Helaas wordt de lucht boven ons pikzwart en barst het onweer in alle hevigheid los. Gelukkig kunnen we schuilen onder het afdak van een tankstation bij een zeer drukke kruising.

Na een dik uur wachten onder het druipende afdak en de geur van nat wegdek en frituur (de McDonalds is nabij) blijft de lucht zwart. We besluiten om naar het hotel aan de overkant van de weg te gaan. De ‘Comfort Inn’ heeft gelukkig nog plaats. Fietsen mogen mee naar binnen (dogs not allowed) en staan droog naast het bed. We ruiken na een heerlijke douche lekker naar zeep; hebben goede wifi (yeah) en gaan straks de geur van een Big Mac opsnuiven. Honger maakt rauwe bonen…..

We hebben een lange dag voor de boeg. We moeten de kilometers nog inhalen die we gisteren niet hebben afgelegd. Daarvoor is een stevig ontbijt een goede basis. Gelukkig is er een lopend buffet in het hotel. We schuiven alles naar binnen wat ze te bieden hebben: cereals met melk, pancakes, scrambled eggs met gebakken spek, toast, koffie, sinaasappelsap en fruityoghurt. Er zijn ook nog bananen en muffins in de aanbieding. Dat kunnen we niet meer op. Het is geen optie om ze laten te liggen, daarvoor zijn ze te lekker. En om 10.00 uur zullen we wel weer honger hebben. Losse muffins meenemen in de fietstassen geeft te veel rommel. Ineens zien we de oplossing. Ze passen goed in twee kartonnen koffiebekers. Goed beschermd gaan ze mee op reis.

Het fietsen houden we langer vol dan gebruikelijk. Na 3,5 uur zijn we pas toe aan de muffins. We klimmen weer veel. Onze route loopt via het prachtige Jefferson National Forest.

Er zitten zelfs twee klimmen in van acht kilometer lengte. Deze zijn goed te doen omdat de steilte van de heuvels afneemt. 

We redden een overstekende schildpad. We nemen weinig rust. Er wordt weer onweer verwacht later in de middag en we moeten deze keer echt op de geplande aankomst zijn. Daar wacht onze familie. We blijven droog en komen na een heerlijke afdaling van 20 km bijna gelijktijdig met de familie aan in Damascus.

Een heerlijk weerzien na twee jaar. Een half uur later barst het onweer los.

Eindelijk vinden we ook ons bier. We sluiten de avond af met afterloading in de Damascus Brewery met live music van de Possum Playboys.

Wat heerlijk om Joop & Tammy en ons nichtje Sarah te zien. De hele dag praten we bij en halen herinneringen op. We kunnen geen betere dag rust nemen, want het regent tot laat in de middag. Ondanks de voorspelling van de weerstations dat het in de middag droog zal worden. We maken een wandeling door Damascus en volgen een stuk van de Creeper Trail.

Het is een dorp waar veel outdooractiviteiten plaats vinden. Er wordt veel gefietst op mountainbikes en ook aan wandelsport wordt veel gedaan.

Damascus is een knooppunt van tracks en wordt ook wel Trail Town USA genoemd. Naast onze Trans America Bicycle Trail komen ook de Virginia Creeper Trail, de Iron Mountain Trail, de Daniel Boone Heritage Trail, de Crooked Road Musical Heritage Trail en Virginia’s Birding and Wildlife Trail door dit leuke plaatsje.

Op de rustdag doen we natuurlijk de was, vertroetelen de fietsen en moeten er ook boodschappen gedaan worden. We sluiten de dag af, op z’n Amerikaans, met een BBQ. 

Het is koud vanochtend en de tent is kleddernat van de dauw. We rijden door een smalle vallei waar de zon geen kans krijgt om ons op te warmen. We zijn zo stom om geen lange broek aan te trekken. In een lange afdaling van rond de dertig kilometer slaat de kou op onze ledematen. Ariane trekt zelfs handschoenen aan omdat ze bijna niet meer kan remmen. Bij de 10 uur-stop in Haysi warmen we eindelijk wat op in het zonnetje. We naderen Breaks Interstate Park.

Nog 15 kilometer te gaan. Stijf van het zitten klimmen we op de fiets. Nog geen 100 meter later begint net na de bocht een klim. Deze komt niet onder de 10%. De vermoeidheid slaat direct in de benen. We zijn niet vooruit te branden. ‘Is het de verzuring van gisteren? Of de kou van vanochtend? Of niet genoeg losgefietst in de afdaling?’ We komen er niet achter. We houden het op een minne dag.

Na de top volgt een kleine afdaling en hup daar komt de volgende heuvel. Niet makkelijker dan de vorige. En jawel, er volgt nog een monster. Het lijken wel de drie wachters voor de poort van het Interstate Park. Veel bergen hebben hier geen naam. Je klimt je suf en je weet niet wat je beklommen hebt. Iets op highway 80 of zoiets. Deze noemen we ter herinnering de ‘drie gemene zussen’. 

Breaks Interstate Park ligt, zoals de naam al aangeeft, op de grens van Virginia en Kentucky. Het wordt ook wel de ‘Grand Canyon met kleren aan’ genoemd. Vanwege de kloof die bedekt is met bomen. Door de kloof stroomt de rivier Russell Fork. Een magnifiek gezicht als we net Kentucky binnen rijden.

Eindelijk verlaten we de heuvels van Virginia. We zijn benieuwd wat Kentucky ons te bieden heeft. In ieder geval slechte wegen. Om alle kuilen te ontwijken is afdalen nu meer een reuzenslalom geworden.

Deze keer overnachten we in een voormalige sporthal, die in bezit is van Freeda Harris Baptist Center. Alles is aanwezig, maaltijden, douche en zelfs een echt bed. Ongelooflijk, alles is gratis. Na een telefoontje komt onze gastheer, opent de deur, leidt ons rond en wenst ons succes. Voordat hij weer in zijn auto stapt zegt hij: ‘Morgen graag de deur achter je op slot doen!’

Naast gemene zussen zijn er ook dus ook nog goede broeders en zusters.

Het begon al in het westen van Virginia en ook Kentucky is berucht vanwege de honden. Als ik een georganiseerde tocht fiets, zoals Drenthe 200, vind ik het leuk om aanmoedigingen van het publiek te krijgen. Dit is anders. Als de eerste hond aan het begin van de straat begint te blaffen, slaat dat als een wave over op de volgende huizenblokken en armoedige trailerparken waar we langs rijden. Het veroorzaakt bij mij de nodige onrust. Veel honden lopen achter een hek. Niet altijd even stabiel, maar ze worden tenminste tegen gehouden. Sommige baasjes laten de hekken open staan. Luid blaffend en grommend sprinten de bewakers van de straat langs de fiets en komen in de buurt van mijn kuiten. Als dat een klein keffertje is of een keer een Bassett dan vind ik het wel prima. Zodra er van die lelijke pitbull-achtige types of gewoon ondefinieerbare straathonden achter mij aankomen wordt het serieus. Wat te doen om een hondenbeet te voorkomen? Schreeuwen? Schoppen? Water uit een bidon spuiten? Slaan met een stok? Stil gaan staan? Geluidstherapie? Pepperspray? Ariane achter mij laten fietsen? Of gewoon afschieten? Zeg het maar. Zoveel honden, zoveel meningen.

De oplossing ligt op de top van ‘een’ berg. Laten we hem Mount Lookout noemen. Twee straathonden op de top komen grommend op ons af. Na drie passen in onze richting draaien zij zich weer om en lopen al bijtend naar elkaar terug om door te gaan met waar ze mee bezig zijn. Iemand heeft midden op de weg hondenbrokken gegooid. Dat is smakelijker voor hen dan een paar fietskuiten.

Het gonst al een aantal dagen onder andere Transammers en ook Robb, ‘onze’ New Yorker, is er vol van: ‘er rijden twee Koreanen op de route die ’tons of food’ bij zich hebben’. 

Vanmiddag komen we na een warme dag met weer veel hoogtemeters bezweet aan in Hindman. We hebben net de First Baptist Church gevonden waar we zullen gaan slapen. We zijn nog bezig om de fietsen op de standaard te zetten of er komt een breed glimlachende persoon naar buiten die ons welkom heet. 

Het blijkt niet de pastor maar een van de fameuze Koreanen te zijn (die met al dat eten dus). Hij stelt zich voor als Tony, zijn fietsmakker wordt erbij gehaald die gelukkig gewoon Kim heet. 

Tony spreek goed Engels, biedt ons drinken en een warme douche aan en staat klaar om mijn fiets naar binnen te sjouwen.

We zijn nog maar net binnen of we worden uitgenodigd voor het eten. Kim, de Koreaan die helaas geen Engels spreekt, blijkt in het echte leven een ‘chef’ te zijn in een restaurant. Hij blieft geen fastfood onderweg. Vandaar dat zijn fietstassen vol met eten zitten, wat onderweg bij diverse winkels wordt aangeschaft. Vandaag staat Indiase curry op het menu. Graag nemen we de uitnodiging aan; wij zullen op ons beurt voor het toetje zorgen en gaan op jacht naar ijs.

We eten gezellig met elkaar. Zowel Tony als Kim blijken veel van voetbal te weten. Zij vragen ook of Ajax vandaag van Tottingham heeft gewonnen in de Champions League (nee helaas dus). Ze vinden het een goede grap dat Barcelona uit het toernooi ligt en persen er nog ‘Goes Gidding’ uit, ofwel Guus Hidding die sinds het WK in 2002 min of meer heilig is verklaard in Korea.

De curry is verrukkelijk, we krijgen nog een ceremoniële rijstthee als dessert. Hoe Kim dat allemaal weet klaar te spelen in de ietwat gammele keuken van de kerk verbaast mij.

Het minder ceremoniële ijs werken we nadien ook nog lekker naar binnen.

De heren zijn een week eerder dan wij vertrokken uit Yorktown maar weten nu al dat ze het niet gaan redden in 90 dagen. Met name vanwege die boodschappen en zware tassen. Kim heeft 53 kilo bagage aan zijn fiets hangen!! Ze hebben het plan om tussendoor een auto te huren waar de fietsen in passen; kunnen ze ook nog de Grand Canyon gaan bekijken.

Waarschijnlijk laten we ze morgen achter ons. Jammer, want ze zijn aardig en op culinair gebied haalt de McDonalds het niet bij hen.