Na de warmte van gisteren zijn we vroeg op pad. Om half acht zitten we op de fiets. Een over half acht staan we er al weer naast. We zijn de parkeerplaats van het hotel nog niet af. Ariane rijdt al hotseknotsend over een onduidelijke richel. De stuurtas valt op de grond en de andere tassen hangen nog half aan de bagagedragers. De schade valt mee. Het grootste probleem is de stuurtashouder. De kabel is gebroken en niet te repareren. De stuurtas verdwijnt in een van de zijtassen. Gelukkig hebben we nog ruimte over. Zodra we een fietsenwinkel zien gaan we op zoek naar nieuwe stuurtas. In Victorville zijn er twee, maar beiden tot dinsdag gesloten.

Even later zijn weer op pad. We steken de I-15 weer over. De officiële route wil ons nog tien mijl over de vluchtstrook  laten fietsen. Op zondagochtend is het zelfs knetterdruk op die weg, dus ons krijg je er niet op. Dan maar een stukje omfietsen. We gaan over de kruising rechtdoor en rijden over highway 138 met de wonderlijke naam Rim of the World Scenic Byway. Scenic is het zeker. Direct is het klimmen. Na een kilometer of zes komen we over de top van Cajon Pass. Het uitzicht is prachtig en hijgend en puffend komt er ook net een gigantische goederentrein over de top rijden.

Daarna lekker afdalen en op naar de volgende klim als we afslaan naar Summit Valley Rd. Een gewone tweebaans weg met net genoeg ruimte voor twee fietsers als de auto’s ons voorbij rijden. Na deze tweede top is het bijna 30 km dalen naar Victorville. Lekker relaxed 1 of 2 procent daling is heerlijk voor de beentjes. Ondertussen slobberen we de nodige flessen water en cola leeg. Want de zon begint vanaf 9 uur al weer onbarmhartig te schijnen.

We vullen onze eet- en drink voorraden aan bij een locale supermarkt. Niet veel later passeren we het regionale park Mojave Narrows. Daar kunnen we kamperen, maar er staat maar één boom. Dan door naar de enige andere camping in de omgeving KOA Campgrounds Shady Oasis.

Klinkt goed. Mooi op tijd rijden we net na de middag de camping op. Helaas, KOA heeft de boel overgedaan aan een clubje particulieren. Die willen rust en zeker geen tent kampeerders. 

Gelukkig heeft een van de campinggasten medelijden en laat ons toe. De naam zegt het al. Er is genoeg schaduw. Dat beschermt ons tegen een zonnesteek. We doen een wasje en de rest van de middag niets meer. Het is veel te warm. Vannacht slapen we eindelijk in onze tent. Al met al een goede dag.

In tegenstelling tot de vorige dag begint de route heel anders. We binnen op Bonita Avenue, een legendarisch naam en ook bekend als boek. Na enkele kilometers komen we op de Pacific Electric Inland Empire Trail. En 30 km lang fietspad over een voormalige spoorbaan. Prachtig strak beton aangelegd, met ernaast een pad voor paarden, hardlopers en wandelaars. Ook is er gedacht aan de faciliteiten voor fietsers, zoals een gereedschapskist en fietspomp en diverse watertappunten. Bij grote kruisingen zijn er zelfs verkeerslichten om over te steken. Een waar walhalla.

Om bij San Bernardino niet in dezelfde situatie te belanden als gisteren nemen we in Fontana de alternative route die op de kaart staat beschreven, de Glenn Helen Alternate. Dit zou rustiger zijn. Zou rustiger zijn, niets is minder waar. De zaterdagochtendspits komt later op gang, maar gaat niet meer over tot laat in de avond. We keren terug naar ons oude ritueel van stoepje rijden. Ondertussen staat de zon strak aan de hemel en gaat de temperatuur naar 31 graden. We slaan het water per gallon in. Ook gaat de weg meer omhoog dan omlaag. We komen vandaag op bijna 1000 meter boven zeeniveau. We verlaten de suburbs. Het landschap ligt er dor bij en schaduw is er bijna niet.

Gelukkig bereiken we halverwege de middag de camping. Helaas is deze afgehuurd door de scouting en worden onverbiddelijk geen andere gasten toegelaten. De andere camping, aan de overkant van de weg, is bezet voor de medewerkers van de rodeo die daar vanavond zal zijn. Dus ook geen plek voor fietsers. Misschien ook wel zo goed, want met een zooitje dronken cowboys om je tent slaap je niet rustig. Het enige alternatief is nog slaapgelegenheid 10 mijl verder op de route. We bellen en er is nog plaats. Wel alvast je creditcardnummer opgeven voor het geval je het niet haalt. De weg gaat alleen maar omhoog, de zon brand als de hel, mijn voetzolen branden in mijn schoenen en het verkeer is extra druk vanwege de rodeo en een file op de naastgelegen I-15.

Wij fietsen op de oude Route 66 die niet meer mag worden gebruikt. Deze is geblokkeerd met roadblocks en ligt bezaaid met rommel en heel veel glas. Voor ons is het veiliger dan op de gewone weg. Met nog een paar kilometer te gaan houdt de route op. Willen we bij het hotel komen dan moeten we gebruikmaken van de Interstate. Eigenlijk mag het niet, maar ook weer wel als er geen andere route beschikbaar is. Dat is wel een heel raar gevoel om bijna tegen zonsondergang met je fiets de snelweg op te rijden. We redden het tot het hotel. Daar horen we dat de temperatuur de komende week gaat oplopen tot 40 graden. ‘Welcome to hell’ zoals dat dan heet.

Route 66 is van oorsprong een autoroute. Deze volgen we op de fiets door de stad, op weg naar de buitengebieden. Waren we gisteren nog verrukt over de fietspaden dan komen we vandaag minder aan onze trekken. Op een memory lane na van 4 kilometer is het in de buitenwijken van LA matig gesteld met de aandacht voor ons fietsers.

De auto’s hebben duidelijk de overhand en als kwetsbare fietsers kunnen we kiezen om gewoon op de weg te rijden. We hebben dan geen uitwijkmogelijkheden vanwege de hoge stoeprand langs de weg. Ook is er soms een bike lane. Die ligt pal naast de parkeervakken voor auto’s, zodat we elk moment kunnen worden geraakt door een openslaand portier. Of we kiezen om op de stoep te rijden. Dat is veiliger. We slalommen dan om straatmeubilair, bushokjes, brandkranen, paaltjes, pilonnen, kuilen en voetgangers die alleen maar op hun telefoon kijken of te veel onder invloed zijn. En je moet natuurlijk niet van de hoge stoep af donderen met je zware fiets. Bij elke kruising moeten we stoppen tot we het zebrapad kunnen oversteken. Eerst knopje indrukken. Deze staat altijd waar de stoep het hoogst is. Dan de fiets terugrijden naar de verlaging in de stoep. En dan weer optrekken. Het tempo komt er zo niet in. Als de voetpaden en bermen in bezit zijn genomen door zwervers en hun tentjes kiezen we toch maar voor de autobaan.

Als we opzij kijken zien we Angeles National Forest. De weg daar naar toe is jaloersmakend rustig. Na Pasadena verandert de omgeving. Langs de highway is het een kilometers lange koopgoot. Van supermarkten, tankstations, nagel studio’s, autosloperijen, autoreperateurs tot dokters met privépraktijken. Het maakt ons leven op de fiets er niet makkelijker op. De ene in- of uitrit volgt na de andere. Met de daarbij behorende auto’s die willen afslaan of de weg op willen rijden. Het lukt ons om ze allemaal te ontwijken. Mooi dat het gelukt is, maar de stad zijn we nog niet uit. Morgen nog maar weer proberen.

Knetter vroeg wakker en mijn gedachten buitelen over elkaar heen. Wat als ik in de verkeerde buurt terecht kom? Zoon lief waarschuwde daarvoor als ervaringsdeskundige. Hoe kom ik de stad uit? Voor de deur van het hotel ligt een acht baans autoweg zonder ruimte voor fietsers. Heb ik nog wel conditie? Afgelopen weekend kwam ik bijna niet tegen de heuvels op. En Florida is wel heel ver weg. Ik kan het niet ontkennen. Ik heb last van ‘spannings’ en heb nog geen meter gefietst. 

Gelukkig is het restaurant al om vijf uur open. Eerst maar eens een goede bodem leggen. Dat helpt, alhoewel ik nog nooit in mijn leven zoveel voor een ontbijt heb betaald.

Als de fietsen zijn bepakt en we uitbundig en met verbazing zijn uitgezwaaid door het hotel personeel gaan we op pad. Via de stoep en elke keer stoppend bij verkeerslichten om op het zebrapad over te steken komen we op de highway langs het vliegveld. Tot mijn verrassing is er een rijbaan vrijgemaakt voor fietsers. Helemaal tot aan het strand van de Pacific.

De muizenissen in mijn hoofd zijn weg en opgelucht maken we op het strand de doopfoto van onze reis. Langs het strand en stukje langs de haven komen we bij de pier van Santa Monica. Onderweg zien we nog een paar kijvende zeeleeuwen. 

Nu zijn we bij het officiële begin van onze route, wat voor de meeste mensen het einde is. Route 66 loopt namelijk van Chicago naar LA. Wij doen het laatste deel van de route andersom.

Wij rijden over Broadway en Santa Monica Boulevard naar Beverly Hills. Bijna overal zijn er fietsstroken langs de weg. Ik heb mij druk gemaakt om niks. Ik fiets en dat geeft rust in de kop. Veel lokale fietsers, die ons inhalen, vragen waar we naar toe gaan. Als we Florida zeggen, worden hun ogen groot en hun enthousiasme nog groter. Dat geeft een goed gevoel. Al is bij aankomst in Hollywood de koek wel op. Veel verkeer in de gaten houden, vals plat en de jetlag kost de nodige energie. We belanden in een motel en lopen nog even naar het Hollywood Sign. We zien het in de verte. Dat is mooi genoeg. 

De eerste kilometers heb ik gehad en nu zijn mijn gedachten weer geordend. Dan kan ik de komende mijlen wel aan.

Op een onmenselijk vroeg tijdstip staat Eddy voor de deur. Wat een vent! Vandaag vliegen we naar LA. We koppelen de aanhangwagen, met daarop de ingepakte fietsen, achter zijn auto en vertrekken. We hebben nog twee uur autorijden voor de boeg voordat we op Schiphol zijn. Onderweg hebben we een paar buien. Gelukkig hebben we plastic om de fietsdozen gedaan. Anders hadden we pulpkarton om ons fietsen gehad.

De dozen zien er indrukwekkend uit. We worden in de vertrekhal direct verwezen naar een lege incheck balie voor afwijkende bagage. Al met al hebben we binnen klein uur alle verplichte checks gehad en zitten we aan de koffie. Het vliegtuig heeft een uurtje vertraging. Achteraf had Eddy een uur langer kunnen slapen voordat hij bij ons voor de deur stond.

Na een lange maar rustige vlucht komen we om 12.15 uur lokale tijd aan op LAX, het internationale vliegveld van Los Angeles. Een saaier vliegveld is bijna niet te bedenken. Lange gangen, veel beton en geen winkels. De immigration officer straalt zowaar enige gastvrijheid uit. Dit in tegenstelling tot zijn kompanen in NY en Washington tijdens eerdere reizen.

Om ons heen wordt veel Spaans gesproken en op de borden zijn de aanwijzingen zowel in het Engels als in het Spaans. We spotten al de eerste palmbomen en McDonald’s. We gaan met de shuttlebus naar ons hotel. Gelukkig heeft de bus een achterdeur, zodat de fietsdozen makkelijk naar binnen kunnen worden geschoven. 

We zijn te vroeg bij het hotel om in te inchecken. De kamer is nog niet schoon gemaakt. We kunnen wachten op heerlijke relax banken. Nu nog wakker zien te blijven.

Om 7 pm gaat hier de zon al onder. Johan zet de fietsen nog in elkaar  en we herpakken de fietstassen. Dan slaat de jetlag toe. We kruipen vroeg in ons kingsize bed (alles moet groot hier). Hoe laat we wakker worden zien we dan wel weer. Morgen gaan we op pad met de fiets. Vanaf LAX dwars door LA.