Maand: oktober 2024

Vanuit Silver City is het 44 mijl rijden naar Gila Cliff Dwellings, een National Monument. Het is van de route af, maar wordt sterk aanbevolen.

We worden gewaarschuwd dat het twee uur rijden is. Ha, ha, normaal doen we ongeveer 60 mijl per uur. De waarschuwing klopt. Over een smalle bergweg door het bos (?) van Gila National Forest, waar eigenlijk geen twee auto’s langs elkaar kunnen, sturen we van haarspeldbocht naar zig-zag bocht. Het wordt mistig en de temperatuur daalt naar 4 graden. De mist stinkt. Het blijkt de rook te zijn van een gecontroleerde bosbrand. Over meer dan 10 mijl blijft het door de rook zorgvuldig manoeuvreren. De weg gaat met forse percentages op en neer en na twee uur hebben we er 2200 hoogtemeters bij.

We komen aan het eind van de weg bij een ranger die ons gebied alleen water mee te nemen op een hike van 1,5 uur. Ze willen er geen rotzooi. Op het hele terrein staan ook geen vuilnisbakken. ‘Pick it in, pick it out’ is het motto. Het is 7 graden en de lucht is zo fris als tijdens de wintersport. Wat een verademing na de hitte van de woestijn. We lopen over een trail, waar we niet vanaf mogen wijken. Als waarschuwing krijgen we mee dat er ratelslangen langs het pad zijn gesignaleerd. Dat helpt wel om er niet van af te stappen voor een originele foto. Na een flinke klim komen we 200 meter hoger bij klifwoningen van de Mongollon stam. Deze zijn rond 1300 gebouwd in de natuurlijke inhammen van de berg. Indrukwekkend wat deze indianen hebben gebouwd op deze plaats. Onbekend is waarom zij na 25 jaar zijn vertrokken. Waarschijnlijk heeft het met een lange droge periode te maken gehad.

Naar de Dwellings toe rijden betekent ook weer terug rijden. We nemen een iets andere route via hwy NM 35, net zo kronkelig, net iets breder en 10 mijl langer.

We rijden door de San Lorenzo vallei. Tegen de bergruggen krijgen de bomen hun eerste herfstkleuren. Wat een mooi gezicht. En we gaan weer klimmen en kronkelen. Dit keer over de Emory Pass op 2469 meter hoogte. Voor zover we weten is dit het hoogste punt van de reis. Daarna is het feest van het bos voorbij.

We keren terug in de woestijn en volgen de Rio Grande. Je kan merken dat er meer water is. Er wordt aan landbouw gedaan, zoals verbouw van pepers en katoen. Bij Hatch zijn enorme plantages Pecanbomen. De velden waar deze bomen in staan staan zelfs onder water. Uiteindelijk komen we via hwy 187 en 185 in Radium Springs. Het heeft zijn naam te danken aan deze stof die in het bronwater werd aangetroffen. Wij dachten nog even dat het met lokale kernproeven te maken had. In het Leasburg Dam State Park slaan we ons kampement op. Dit keer slapen we in de woestijn. Nu maar hopen dat de ratelslangen niet om onze tent kronkelen.

Om de warmte voor te zijn zijn we mooi op tijd op pad. We komen langs het enorme Theodor Roosevelt Lake. Een stuwmeer waarvan de Dam al in 1911 is aangelegd.

Bij dit meer is ook het Tonto National Monument. Het staat keurig een mijl en een halve mijl van te voren aangegeven met bordjes. Wanneer ik bij de afslag kom staat er als aanduiding Lower Cliff Dwelling. Heb ik nu de juiste afslag? Schijnbaar wel. We rijden tussen de cactussen door de berg op, die in het noordelijk de van de Sonoran Desert ligt. Gelukkig blijkt het toch de ingang te zijn van het National Monument. De ranger die ons ontvangt is zeer vriendelijk. We mogen rondkijken maar toegang tot het monument, het zijn klifwoningen van 700 jaar oud, krijgen we niet. Het pad wordt pas om 10.30 uur opengesteld. Dan is het voor ons al weer te heet.

Vanaf een afstandje kunnen we de woningen wel zien. Hebben we toch een indruk. In Globe doen we een poging om het Historisch Museum te bezoeken. Helaas wordt de toegangsweg geasfalteerd. Bezoek is daarom niet mogelijk.

Na Globe rijden we het San Carlos Apache Indian Reservation in. Andere jurisdicties, maar het blijft woestijn. We kunnen wel het Apache Gold Casino & Resort goedkoop tanken. Dat scheelt weer. 

Nog steeds in de woestijn/reservaat halen we om de paar kilometer fietsers in. We spreken de voorste drie in Peridot. Het blijkt de fietsgroep van Adventure Cycling Association te zijn. Veertien fietsers doen de Southern Tier. Zij rijden zonder bagage. Die wordt voor hen naar de volgende rustplaats gebracht. Vandaag rijden zij 85 mijl. Het is loodzwaar, ook omdat de wind pal tegen is en de temperatuur al weer is opgelopen naar 35 graden. Ze zien er moe uit, we laten ze verder met rust. Mogelijk zien we ze later nog eens als ze ons inhalen. Zij doen er een maand korter over dan wij.

Als we het reservaat uitkomen verandert het landschap. Langs de weg vindt landbouw plaats.

Er zijn irrigatiekanaaltjes aangelegd die van water worden voorzien vanuit Lake Gila. Het ziet er een stuk welvarender uit dan het reservaat.

We steken de (tijd)grens met New Mexico over en even later op 6355 ft de Continental Divide. En we belanden weer in een woestijn. Tot aan Silver City is het nog kaler. De cactussen zijn verdwenen net als de meeste begroeiing.

Omdat we weer op hoogte zitten is de temperatuur een stuk aangenamer als we eind van de middag uit de auto klimmen.

We zijn weer op weg door de woestijn. Deze is toch net weer iets anders dan de vorige woestijngebieden waar we eerder doorheen gekomen zijn. De Inuit kennen meerdere verschillende woorden voor sneeuw. De native Americans zullen ook varianten hebben voor deze woestijnen. Het is er in ieder geval weer snoeiheet en dor. Wel zien we veel meer cactussen in allerlei formaat. Heel bijzonder om te zien. De grootsten kom je echt niet meer bij ons in de tuincentra tegen. 

Ook zien we het spookstadje Congress. Een voorbode voor de komende verkiezingen?

Bij Yarnell staat een monument voor 19 omgekomen brandweerleden. Toen er in juni 2013 een prairiebrand uitbrak werden zij, tengevolge van de harde en draaiende wind, door het vuur ingesloten en overleefden het niet. In het kleine dorp van 649 inwoners werden 127 huizen verwoest. De tragedie is enorm. Bij het monument staat een foto van de brandweerleden die een week voor de ramp werd genomen tijdens een teambuilding weekend.

We volgen grotendeels de fietsroute. We nemen alleen wel de interstate I-17 en Hwy 60 om door Phoenix te komen (voor fietsers is er een fietspad door de stad). Phoenix is een miljoenenstad. Fietsend kost het je minstens een dag om er doorheen te komen.

Vanaf Phoenix zitten we op de Southern Tier fietsroute. Via Hwy 87 gaan we naar het noordoosten en komen ook over enkele passen. Daarbij hebben we weer de prachtigste vergezichten. Veel autos met kano’s op het dak. Blijkt tussen al dat droge gedoe zich ook een stuwmeer te bevinden. Dat lokt begrijpelijk veel mensen die verkoeling zoeken en de parkeerterreinen staan dan ook bomvol.

We rijden verder. Het kwik tikt even 44 graden aan en de airco doet het weer prima.

De motorrijders lijken minder last van de warmte te hebben. Volgens de regels van Arizona is een helm niet verplicht.

We boeken een hotelkamer in Punkin Center (een paar huizen en een trailerpark). De dame van de receptie heet Rachelle en bekijkt ons met de nodige argwaan. Ze moet eerst ‘nakijken’ of er wel kamers vrij zijn terwijl wij alle sleutels op haar balie zien liggen. We mogen blijven, krijgen een grote kamer terwijl ze een kleine in rekening brengt. Ze ontdooit als ik over haar schelpenverzameling begin die uitgestald staat in het kleine kantoortje. Een bijzondere hobby lijkt mij voor iemand die in de woestijn woont, maar ze is er trots op. Zij doet dit vanwege het tweede deel van haar naam “chelle”.

We eten in het naastgelegen café waar naast bier uit de tap ook een prima maaltijd geserveerd wordt. Een deel van de lokale bevolking zit daar met een biertje. Er hangen wel zeven TV schermen met op ieder scherm een ander programma. We kijken tijdens de burger naar een rodeo op de zender Cowboy TV. Hoe Amerikaans wil je het hebben?

Tot nu toe hebben de Canyon alleen van bovenaf gezien. Om af te dalen naar de rivier de Colorado moet je 1500 meter dalen. En beneden is het minstens tien graden warmer dan boven. Eigenlijk moet je er twee dagen voor uit trekken om de volledige tocht te doen. Een dag afdalen en de volgende dag weer omhoog. Dat redden we niet maar twee uurtjes over het pad in de vroege ochtend lukt wel. We nemen de Bright Angel Trail. 

Allereerst is het oppassen om niet uit te glijden. De rand is niet ver weg en er staan geen hekjes. Af en toe liggen er wat drollen van de muilezels die over het pad zijn gekomen. Het afdalen gaat wonderwel vrij gemakkelijk. Het idee komt in mij op verder te gaan dan we oorspronkelijk hebben afgesproken. Ik heb het maar bij het idee gelaten. Bij de tweede tunnel keren we om. Twee jongens zitten daar uit te puffen op de weg omhoog. Ze hebben een flinke bepakking bij zich. Zij zijn zes dagen onderweg voor een tochtje South Rim – North Rim en weer terug. 

Het is een flink stijle tocht, maar prachtig. Het perspectief van dit wonder der natuur is van onderaf toch heel anders dan wanneer je boven op de rand staat. Terug is de inspanning geen kattepis. Nu merk ik weer dat we op hoogte zijn en dan met 20 % omhoog valt het flink tegen. Ik moet er niet aan denken om dit vanuit het dal te moeten doen.

Na deze inspanning en de terugkerende hitte is het weer tijd voor de airco en de auto. Omdat ik niet over dezelfde route terug wil als we het park binnen zijn gekomen verlaten we deze via de East gate.

Vanaf daar keert de woestijn weer terug in ons beeld, alleen met een Canyon er door heen. Langs de weg bieden native Americans hun koopwaar aan.

Bij Cameron slaan we rechtsaf richting Flagstaff. Eerst doen we hwy 89 en na Flagstaff nemen we de toeristische route 89a. Echt een prachtige route met veel haarspeldbochten. Al die tijd bevinden we ons in Coconino National Forest. We komen tot drie keer toe over passen boven de 2000 meter. In de alleraardigste plaatsjes Sedona en Jerome wemelt van de toeristen, zodat we uiteindelijk in Prescott uit komen.

Nu zitten we weer op onze Grand Canyon Connector route. Prescott doet bijna on-Amerikaans aan met een gezellig centrum, veel mensen op straat die genieten van het uitgaansleven. Daar kunnen we nog wel even door heen hiken vanavond.

Kunnen we ook onze 18 inch pizza verteren.

Vanochtend om 8.00 uur in de rij om nog een nachtje te mogen kamperen op Mather Campground. Het mag. ‘s Middags zit de camping vol, het weekend is begonnen. In de rij spreek ik een Amerikaanse die vijf maanden op reis is met een camper en met man en drie schoolgaande kinderen. Die geeft ze zelf les.

Later bij de General Market spreken we Jochen, een 72 jarige Duitser. Hij woont vlak bij Papenburg, dus zo ver wonen we niet bij elkaar vandaan. Hij fiets een jaar door Amerika en Canada, het is Jo’s dream. Hij heeft de reis cadeau gekregen van zijn vrouw nadat hij haar gedurende tien jaar vanwege haar ziekte heeft verzorgd. Nu zij na een ingrijpende operatie is hersteld mag hij op pad. Hij volgt geen vaste route, maar het weer en de seizoenen bepalen waar hij naar toe gaat. Hij is nu vier maanden onderweg en heeft al 10.000 km gefietst. Na een half jaar moet hij in Mexico zijn. Daarna kan hij zijn visum weer voor een half jaar verlengen. Verder weet hij alleen de einddatum en plaats van zijn verblijf. In mei 2025 vliegt hij terug vanuit New York. Na dit soort verhalen is onze reis een klein tripje. 

We fietsen vandaag ook weer langs de rim. Dit keer gaan we naar het westen. We volgen een route naar Hermit’s Rest. Over de weg mogen alleen bussen vol met toeristen rijden en … fietsers.

Mits wij aan de kant gaan als er een bus aan komt. Het gaat heuveltje op, heuveltje af en het uitzicht is weer fantastisch. Ondertussen komen we een kudde Desert Bighorn Sheeps tegen. Zoetjes staan ze te grazen, totdat de baas van het spul het zat is een een van de jongere heren verjaagt. Indrukwekkend wat een stoten het dier kan uitdelen. Toch maar wat op afstand blijven.

Deze keer zien we eindelijk de Colorado River in de diepte stromen. Die is vanaf de uitzichtpunten waar we gisteren waren niet te zien. Men zegt dat deze beneden bijna 100 meter breed is. Dat geeft wel een idee hoe diep de Canyon is.

Na zoveel moois te hebben gezien keren we terug naar de camping. Ook vandaag is een klein tripje, maar dat was ons al duidelijk.

We hebben niet gereserveerd voor een overnachting bij de Grand Canyon. Op de site is geen kampeerplek meer beschikbaar. Reserveren kan vanaf zes maanden van te voren. Met ons gevarieerd reisschema is het met geen mogelijkheid te bepalen waar we wanneer zijn. Nu is er nog een mogelijkheid voor mensen zoals wij. Zorg dat je om 8.00 uur ´s ochtends bij de camping bent en op basis van ‘first come, first service´ worden de vrijgevallen plaatsen verdeeld. We zitten daarom extra vroeg in de auto. We moeten nog 100 mijl rijden voor we bij de Grand Canyon zijn. We hebben geluk. Er is nog plaats en om 10.00 uur staat ons tentje al geïnstalleerd aan 235 Oak Loop. Overigens is er voor fietsers (die zonder auto komen) altijd plaats.

We kunnen de fietsen hier weer gebruiken. Het is een aangename temperatuur van 30 graden. Alleen merken we aan onze ademhaling dat we op hoogte zitten. We fietsen rond op 2200 meter hoogte, het lijkt wel een hoogtestage.

Het uitzicht is adembenemend. Wat een geweldige ervaring om langs de rand van de Canyon te fietsen. We hebben geen bucketlist, maar dit is er een om af te tekenen.

Als we bij Yaki Point komen zijn er bijna geen toeristen meer. Terug bij Mather Point wemelt het er juist van. Men is meer bezig met de selfie voor de socials, dan aandacht voor de omgeving. Blijft een bijzonder fenomeen.

We eten vroeg dan kunnen we naar de zonsondergang gaan kijken en vervolgens krijgen we nog een uitleg over het sterrenstelsel. Het is aarde donker en we krijgen in de open lucht met een laserpen alle sterrenstelsels aangewezen. Qua temperatuur is het vannacht het andere uiterste. Precies 1 graden boven nul. Dat hebben we ook niet gereserveerd.

Mooi op tijd, na een berucht ontbijt (slappe koffie, piepschuimen bordjes en plastic bestek) in het motel, zijn we weer ‘on the road’. We duiken de woestijn weer in en zijn blij met onze airco in de auto. Het kwik loopt al snel op naar 37 graden. Vrolijk pratend volgen we de lange wel heel erg rechte weg door de woestijn.

De weg golft door het landschap met bij de ‘dip’ een waarschuwing voor mogelijke overstromingen. Daar vermaken we ons over, alsof we pinguïns op de Noordpool zouden zien.

Na 20 km zullen we bij de eerste bezienswaardigheid langs komen, een oude brug over de Colorado rivier, die te slecht is voor gebruik. Het duurt wel erg lang voor dat we de brug zien. Er is ook nog geen rivier te zien. Na bestudering van de kaart blijken we een klein afslagje te hebben gemist. We zijn bijna bij Vidal Junction op hwy 95, 50 mijl te ver rijden betekent ook weer 50 mijl terug. We zijn lekker bezig.

In de woestijn zijn op een enkele vogel na geen dieren. Vlak voor Oatman wordt de weg geblokkeerd door een stel ezels. Het waarschuwingsbord volgt pas een halve mijl later. Het blijkt een locale attractie. De beesten gaan dwars op de weg staan en bedelen dan om voer.

Plat rijden is ook zo wat. Al hoewel we later op de dag bij Roadkill Café eten en die hebben als motto: ‘you kill it, we grill it’.

Na Oatman verandert het landschap. Nog steeds woestijn, maar nu door de bergen. Fantastisch om via een kronkelige weg over de Sittgreaves Pass te trekken. Onderweg komen we langs Hackberry General Store. Alles wat er aan Route 66 snuisterijen te koop is, is daar te verkrijgen.

Geheel in stijl slapen we vannacht in Historic Route 66 Motel en al heb ik het beest niet geschoten of plat gereden, ik heb voor het eerst in mijn leven eland gegeten. En we zijn na 400 km rijden nog steeds niet uit de woestijn.

We gaan verder over route 66, ook wel bekend als Historic National Trail. Met de route aanwijzingen op onze Garmin is deze prima te volgen. Wanneer we Victorville uit zijn wordt het ineens erg rustig op de weg. Het meeste verkeer pakt de I-40, die min of meer parallel loopt. Naast de route 66 lopen twee spoorbanen. Goederentreinen rijden af en aan. Ongelofelijk wat daar over het spoor gaat. Iedere trein telt eerst vijf locomotieven en vervolgens honderdveertig wagons. Op elke wagon twee containers op elkaar. Het is een indrukwekkend gezicht. Alleen moeten we geduld hebben wanneer de spoorbomen zich net voor onze neus sluiten. 

We rijden rijden de hele dag door de woestijn. Het is een desolate bedoening. Er groeit vrijwel niets, behalve wat vetplanten, struiken en cactussen. Geen boom is er te zien.

In de vlakte wonen ook nog mensen, variërend in bouwvallige stacaravans tot in mooie bungalows.

Geleidelijk loopt de temperatuur op en na het middaguur geeft de meter 45 graden aan! We stappen regelmatig even uit voor foto’s. Het is schroeiend heet. Je houdt het buiten maar net vijf minuten vol. 

Onderweg doen we Barstow aan, er is daar een museum over de route 66. Het museum bevindt zich in een prachtig oud stations gebouw maar is definitief gesloten! Beetje onduidelijk waarom. Het eveneens aanwezige treinmuseum is ook dicht. We kunnen wel het oude stations gebouw bekijken waar een expositie over ruimtevaart is.

We stoppen onderweg bij het Bagdad café. Dit ludieke café is beroemd (alleen niet bij mij) vanwege de gelijknamige uit 1987. Delen van de film zijn opgenomen in en rond het café. Er staat een ‘oudere jongere’ achter de toonbank. Zo te zien is hij blijven hangen in zijn hippie tijd. Waarschijnlijk toen ook zijn laatste douchebeurt gehad. Samen met een maat zit hij al aan het bier. We kopen Cola bij hem.

Vervolgens op de foto achter de balie. Volgens mij kom je niet uit die tent voordat je op de foto bent geweest.

Net voorbij Amboy komen we langs Roy’s Motel and Cafe. Een retro tankstation en motel. Eveneens dicht (we treffen het) vanwege restauratie. Men fotografeert elkaar midden op de weg. Dat kan prima met zo weinig verkeer.

Aan het eind van de middag komen we aan in Needles. Het is nog steeds boven de 40 graden. Gezien de omstandigheden zijn we meer dan tevreden over de keuze om niet door te fietsen. We hebben ook geen enkele andere fietser gezien vandaag.

Plannen zijn er om bijgesteld te worden. De knetter hoge temperaturen tot 40 graden de komende week maken het voor ons ondoenlijk om met de fietstocht door te gaan. Daarbij komt dat er op een bepaald stuk van meer dan 150 km geen voorzieningen zijn. Dat maakt het voor ons te gevaarlijk om door te gaan. De extreme hitte gaat door tot in Texas. We onderbreken onze fietstocht. Het gaat ons aan het hart, maar veiligheid gaat voor. We blijven de geplande route volgen, maar dan met een gehuurde auto. En de fietsen gaan achterin mee. De wagen leveren we over veertien dagen in bij de verhuurder in Austin TX. Hopelijk zijn de temperaturen dan wat gedaald en kunnen we onze fietstocht weer vervolgen. 

Het ziet er zo vredig uit. Onze bijna verlaten camping, waar we bij uitzondering de enige tent kampeerders zijn. Het is om zeven uur donker. We leggen de tassen met kleding en kampeerspullen in de tent en laten het kookgerei en voedsel bij de picknicktafel staan. Het is kurkdroog en geen mens te bekennen. En dan kunnen we morgenochtend zo aan het ontbijt.

Gedurende de nacht wordt Ariane even wakker van wat geritsel, maar vanwege al het langsrazende verkeer op de I-15 schenkt ze er geen aandacht aan. Na een goede nachtrust denk ik Ariane wakker te maken met een kopje koffie. We houden toch een rustdag vandaag.

Tot mijn schrik staat er geen enkele tas meer bij de picknicktafel. Deze liggen verspreid over het terrein en op de weg. Alle plastic zakken met brood, tortillaflappen, koffie-en koffiemelkzakjes zijn uit de tassen gehaald en open gescheurd. Er liggen nog wat restjes voedsel op de grond. Zelfs ons aangebroken bus pringles hebben de ‘boeven’ weten te vinden. Gelukkig hebben we nog een paar koekjes over die in een tas in de tent liggen. Hebben we nog iets van een ontbijt. Kunnen we eindelijk kamperen, maken we deze beginnersfout. Altijd het voedsel ophangen waar de dieren niet bij kunnen is ons geleerd. Een goede les. We zitten niet ver van het dorp. Daar kunnen we onze voorraden weer aanvullen.