Maand: november 2024 (Pagina 1 van 3)

Het is nog erg rustig wanneer we Savannah uitrijden. Men ligt de kalkoen nog te verteren denk ik. We rijden langs het spoor en voordat we er erg in hebben komen we in het havengebied met de container overslag.

Tot mijn verbazing heet het daar Garden City. Op onze reis heb ik nog niets troostelozers gezien vanwege de afwezigheid van struikjes , bomen en plantjes. Binnen no time komen er vanuit alle richtingen vrachtwagens met of zonder containers. Weg rust.

Was het eerst alleen een bewolkte lucht, inmiddels regent het ook. We hebben onvervalste waterkou, dat is nieuw op deze reis. Ik krijg het maar niet warm en het wordt tijd voor een maillot, extra jas, regenbroek, regenjas en schoenhoezen. Vervolgens rijden we langs een tankstation en de inwendige mens wordt bijgetankt met koffie en een muffin. We spreken een Zwitsers echtpaar die ook gek zijn van fietsen, mevrouw is al een keer met haar zoon naar China gefietst. Daarna heb ik het lekker warm.

We fietsen in een lekker tempo, er is bijna geen wind. We laten alle containers en kranen achter ons en steken vervolgens respectievelijk de Savannah River, de Middle River en Little Back River over. Die laatste blijkt ook de grens met South Carolina te zijn. De rivieren lopen door de wetlands. Ik noem het ‘swampieland’. Deze blijven we mooi vinden. Er is het Savanna Wildlife Revuge, we schuilen daar even onder een informatie hokje en bekijken de posters over de flora en fauna. Het past niet in ons schema en het weer is prut maar het lijkt ons heel mooi om een paar hiking trails af te lopen.

We rijden vanaf Savannah al op de hwy 170. Op een gegeven moment komt de hwy 17 erbij. Daarmee wordt het een stuk drukker. Inmiddels is men op koopjesjacht gezien Black Friday. Het wegdek is slecht en de shoulder smal. Het verkeer raast in vier rijen langs ons heen en mijn oren gaan suizen.

Bij Okatie lunchen we onder het afdak van een voormalig tankstation. Even energie verzamelen voordat we de Broad River gaan oversteken. Over deze rivier loopt de Edward Burton Rogers Bridge. Deze is bijna drie kilometer lang. We zijn blij met de mooie brede vluchtstrook en we genieten van het mooie uitzicht over de immense rivier en de wetlands ernaast. We zien een groep pelikanen op visjacht en jawel… we zien bij hen ook twee dolfijnen meezwemmen. Zo’n mooi gezicht! Helaas is het te gevaarlijk om foto’s te maken vanaf de brug. 

We snijden een stukje van de route af. Via de hwy 21 rijden we naar Beaufort. Achter ons motel is een mooi stuk wetland met een uitloper van de rivier erdoor. Prachtig wanneer de zon onder gaat. Morgen weer verder in South Carolina.

Na onze wandeling aan de riverfront zijn we het over eens dat Savannah een leuke stad is. Vanochtend doen we eerst wat boodschappen op de fiets. Supermarkten zijn niet te vinden in het historische centrum. Het is ongewoon stil op straat. De Amerikanen hebben een lang weekend vanwege Thanksgiving. Heel veel winkels en restaurants zijn vandaag gesloten. Onze hofleverancier General Dollar is gelukkig wel open. We slaan wat magnetron maaltijden in. Komen we vanavond niet om van de honger. 

Daarna gaan we pleintjes verkennen. Deze zijn allemaal in kerstsfeer versierd. In 1800 had Oglethorpe de visionaire gedachte om het centrum geometrisch op te bouwen.

Om de vier straten werd op de kruising een vierkant plein ontworpen, met veel groen, bomen en vaak een standbeeld. Het geeft het centrum een prachtige sfeer.

Vanaf het gemeentehuis lopen we over vijf van deze pleinen naar het Forsyth Park met daarin de prachtige Forsyth Park Fountain. Er klink applaus als iemand bij de fountain zijn vriendin ten huwelijk vraagt.

Iets verderop in het park staat een standbeeld uit de tijd van de confederatie. Eerst heette het Confederate Monument, maar is in 2017 hernoemd tot Civil War Monument. Als ik een foto maak wordt ik daarop aangesproken door Erica. Veel van deze standbeelden zijn al verwijderd uit het straatbeeld in het zuiden, maar Savannah is nog niet zo ver. Op deze manier blijft het verleden verheerlijkt worden, aldus Erica. Waarbij onwetende toeristen door het maken van foto’s en het daarna weergeven op hun socials daar aan mee werken.

Een van de parken is het Colonial Park Cemetery. Daar liggen strijders uit de Amerikaanse vrijheidsstrijd rond 1776. De stenen zijn nauwelijks te lezen, verweerd als ze zijn. Na 1853 is er niemand meer begraven.

We kunnen het niet laten en lopen ook nog even langs de waterfront. Daar staat wat achteraf het standbeeld ter herinnering aan het slavernijverleden. Gisteren had ik het niet gezien. Ik vind het indrukwekkend, zeker na het gesprek met Erica.

Bijna alles is gesloten tijdens Thanksgiving, maar het Savannah Historic Theatre, dat aan Chippewa Square ligt, is open. Een prachtig oud theater, met veel rood pluche. Daar wordt de musical Elf gespeeld. We kopen kaartjes en genieten van de voorstelling. Heerlijk over de top en vol overgave gespeeld. Niet iedereen viert Thanksgiving, want het theater zit vol.

Morgen is het Black Friday, dan zal het wel drukker zijn op straat.

Het is mistig als we vanochtend de deur achter ons dicht doen. Een extra knipperlicht achter op de fiets en onze gele jassen moeten ons zichtbaar maken voor het achteropkomende verkeer. Het hotel ligt aan de hwy 17 en we zijn gelijk op de route.

Savannah is de eindbestemming vandaag en we moeten de eerste 40 kilometer langs deze weg fietsen. We hebben de wind in de rug en dat schiet lekker op. Hoe dichter we bij Savannah komen, des te drukker het wordt.

Zo’n 13 kilometer na de koffiestop bij Richmond Hill, loopt Ariane haar achterband leeg. Binnen no time rijdt ze op haar velg. Dat is niet goed, gelukkig is er een Mobil tankstation in de buurt. Daar lopen we naar toe en kan ik, ongehinderd door het verkeer, er een nieuwe binnenband inzetten. Een klein stukje ijzerdraad is de boosdoener. Deze stukjes zijn afkomstig van kapotte autobanden, die hier volop langs de wegen liggen.

Aan de rand van Savannah vinden we een parkje waar we onze boterhammen eten.

Vanaf daar rijden we via de buitenwijken het centrum van Savannah binnen. 

Het is een erg mooie plaats, heel parkachtig met nog veel koloniale huizen. We komen langs de Chippewa Square of zoeken hem eigenlijk op. Bij dit mooie pleintje (in het historic district zijn er 22) is de ‘bank scene’ uit Forrest Gump opgenomen (1994). Sindsdien stoppen alle toeristen trolleys, riksja’s en koetsjes bij het pleintje. De beroemde bank staat er niet. De bank is alleen voor de opnames daar neer gezet en staat nu in het Savannah Historic Museum. Zo zie je maar….

Ons hotel ligt in het Historic District, vlakbij de Riverfront. We zijn er al op tijd. Na een douche en een beetje installeren gaan we nog naar de waterkant. Daar blijkt het een drukke maar gezellige boel. De oude pakhuizen zijn omgebouwd tot hotels, appartementen, winkeltjes en heel veel restaurants en bars. Er is eveneens kerstmarkt.

We kuieren op ons gemak tussen alle glitter en etenswaren. Een klein voordeel, we kunnen niets meenemen want er is geen ruimte in de fietstassen. Wel gaat een lang vervulde wens in vervulling. We zien Santa! 

Het is stukken warmer dan gisteren. De lange broek kan in de tas blijven. Onze route volgt de US 17. We zijn nog maar net onderweg of we doen onze eerste stop. We bezoeken de Hofwyl-Broadfield Plantation, gesticht in 1806. Eerst werd er rijst verbouwd op 7000 acres (= 2832 ha).

Toen de productie niet meer rendabel was ging men over op het houden van melkkoeien. De oude groepstal is nog intact. Mooi om te zien dat deze net als de moderne stallen aan de zijkant open is. In tegenstelling tot onze groepstal staan de  koeien met de kop naar de buitenkant gericht.

De tractor, een Farmall Cub, heeft het stuur mooi in de midden. Daardoor is de motor niet centraal geplaatst. Op het terrein staan prachtige oude eiken.

We nemen een kijkje bij de oude rijstvelden, maar die zijn volledig verwilderd en zijn nu een schuilplaats voor alligators.

Na het bezoek zijn de beentjes al wat stijf en kost het moeite om weer op gang te komen. Om niet de hele dag op de US 17 te rijden buigen we af naar hwy 99. Via de plaatsjes Ashantilly, Ridgeville, Carnigan, Meridian en Cressent komen we bij Eulonia weer op US 17.

We rijden langs de wetlands en door de bossen. Mooi die afwisseling.

Bij de bruggen over de riviertjes staat telkens een vermelding dat men op moet passen voor fietsers op de brug. Als we op weg rijden is die vermelding er nooit, terwijl de vluchtstrook op de brug veel breder is dan het richeltje op de weg. We proberen het te snappen, maar de logica ontgaat ons. 

Bij een kerstbomen boerderij houden we even een korte break. De verkoop begint vrijdag na Thanksgiving. De bomen zien er prachtig van vorm uit. De eigenaar komt net langs rijden en verteld dat de bomen vier keer per jaar worden getrimd. Prijs per boom: $ 10 per feet.

Bij South Newport zien we het kleinste kerkje van Amerika. Er zijn 12 zitplaatsen voor de bezoekers. Gelukkig staat er niet op het bord dat het de kerk de kleinste van de wereld is. In Drumheller, Canada hebben we jaren geleden een kerkje gezien met maar 8 zitplaatsen. Je kan niet altijd de ‘greatest’ zijn.

Als we naar de lucht kijken zien we donkere wolken boven ons samen trekken en we hebben nog 25 kilometer te gaan. Dan maar geen pauze en doorfietsen. We wijken niet meer af van de US 17 en zijn net op tijd onder dak, voordat het begint te regen.

We rijden wat verder van de kust. We gaan om het getijde gebied van de East River en Satilla Basin heen, omdat er geen wegen zijn. We zijn vroeg op pad en in tegenstelling tot Ariane heb ik nog geen handschoenen en lange broek aan. Niet slim, want het is ‘shrinking cold’.

Morgenochtend maar een laagje extra aan. We steken eerst de Crooked River over en genieten van het prachtige uitzicht over de wetlands.

Net voordat we Woodbine inrijden verlaten we de US 17 en komen we op een voormalige spoorbaan uit die is omgetoverd tot fietspad, compleet met bankjes er langs en een sanitair gebouwtje.

Als we het fietspad verder door rijden komen we bij een brug/boardwalk over de Satilla River. Tot onze verrassing stopt de boardwalk halverwege boven de rivier. Dat soort grappen halen ze wel vaker uit, die Amerikanen.

Naast de boardwalk is een brug voor het overige verkeer die wel helemaal over de rivier heen gaat. We komen daar via een prachtig aangelegde boardwalk langs de oever van de rivier, onder de brug door, om aan de goede kant weer op de weg te komen.

Het is een fantastisch natuurgebied waarin verschillende vogels voorkomen zoals de White Ibis, Black-Crowned Night-Herons, Green Herons en Great Egrets. Het is ook het leefgebied van de Eastern Indigo Snake, de langste slang in de Verenigde Staten.

We komen op een rustige lange rechte weg door het bos. Er zijn geen huizen en daardoor bijna geen auto’s, totdat met gillende, en dan ook echt gillende sirenes een ambulance en vier brandweerauto’s voorbij komen racen. Even later keert de rust weer en komen drie brandweerauto’s in terug rijden. Niks aan de hand dus. De rust duurt niet lang. Even later zien we iemand met een verlengde cirkelzaag de bomen snoeien. Dan kunnen de overhangende takken niet op de elektriciteitsdraden vallen.

Wanneer we de Little Satilla River oversteken zien we een mooie picknickplaats onder bij de brug. We keren om en houden een tijdje rust aan de oever van de rivier. Het is een zogenaamde black river. Dat heeft te maken met de zuurgraad en de samenstelling van de mineralen in het water. In het water is dan ook niets te zien.

Een echtpaar uit New Hampshire houdt er ook even pauze. Ze zijn nieuwsgierig naar onze avonturen en ik wil graag van hun weten hoe zij hier terecht zijn gekomen. Het blijkt dat zij hier nog een tweede huis hebben op de Golden Isles, hier in de buurt. Daar verblijven ze in de winter. Op mijn vraag of zij de zogenaamde ‘snowbirds’ zijn betrekt het gezicht van mijnheer. Hij antwoord bevestigend maar wil liever niet zo genoemd worden. Bij de oever ligt weer veel afval. Het echtpaar geeft aan dat het deze keer niet is neergegooid. Het is verzameld door jongeren die meededen aan een soort HALT-programma.

Het stel verteld ook dat Brunswick niet ver meer is, nog een mijl of 20 te gaan dus.

We hebben nog een rivier te overbruggen. De Turtle River ligt aan de noordzijde van Satilla Basin. Via hwy 303 is de kortste weg, maar die brug heeft geen vluchtstrook. Dat voelt niet prettig aan het begin van het spitsuur.

Dan maar iets omrijden via US 17 naar de Joseph B. Mercer Bridge. Dat is wel echt een brug. We fietsen op zeeniveau en gaan naar 65 meter hoogte over de rivier. Komen we na een dagje vlak fietsen langs Satilla Basin toch nog aan onze hoogtemeters.

We verlaten de Sunshine State. Met de zon in de rug en warme jas aan fietsen we naar Mayport. Daar is de ferry die ons de St Johns River over moet zetten.

De ferry gaat ieder half uur en is net vertrokken als wij aankomen. We kijken een beetje rond bij veerhaven. De rivier stroomt als een gek. De veerboot wordt helemaal weggezet wanneer hij aankomt. Even lijkt het of hij de steiger niet zal halen maar het is niet het eerste ‘ritje’ van de schipper. Feilloos komt de ferry op zijn plaats.

Aan de overkant ligt Talbot Island. Het is er verrassend mooi. Daar loopt een netwerk van kreken vanuit de rivier het land in en vanwege de open verbinding met de oceaan is het een getijden gebied. Het heeft wel een beetje van de wadden; erg mooi!

We zien de nodige vissers die lekker op hun vrije zondag een hengel uitgooien. Mooie visstekjes! We zien de nodige vogels. Inmiddels kennen we de witte reiger, bruine pelikaan en ibissen. 

Er is een State Park op het eiland. Voor de bezoekers is er een mooi fietspad aangelegd. Het is fijn fietsen op dat pad en er wordt flink gebruik van gemaakt.

We verlaten het eiland over een lange brug, ook weer met prachtig uitzicht, en komen op Amelia Island. Ook daar zien we prachtige natuur en kunnen op een mooi fietspad rijden.

We slaan af richting het noordwesten, meer landinwaarts. We rijden door bosachtig gebied en vervolgens door de buitenwijken van Yulee. Deze wijken zien er goed uit. Sommigen zijn ommuurd, anderen hebben gladgeschoren grasmatten en een fontein bij de ingang. We willen gaan lunchen maar kunnen nergens een bankje of zo vinden. Dan gaan we maar op een van de prachtige grasmatten zitten met onze boterhammen. 

Vanuit Yulee rijden we een groot stuk over hwy17 richting Kingsland. Onderweg steken we de St Marys river over. Het is de grens tussen Florida en Georgia en we hebben daar onze fotoshoot. Om half vier komen we aan in Kingsland en hebben dan 85 km gereden. We gaan de beentjes rust geven en nog wat fietsregels bestuderen. Morgen kijken we verder in Georgia.

Een nieuwe route, een nieuwe richting. Eerst naar het zuiden, terug naar het postkantoor waar ik nog twee pakketjes verwacht. De fietskaarten voor de Atlantic Coast Route en mijn e-reader. Beide pakketjes zijn niet aangekomen. Helaas, dan maar alleen de route op de gps gebruiken. We hebben alleen veel minder informatie over winkels en overnachtingsplaatsen. En het overzicht ontbreekt op een klein schermpje. We zien wel, we hebben ook nog onze telefoon voor de nodige info. De e-reader is balen. Dat wordt lezen op de iPad. Ondertussen is de stuurhouder van Ariane gemonteerd. Wederom met hulp van een garage om het overtollige stuk kabel door te knippen. Ariane is weer gelukkig met haar stuurtas en ik heb ineens meer ruimte in mijn tas.

Vanaf het postkantoor rijden we de stad uit over de Francis and Mary Usina Bridge.De brug gaat over de Tolomato River. Deze maakt deel uit van de inter coastal waterway die achter de (schier)eilanden van de Atlantische kust loopt. We komen op een lange weg, recht naar het noorden, van meer dan 40 km met verschillende benamingen: Jimmy Buffet Memory Hwy, A1A Scenic and Historic Coastal Byway en South Ponte Verda Blvd. 

De huizen rechts van ons staan direct aan de kust. We zeggen tegen elkaar dat het leuk wonen is op die plek.

Ineens houdt de bebouwing op en komen we in een natuurgebied, Guana Tolomato Matanzas National Estuarine Research Reserve. Het ligt op een super smalle strook tussen de Atlantische Oceaan en de Tolomato River. We houden er even halt voor een drinkpauze en spreken de park ranger. Hij is meer geïnteresseerd in onze tocht dan dat hij verteld over zijn werk. Vooral in het weekend is hij bezig om bezoekers aan de regels te herinneren. 

Na het park komen we echt in een betere buurt. Optrekjes met oprijlaan verscholen achter de struiken en minimaal één hectare grond, direct aan de oceaan. Dat is wat anders dan een vijver bij je huis. Beverly Hills is er niks bij. Hier wonen de snowbirds met de gouden eieren.

Er zijn nog wel wat paadjes waardoor we op het strand kunnen komen. Daar maken we gebruik van om lekker op het strand te lunchen. Hoe dichter bij Atlantic Beach we komen hoe ‘kleiner’ de huizen worden. Eindigend met rijtjeshuizen en appartementen. Het moet wel betaalbaar blijven. 

We rijden dus naar het noorden, zolang we naar het oosten reden hadden we op de laatste twee dagen na tegenwind. Nu we van richting zijn veranderd is het lot ons niet gunstig. De temperatuur daalt en de wind komt uit het noordwesten. Dus weer tegenwind. Gelukkig schijnt de zon. ‘s Nachts is het te koud voor de tent. Dat doen we wel weer als het verder op naar het noorden warmer wordt.

We gaan te voet Saint Augustine verkennen. Het blijkt een erg leuke plaats met veel Spaanse invloeden vanuit het verleden. De Spanjaarden hebben in 1565 Saint Augustine gesticht. Al wandelend zijn alle highlights goed te bereiken. 

We starten bij ons hotel. Daar staat een bijzonder grote eikenboom. De toeristentreintjes hebben deze boom ook in hun tour meegenomen en stoppen er. Het is The Old Senator, meer dan 600 jaar oud en staat daar er al voor de stichting van Saint Augustine.

Na de foto’s lopen we naar het oude fort Castillo de San Marcos. Het is gesticht door de Spanjaarden en later overgenomen door de Amerikanen. het is een National Monument en niet voor niets vinden wij. Erg mooi om te bekijken.

Vanaf het fort wandelen we door de oude poort het historische stadsdeel in.

Alles op ons gemak bekeken. Tegen drie uur voelen we onze voeten. We kopen een kaartje voor de ‘Scenic cruise’ (met bejaarden korting) op de Victory III.

Boven op het dek gezeten laten we ons lekker rondvaren en zien Saint Augustine en omgeving vanaf het water. Zon en wind erbij, we gaan helemaal rozig weer van boord. Via de oude straatjes wandelen we weer richting het hotel. Een heerlijke dag! Morgen weer op de fiets.

Aan alles komt een einde. Zo ook aan onze Southern Tier fietstocht. We doen nog een korte etappe van Palatka naar Saint Augustine. We mogen vanuit ons hotel direct de Memorial Bridge over de St Johns River op. Dat is even pittig voor de beentjes die nog niet warm zijn. Overigens is het vandaag de koudste dag tot nu toe. Het wordt niet warmer dan 19 graden, nog wel met een stralend zonnetje. 

Net over de brug komen we op een prima fietspad. Het is weer aangelegd op een voormalige spoorbaan en heeft de originele naam Palatka to Saint Augustine State Trail.

Het is net zo vlak als bij ons thuis. Alleen staat tussen de verbouwde kool een palmboom op het land.

Bij Vermont Heights houdt het fietspad weer abrupt op. Dit keer hebben we het op tijd in de gaten en draaien we hwy 207 op richting Saint Augustine. Het is druk op de weg en al snel kiezen we er voor om over de stoep te rijden. Het verkeer rijdt wel erg dicht langs ons heen op de voor fietsers bedachte bike lane. 

Via King Street komen we bij de stadsgrens en rijden we over de San Sebastian River het historische centrum in. Wat een leuk plaatsje is dit. De bouw is anders door de Spaans invloeden. Aan King Street staat het postkantoor. Daar kan ik wat spullen ophalen die ik vorige week heb besteld. Mooie service van US Postal Service. Als het pakket met de vermelding General Delivery en je naam naar een plaats wordt gestuurd, kan je het op het postkantoor ophalen. Helaas is maar een pakketje aangekomen. Ik kan nu weer het stuurtasje aan Ariane haar fiets monteren.

Driehonderd meter verder is bij de Lions Bridge het eindpunt van de Southern Tier. In de haven ligt een replica van een Spaans Galjoen. Uiteraard maken we wat statie foto’s voor het plakboek. Bij het galjoen, de leeuwen en aan het strand bij de vuurtoren. De fotografen zijn stuk voor stuk enthousiast als we het verhaal van onze reis vertellen.

We hebben de tocht van coast to coast er op zitten. Niet zoals we van te voren gedacht hadden volledig op de fiets. Gezien de hitte aan het begin van de reis zijn we het er nog steeds over eens dat het een goede keus is geweest om de woestijn met een auto te doen. We hebben zowel met de auto als op de fiets een fantastische tocht afgelegd met onvergetelijke herinneringen. 

We hebben de Atlantische Ocean gehaald. Daar blijven we nog een tijdje van genieten. Eerst houden we een dagje rust. Door de autoreis hebben we de tocht sneller dan verwacht afgelegd. Dus is er tijd over. Voor ons gevoel zijn we nog niet klaar met fietsen. We verwachten bij het postkantoor nieuwe kaarten te kunnen ophalen en gaan dan een deel van de Atlantic Coast Route naar het noorden fietsen. We moeten toch die kant op als we terug vliegen vanaf Washington DC. We zien wel hoe ver we komen. We kunnen niet verkeerd rijden, zolang we de Atlantic maar aan onze rechterkant houden.

Vannacht heeft het flink geregend en de wegen dampen. We zitten vrijwel direct op de route en na een kilometer of vijf zijn we de stad uit. We rijden de Gainesville to Hawthorne State Trail op. Deze trail volgen we 30 kilometer naar Hawthorne. Het is er heerlijk rustig rijden en de omgeving is erg mooi.

Veel bomen met Spanish moss, waterpartijen en ook heuvels. Eekhoorntjes springen op de weg en bijkans onder de wielen. Beetje domme beesten, we begrijpen waarom er helaas zo veel langs de autowegen liggen.

We hebben de nodige fotomomenten. Wanneer we aan het einde van een boardwalk een selfie staan te maken, komt Michael aangelopen.

Onderweg hebben we hem een aantal keren ingehaald en good morning geroepen. Hij komt ons nu even dag zeggen en is nieuwsgierig waar we vandaan komen etc. Hij is helemaal enthousiast. Zelf is hij in training voor de marathon; dat vinden wij dan weer cool. We hebben al gezien dat hij echt tempo loopt. We krijgen nog wat toeristische tips mee en gaan weer onze weg.

Vanaf Hawthorne moeten we zo’n 20 km langs een vrij drukke weg. Niet echt leuk, maar we blijken de wind mee te hebben. Heerlijk is dat, het gaat bijna vanzelf. De bandjes zoeven en heuvel opwaarts kan op het grote blad. 

In Melrose rijden we langs een sinaasappel ‘farm’, die hebben we nog niet gezien. We kopen er wat fruit en maken een praatje met de eigenaresse die (hoe kan het ook anders) opgegroeid is in de plaats Holland (Michigan).

We moeten nog een stukje verder over de shoulder en kunnen daarna bij Putnam Hall de Palatka – Lake Butler State Trail op rijden. Weer zo’n prachtig fietspad, in dit geval een voormalige spoorlijn. Weer is de omgeving prachtig, we kunnen lekker naast elkaar fietsen en hebben nog steeds meewind. Onderweg moeten we ineens stoppen. Het pad is afgesloten omdat deze onder water staat. Het lijkt ons wel mee te vallen. Hebben ook geen zin om terug te rijden. Na een eerdere ervaring met een ondergelopen weg ga ik op mijn slippers als verkenner de nattigheid in. Het moet kunnen zo is het oordeel. Voorzichtig rijden we door het water. De tassen raken het oppervlak maar zijn gelukkig waterdicht. 

Met opgefriste voeten rijden we weer door. Dertig km lang het hele pad voor ons zelf! Wanneer we nog zo’n 2 km trail te gaan hebben, stopt uit het niets het asfalt. Geen aankondiging of paadje naar de weg; gewoon struiken. Rare jongens die Amerikanen….

We rijden weer een stukje terug en vinden de highway die ons naar Palatka voert. Omdat daar geen campings zijn hebben we een hotel geboekt. Het Quality Inn Riverfront ligt inderdaad pal aan de rivier. Dankzij de meewind zijn we er al vroeg in de middag. Tijd over om lekker aan de rivier te zitten met een biertje en een bus Pringles. We hebben uitzicht op de brug waar we morgen overheen gaan fietsen. Wanneer we daar vanaf zijn wacht er weer een trail op ons.