Maand: november 2024 (Pagina 1 van 3)

Vanuit Gonzales rijden we met een bijna lege maag terug naar de Mississippi. We zouden ontbijten in het hotel, maar de receptionist hangt, waarschijnlijk na zijn nachtdienst, letargisch onderuit op zijn stoel. Hij kan nog net melden dat degene die keukendienst heeft voor de ontbijtruimte, niet is komen opdagen. Dus is er geen ontbijt, alleen wat restjes brood die we in de fietstas hebben. Dan maar onderweg wat eten scoren. Het is voor het eerst dat we niet in de zon fietsen, de lucht is egaal grijs. Toch hebben we het erg warm door de hoge luchtvochtigheid en temperatuur. De hele dag blijven we zweten, terwijl we het tempo van een plezierritje rijden.

We komen bij Burnside aan de dijk en rijden onder weer een imposante brug over de rivier door. Daar slaan we af en rijden pardoes de oprit op naar de snelweg met al het verkeer dat van de brug af komt. Gelukkig is men onze weghelft aan het asfalteren, zodat al het verkeer over de andere weghelft moet rijden. Wij fietsers hebben het nieuwe asfalt en de weghelft voor ons zelf. 

Aan het eind van de werkzaamheden slaan we af naar hwy 3125. Wegen met hoge nummers betekenen meestal mooie achteraf weggetjes. Dit is een brede weg, met vluchtstroken, die door St. James Parish voert. De eerste industrie heeft zich er al gevestigd.

Een enkele boer is zijn suikerriet aan het oogsten en na 26 kilometer gaan we weer naar de dijk van de Mississippi. De route stuurt ons naar een nog grotere highway, maar daar hebben we geen zin. Tot ons geluk ligt er op de dijk een geasfalteerd fietspad. Mijn gps geeft nog aan dat het een gravelpad is.

De industrie wordt steeds vervuilender. Van de schepen die worden geladen komt zoveel stof, dat men het probeert te voorkomen door grote vernevelaars op de schepen te richten. Het helpt niks. We doen maar een doek voor ons gezicht om de rotzooi niet in te ademen. Nu snappen we waarom de oorspronkelijke route over de grote highway voert.

Als we nog een paar kilometer naar het hotel moeten fietsen valt er een regenbui. Eigenlijk is het wel lekker na al die warmte, daar doen we geen regenpak voor aan. Wanneer we bij het hotel aankomen is de bui al voorbij en zijn we weer nat van het zweet. Het hotel staat in LaPlace. Hopelijk is het ontbijt beter dan vanochtend.

We hebben in ieder geval ontbijt. Volledig in plastic verpakte biscuit met sausage en voorverpakte donut met wat koffie. De sausage gaat een halve minuut in de magnetron en klaar is het ontbijt. Voor het eerst regent het echt stevig. Als we naar buiten komen vallen de laatste druppen en blijft het de hele dag droog onder een zware bewolking. Ondanks de bui is het niet afgekoeld en blijft de luchtvochtigheid hoog. Dat zal hier wel niet over gaan.

Met al het opspattende water zijn we weer blij als we de dijk van de Mississippi op rijden. Deze heet nu Bill Keller Memorial Path. Lekker rustig, alhoewel we vandaag wel vier fietsers tegen komen, waarvan een lange afstandsfietser. Deze is op een missie. Hij verkondigt het evangelie onder de daklozen en zo leeft hij nu ook na zijn pensionering met de daklozen.

Een keer moeten we van het fietspad af om over de zogenaamde Spilway te fietsen. Dit is een snelweg op palen waardoor het hoog water in de rivier kan worden gereguleerd. Het water loopt dan over in Lake Ponchartrain.

We zien weer veel industrie en scheepvaart. Vooral de duwbakken zijn indrukwekkend door hun afmetingen. En achter de dijk staan woningen van uiteenlopende kwaliteit. Opvallend hoe deze wijken naast elkaar kunnen staan.

We zijn nog niet achter de meetwijze van de afstanden op het fietspad. Er staat om de driehonderd meter een paaltje waarvan de aanduiding elke keer 10 omhoog gaat. We denken dat het ongeveer 100 ft is,  maar dat de laatste 0 niet wordt genoteerd.

Bij Kenner staat een standbeeld van twee boksers. Hier is in 1870 het eerste WK boksen gehouden. Er werd toen nog zonder handschoenen gevochten.

Grappig is dat bij een kleine verhoging in het wegdek, omdat er een pijplijn ligt, men bang is dat we de tegenliggers niet zien. Wat voor een claxon ik op mijn fiets moet hebben weet ik niet.

Via Audubon Park rijden we New Orleans in. Het zuidelijke gedeelte van het park ziet er oud en vervallen uit. Zoals zo vaak lijkt men hier iets wel te bouwen of aan te leggen, maar vergeten ze voor het gemak het onderhoud in de begroting mee te nemen.

Daarna rijden we via St. Charles Avenue dwars door de stad. Er is een keurige fietsbaan op de rijweg en het verkeer is gedisciplineerd. Een makkie om zo bij het hotel te komen. Vanuit het hotel kunnen we zo naar de kroeg. Eindelijk weer een biertje. Morgen gaan we de stad in.

Lekker uitgerust gaan we de stad verkennen. De fietsen blijven in de hotelkamer en de wandelschoenen gaan aan. We lopen eerst naar de kade aan de Mississippi. Hier ligt de raderstoomboot Natchez, een herinnering aan vroegere tijden. Je kunt er een rondvaart op maken, maar dan draait de motor op diesel. Nog wel werkzaam is het stoomorgel, iets wat enthousiast gedemonstreerd wordt ieder uur. Je waant je in Amsterdam naast het draaiorgel.

We lopen verder over de kade en bekijken het gedenkteken voor de slavernij (er zijn slaven aangevoerd in deze haven tot 1830) en het momument voor de holocaust.

Vanaf de kade gaan we het French Quarter in waar ook de French Market is. Veel aandacht voor Cajun voedsel en kruiden maar heel veel Mardi Gras (carnaval) snuisterijen.

New Orleans is een van de ‘music city’s’ van de VS en dan met name de jazz. Dat zal je als tourist ook weten. Er zijn veel straatmuzikanten aan het spelen en vanuit de café’s komt live muziek. Daarnaast is het allemaal Mardi Gras, cajun, oesterbars en voodoo.

Het publiek is zeer divers. Opvallend veel vrijgezellenfeestjes, maar ook op chic gekleed. Zeer minimale kledingstukken, oversized shirts en shorts en heel veel Gothic. Tattoos en allerlei varianten aan piercings kleuren het straatbeeld. We vinden het erg gezellig en relaxed. Eigenlijk ook wat on-Amerikaans. New Orleans wordt ook wel ‘the big easy’ genoemd.

De huizen met hun smeedijzeren balkons zijn fotogeniek en kleurrijk. We belanden in Bourbon street, de place to be om uit te gaan. Bij daglicht ziet het er rauwer uit met de nodige opzichtige types, veel geschreeuw en harde muziek.

We laten de voeten tot rust komen in een eetcafé en vullen ons energieniveau aan met Cola en broodje heerlijke buikspek. Daarna hebben we weer energie om richting het Garden district te wandelen, een wijk uit de 18e eeuw die bekend staat om zijn statige huizen en mooie tuinen.

Eveneens is daar het Lafayette kerkhof met bijzondere graftombes. Het kerkhof is gesloten voor de touristen maar we kunnen door het hek foto’s maken. We lopen door een deel van het Garden district en er zijn inderdaad hele mooie huizen. Een deel daarvan heeft de Halloween versieringen nog niet weggehaald.

Inmiddels zijn de voeten zwaar. We besluiten met de St Charles streetcar weer richting ons hotel te gaan. Deze streetcar is eigenlijk een trammetje. We stappen redelijk aan het begin van de lijn in. Blijken voor een enkeltje 50 cent te moeten betalen omdat ik in aanmerking kom voor het seniorentarief. Met een hoop wisselgeld in de zakken stappen we het bomvolle trammetje is. Het is bijna een goocheltruc want na ons worden er nog minstens 20 mensen bij gestopt. We rijden 4 km terug naar het hotel, een zegen voor de beentjes.

De stappenteller op de mobiel zegt dat we 17.000 stappen hebben gezet, dit zou 13 km zijn. Morgen weer fietsen.

Het is een wat spannende dag. Kunnen we de Pearl Bridge oversteken of niet? De brug is vier jaar geleden gesloten en als we er niet langs kunnen moeten we 188 km omrijden. Daar nog even niet aan denken, eerst NOLA maar een uit zien te komen. Dat gaat op zondagochtend heel voorspoedig. We passeren een Nasa fabriek.

We trappen lekker door en rijden via hwy 47 richting de Intracostal Waterway. Daar moeten we een brug over. In de routebeschrijving staat dat we dat niet in de spits moeten doen, omdat er op de brug van bijna 2 km lengte geen vluchtstrook is. De kans om tegen de vangrail plat gedrukt te worden is dan wat groter. Wij doen er dus goed aan om op zondagochtend de brug over te steken. Net als in Nederland echter doen wegwerkers in de VS hun werk ook graag in het weekend. De brug blijkt afgesloten, deze wordt opnieuw geasfalteerd.

We proberen nog om iemand te vinden die toeschietelijk is om ons er over te laten, maar de brug is echt dicht. We keren weer om en mogen om Bayou Bienvenue heen rijden, terug naar de stad. Voor het eerst hebben we heerlijk de wind mee. Dat dan weer wel. Via een industrieterrein bereiken we hwy 90.

We draaien deze letterlijk op door een oprit van 450 graden met 5 % stijging. Eindelijk zijn we over de Intercostal Waterway. Om van al het drukke verkeer af te zijn slaan we af naar een parallelweg, Almonastar Avenue. Een echte achterafweg. Het lijkt wel of criminelen hun afval hier dumpen.

Langs de kant van de weg liggen ladingen autobanden, matrassen en een paar autowrakken. We hebben dan 30 km omgefietst en komen weer op hwy 90 die we de rest van de dag blijven volgen. Deze loopt door het Bayou Sauvage National Wildlife Refuge. Afgezien van de rotzooi langs de weg een prachtig natuurgebied. We zien weer drie alligators, een is verwerkt tot roadkill. De andere twee zijn springlevend en bevinden zich naast de kant van de weg of in het slootje dat naast de weg ligt. Daar ga ik niet rustiger van fietsen.

Ook spot ik de eerste pelikaan, mijn geliefde vogel. Aan de rand van Lake Saint Catherine zien we veel huizen op palen. Er zijn er een aantal in aanbouw. Prachtige vakantiehuizen met een lange steiger naar het meer.

Overstromingen komen hier nog al eens voor. Ook vanavond krijgen we op de weerapp een waarschuwing voor 1 – 2 feet hoog water op vlak land vanwege hoge golven. Hwy 90 wordt steeds smaller en slechter. Er is bijna geen verkeer. Dat komt omdat de brug op hwy 47 is afgesloten, maar ook omdat de brug over de Pearl River geblokkeerd is. En daar gaat onze hwy 90 over.

De brug is verroest en echt te slecht voor auto’s. Vier jaar geleden afgesloten en er is niets meer aan gedaan. Het is een klap voor de lokale economie, zoals de swamp-tours. De blokkade is tot onze opluchting niet te erg.

Als we de bagage van de fiets af halen kunnen we er langs. Dat scheelt dus 188 km omrijden. Met deze actie belanden we in de staat Missisippi.

We komen aan in Pearlington en vinden een RV camping die eigenlijk niet aan tenten doet, maar voor fietsers wel een plekje heeft. Hoeven we niet nog eens om te rijden. Hij heeft ook nog eten voor ons. Voor eerst in mijn leven eet ik alligatorballen. 

De zon is hier vroeg op, dus wij ook. Kwart over zeven fietsen we alweer tussen de swampige bossen, steeds verder naar het oosten. Het heet hier dan ook Lower Devils Swamp. Afgezien van een onzichtbare NASA-fabriek die wordt aangekondigd op een bord is er weinig te beleven. Zelfs de alligators houden zich schuil. De bomen houden de meeste wind tegen. Wanneer we Waveland bereiken doen we een kop koffie en daarna rijden we door een woonwijk met huizen op palen. Blijkbaar hebben ze nog wel eens last van overstromingen.

Ineens staan we bij de kust. We zijn aangekomen bij de Gulf of Mexico. Weer een mijlpaal op onze tocht. Overigens noemen ze de zee hier Mississippi Sound. De huizen op palen kijken uit over het strand. Er is een parkeerverbod langs de weg die langs het strand voert.

En er is zelfs een fietspad. Beter kunnen we het niet hebben.

Het strand is uitgestorven en dat bij een temperatuurtje van 27 graden.We nemen het er van op het strand en Ariane neemt zelfs een voetenbadje.

We bezoeken een visserspier en spotten wat zeevogels.

Aan het eind van het fietspad komen we bij Bay St Louis Bridge.

Een brug van drie kilometer lengte over de baai en er is zelfs een echt fietspad naast de highway. Een pittig ritje volgt met een stijging van vijf procent en de wind heeft vrij spel. 

Aan de overkant slaan we af naar Pass Christian. Hoe ze aan al die bijzondere plaatsnamen komen is mij een raadsel. We hebben een klein dilemma. Hier is een camping. De volgende is zestig kilometer verder op. De route is langs de kust en de wind is fors tegen. We hebben gisteren toch al twee dagen verdiend, dan kunnen we wel vroeg stoppen. De Gulf kunnen we morgen ook nog zien.

Wat we nog van de Gulf te zien krijgen is nog de vraag. De bewoners van het RV park vertellen dat er een hurricane op komst is. Welke kant die op gaat is nog niet te voorspellen, maar het is ergens aan de Gulf Coast. Dat is een vrij ruim gebied. We houden Rafael in de gaten.

Vandaag zijn de verkiezingen. Een bijzondere dag zo lijkt ons. Echter we krijgen er niet veel van mee. Hier in Mississippi hangen eigenlijk opvallend veel posters voor Harris/Walz. Trump zien we met name op vlaggen. Er rijdt zelfs een Jeep met vlag over de boulevard. De oudere buurmannen op het RV park hebben netjes gestemd ‘op de beste’. Ze laten in het midden wie dat is. We zien onderweg wandelaars die een sticker op hun shirt dragen met ‘I Voted’. Een dame die we een paar dagen geleden in een café spraken was er van overtuigd dat Harris zal winnen, omdat volgens haar veel meer vrouwen op Harris stemmen dan ze in de peilingen aangeven. Hoe het uiteindelijk af loopt weten we pas morgen in de loop van de dag. Misschien is er dan wat meer reuring te bemerken wanneer we onderweg zijn.

Vandaag hebben we grotendeels de kustlijn gevolgd. Langs het strand en duintjes loopt een fietspad. Klasse, behoudens de grote niveauverschillen ten opzichte van het strand. Het strand ligt er mooi wit bij en een prachtige blauwe lucht. De wind is nog tegen, maar iets afgenomen. We passeren Long Beach, Gulfport, Mississippi City en Biloxi. Biloxi is met name bekend vanwege de casino’s en uit de boeken van John Grisham.

Het is opvallend rustig langs het strand, we kunnen ons niet voorstellen dat iedereen bij het stembureau is. Er staan wel de nodige vakantiewoningen en hotels langs de kust. Misschien zit men wel in de Waffle House, daar zien we er heel wat van aan de weg.

Erg mooi zijn de vogels die op oude steigers, palen en buizen zitten. We zien veel pelikanen, zo leuk!

Na Biloxi gaan we via een enorme brug over de Biloxi Bay. Ook over deze brug loopt naast de rijstroken, een mooi breed fietspad. Boven op de brug hebben we een geweldig uitzicht over de bay.

Na de brug verlaten we de kust en komen in Ocean Springs. Daar is het niet gek wonen! Grote villa”s in bosrijk gebied nabij de kust. We rijden via de Old Spanish Trail zo’n 25 km verder en komen uit in Gautier. We willen naar het Shepard State Park en wanneer we daar bijna zijn toch weer een ‘brug dingetje’ Ofwel de brug ligt er uit. Laat de camping nu precies achter de opgebroken brug liggen. Werklui zoeken mee of we ergens anders overheen of doorheen kunnen maar helaas, het wordt weer terug en daarna om rijden.De camping zelf is prima voor elkaar, alleen is er heel weinig tot geen bereik. Waarschijnlijk zien we pas morgenmiddag de uitslag van de verkiezingen wanneer we in een andere plaats zijn aangekomen

Gisterenavond zitten we bij vijfentwintig graden in het donker te lezen aan de picknicktafel in het bos. Internet doet het niet in het State Park, dus we hebben tijd over. Opeens begint het te regenen en hals over kop pakken we de spullen in en gooien de tassen onder de zijvakken van de tent. Om een uur, het is nog broeierig warm, wordt ik wakker omdat een van de tassen omvalt. Ik draai me om en even later valt er nog een tas. Dat is mij te verdacht. Ik kruip uit de tent en sta oog in oog met een wasbeer. Die heeft ons eten geroken en een voortas ligt al twee meter van de tent. Het beest blijft op veilige afstand en ik breng de tassen in veiligheid door ze naar het afgesloten sanitairhok te brengen. Op de campingplaats ontbreken de gebruikelijke ophanghaken. Als we willen ontbijten blijkt toch al het brood en een honeybun te zijn verdwenen. We verdelen de overgebleven honeybun en gaan op pad. We starten met mooi weer.

We zijn nog niet ver en hebben al trek. Gelukkig zijn er veel Waffle Houses in deze omgeving. Het zit bijna vol en we nemen plaats aan de twee overgebleven stoelen. Een van de gasten en zijn maat willen alles van onze reis weten en laten ons daarna rustig van het ontbijt genieten. Over politiek wordt niet gesproken. Als ze vertrekken en buiten langs het raam lopen tikt een van hen tegen het bonnetje: ons ontbijt is al betaald! Het moet niet gekker worden. 

Buiten is de lichte motregen over gegaan is een flinke bui. De nattigheid komt loodrecht naar beneden, maar blijft warm. We zijn weer eens op hwy 90 beland. Het is weer 30 km over de vluchtstrook naar de volgende plaats Grand Bay. De spoorbaan ligt vlak naast de weg en we zien een stukje afgebrand bos. Deze keer, voor Amerikaanse begrippen, is de shoulder keurig schoon. Zal je altijd zien: wekenlang rijd ik door allerlei rommel en nu loopt halverwege mijn voorband leeg. Er zit een kleine jaap in de buitenland. In de druilerige regen wissel ik snel de binnenband, ondertussen krijg ik het opspattende water van voorbijrijdende vrachtauto’s over mij heen.

En we gaan weer verder richting de grens met Alabama. Vlak voor de grens loopt de band weer leeg. We zoeken aan de overkant van de weg een portiek van een vervallen, leegstand pand op. Dan staan we in ieder geval droog. Het verwisselen van de band gaat dan makkelijker. Als we net klaar zijn en nog wat cola drinken stuiven er vier auto’s van de sheriff van Mobile County achter elkaar het terrein op. Ze komen in een halve cirkel om ons heen staan en de sheriffs stappen met de hand op hun holster uit. Daarna ontspannen zij zich en zien twee doorweekte onschuldige fietsers staan. Zij excuseren zich en vertellen dat zij een melding van poging tot inbraak hebben gekregen van een oplettende burger. Vandaar deze actie. Welcome in Sweet Home Alabama!

Ondertussen blijft het warme water naar beneden vallen. We moeten nog beslissen welke kant we op gaan. Naar de Dauphin Island in het zuiden of een meer Noordelijke route via Mobile. Met het oog op komende hurricane Rafael geen onbelangrijke keuze. We houden het vlak bij de afslag voor gezien. Kunnen we tot morgenochtend afwachten wat we doen.

De weersverwachting is gunstig. Hurricane Rafael buigt af naar het westen. Wij kunnen naar Dauphin Island in het zuiden van Alabama. Anders waren we naar het noorden gegaan richting Mobile. Landinwaarts neemt de hurricane in kracht af. Hoe ver we dan moeten fietsen voor dat het veilig is heb ik geen idee. Gelukkig hebben we dat probleem niet.

Wij fietsen tussen de bossen en waterige velden naar de Coastal Connector, een weg op palen die over de Mississippi Sound het vaste land verbind met Dauphin Island. Toch weer 6 % stijging op de brug.

Een vakantie paradijsje in de Golf van Mexico. Onderweg komen we weer de nodige pelikanen tegen. 

Vanaf het ‘eiland’ maakt de ferry de oversteek over Mobile Bay. De ferry is veel kleiner dan ik dacht en vaart alleen als het niet te hard waait. Dat kan ik mij wel voorstellen bij zo een open bak, waarvan de laadklep niet volledig sluit.

Onderweg zien we opvallend veel olieplatforms in de bay. En naast de pelikanen spotten we ook een dolfijn.

Na een dik half uur komen we aan bij Fort Morgan. Op het uiterste puntje van het schiereiland waarop het Bon Secour National Wildlife Refuge ligt. We lunchen op de pier en zien de pelikanen jacht maken op vis. Er blijft weinig over voor de vissers op de pier.

Over het schiereiland is het weer hard werken voor ons fietsers tegen de wind in. We moeten nog 40 km naar de camping, waarvan de helft over het mooiste fietspad dat we op onze reis hebben gezien. De camping in het State Park is mega groot. Naast de honderden plaatsen voor RV’s zijn er ook acht plaatsen voor ‘primitive camping’. Naast onze plek is er maar een andere bezet. Zal wel te maken hebben met de waarschuwing dat we de alligators niet mogen voeren en de slang die voor de ingang van onze site ligt met rust moeten laten. Gelukkig is er wel een haak waar we onze tas aan kunnen ophangen. 

Gulf State Park is een paradijs voor Amerikaanse (electro)fietsers. Er ligt 45 km aan fietspaden door het natuurgebied en ik heb nog nooit zoveel fietsers actief gezien. Hoewel men hier als een zoutzak op de fiets zit. Een bikefitter kan hier goud verdienen. Maakt niet uit, men fietst. Alabama heeft so wie so de schoonste wegen en dat is wel heel fijn voor ons, als fietsers. We trappen over de paden het State Park uit naar Orange Beach.

Ondertussen kijken we verlekkerd naar aantrekkelijke woningen.

De golven aan de kust zijn hoog en we gaan even kijken bij het strand. Daarna rijden we over de Perdido Key Drive richting Pensacola Naval Air Station (NAS). Ondertussen passeren we weer een staatsgrens.

We zijn in onze laatste staat van de Southern Tier aangekomen. ‘Florida, the sunshine state’ zegt het bord. Dat moeten we nog maar zien. Het is zwaar bewolkt en het dreigt te gaan regenen.

De eerste delen van deze schiereilanden zien er nog leuk uit, maar nu verheffen de enorme hotels zich aan de kust. Hier wil je niet gevonden worden.
NAS is de thuishaven van de Blue Angels. Helaas oefenen ze op woensdag. Vandaag ziet de basis er onaantrekkelijk uit.

Het is hard werken tegen de wind in. Uiteindelijk komen we in Pensacola, waar we Bikes Plus bezoeken. We slaan extra binnenbanden in en voor de zekerheid een buitenband. Binnenkort komen we weer in de binnenlanden en dan is er geen fietsenboer te bekennen.

Na het bezoek aan de winkel komen we weer op de ons welbekende hwy 90 uit. We zijn het even vergeten, maar ze hebben heuvels in dit gebied. We doen meer hoogtemeters dan gemiddeld en als dan ook nog de zon door breekt stroomt het zweet weer. We steken de I-10 over. Deze weg komen we al vanaf Arizona tegen en hier gaat de weg dwars door de Escambia Bay.

De kleding wil in dit weer niet drogen en dat merk je als ik het uit een warme fietstas haal. Gelukkig is er een wasmachine in het hotel. Het tekort aan vocht kunnen we aanvullen bij de Vietnamees. De bier-glas combinatie is origineel.

We rijden op tijd weg bij ons hotel over onze vertrouwde hwy 90. Vrijwel direct gaan we de brug over de Escambia Bay op. Mooie ruime shoulder maar wat een troep ligt daar op! Er is vrij veel verkeer dus we kunnen niet op de gewone rijstrook. Zigzaggend door de rommel komen we boven. Brugafwaarts kunnen we dit allemaal niet vermijden. We stuiteren door heel veel glas heen maar wonder boven wonder blijven de banden heel. Da’s mazzel zeggen we tegen elkaar. Dat hadden we niet moeten doen want ineens klapt mijn achterband leeg.
We staan op een goed plekje, het is droog en we hebben gisteren nieuwe banden gekocht. Na de reparatie gaan we verder richting Milton maar de vaart is er wat uit. Bij Dollar General halen we koude cola en calorieën in de vorm van mini doughnuts. Dat gaat er goed in en nadien willen de benen ook weer beter. Het is ondertussen pas half negen.

Na Milton komt er een echt fietspad: Blackwater Heritage State Trail. Twintig kilometer mooi breed fietspad door bos en parkachtig gebied. Erg leuk fietsen. Het is zaterdag en er wordt goed gebruik gemaakt van het pad. Met name wandelaars, maar toch ook fietsers. We staan een tijdje te kletsen met een echtpaar die helemaal fan zijn van fietsen. Ze komen uit Pensacola om op de trail te kunnen fietsen. Van al dat geklets krijg je weer honger, de rest van de doughnuts worden weggewerkt. Na de trail komt een heerlijk rustige weg door het bos en landbouwgebied. De heuvels zijn weer terug . Het gaat op en neer met klimmetjes van 5%. Tegen 12 uur is de vut er wat uit en is het tijd voor onze boterhammen.

We klappen de stoeltjes uit naast een 4-way crossing, waar verplicht door iedereen gestopt moet worden. Grappig om te zien dat iedereen dat keurig doet in dit verlaten gebied. We merken dat we weer op het platteland zijn. Pickups stoppen en de bestuurders vragen of er problemen zijn en of we iets nodig hebben. Erg aardig in ieder geval.

Na de lunch gaan we weer de heuvels in. We moeten nog naar Holt maar de benen willen niet goed meer rond. Dat Amerikaanse brood, vult voor geen meter. In het bos bevindt zich een schietbaan of er wordt gejaagd. Veel knallen in ieder geval. Niet zo’n fijn gevoel maar we gaan er wel harder van fietsen. We bereiken Holt en om 14 uur zitten we aan een kipburger. Dat vult tenminste en is lekker hartig. We zweten behoorlijk dus misschien hebben we ook wel extra behoefte aan zout. Op de parkeerplaats hebben we een leuk gesprekje met twee jonge gasten. Wij worden door hen in het Nederlands aangesproken (dat is al 6 weken niet gebeurd). Deze jongens zijn in opleiding voor helicopterpiloot en doen de opleiding op een vliegbasis in de buurt. We nemen afscheid en gaan weer verder over de hwy 90 richting Crestview. Zo’n burger helpt, eveneens hebben we een beetje mee wind. We zoeven over de vluchtstrook de laatste 20 kilometer en komen zelfs soepel de stijle oprit van het hotel op (camping zat vol). Het hotel ligt ten midden van allerlei eetschuren, we hebben al weer trek.