Vandaag gelukkig de laatste dag in de auto. De woestijn is groter dan we van te voren hebben ingeschat. We nemen de scenic route (de fietsroute) richting Fredericksburg. Dit stadje is geliefd bij de toeristen. Vandaag is het er druk. Oorspronkelijk gesticht door Duitsers (de naam is een eerbetoon aan keizer Friedrich) en 20 procent van de inwoners schijnt nog een soort Duits te spreken. Downtown ziet het er leuk uit. Eigenlijk willen we snel door naar Austin zodat we voor sluitingstijd nog een paar fietszaken kunnen bekijken. Het probleem met Ariane haar fietstas is nog niet opgelost. 

We drinken op een terras cola met ijs en vermaken ons met het bekijken van de lokale bevolking. Uitgedost voor de zondagse lunch met diverse varianten aan cowboyhoeden, -laarzen en -jasjes, is het een kleurrijke bedoeling. Denk de country muziek er maar bij.

We nemen de hwy 290 naar Austin, dat gaat sneller dan de landweggetjes. Austin is een stad met bijna een miljoen mensen. Even slikken gezien de drukte van het verkeer. Er wordt flink aan de weg gewerkt dus stapvoets richting de fietswinkel. Wat is google maps toch een uitvinding!!

Bicycle stores in de VS (die wij bezocht hebben) worden gerund door hipsters (denk er de knotjes en baarden bij). Mooie fietsen en outfits maar niet de benodigde Ortlieb kabel om de houder te kunnen maken. Zelfs niet als ze als dealer te boek staan op de site van Ortlieb. De hipster monteur van Dogspeed cycles doet zijn best. Hij probeert nog iets met boren en een remkabel maar helaas. Hij heeft ook geen andere houder. Hij kan wel wat bestellen maar dat duurt minimaal een aantal dagen en zelfs dat is niet duidelijk. Bij een Trek fietsenzaak vinden we een klein tasje die op het frame past. Past precies haar telefoon in en zonnebrand. De oude stuurtas vullen we op met gereedschap en gaat zolang in de tas aan het voorwiel. Zo houden we toch nog wat ruimte over om eten mee te nemen. We bestellen een nieuwe kabel of houder bij de Ortlieb leverancier in de VS. Het plan is om het dan te laten versturen naar een fietsenwinkel waar wij over 1 – 2 weken langs komen. Dat is een klusje voor een dezer dagen. Maar voorlopig kunnen we even vooruit. Vanuit de hitte (38 graden) rijden we van Austin naar het McKinney Falls State Park. Heerlijk uit de drukte! Helaas is de camping vol geboekt. De ranger vertelt dat het park zeer populair is in Texas en vijf maanden vooruit al vol geboekt is door kampeerders. Een andere camping waar ook tentplaatsen zijn is (maar) 40 km verderop. Daar hebben we geen zin meer in. Booking biedt uitkomst. Super 8 hotel is in de buurt. Blijkt aan de fietsroute te liggen en in de buurt van het vliegveld waar we morgen de auto in moeten leveren. Vanavond nog een beetje de auto schoon maken. In twee weken tijd is er een aardige stoflaag gevormd en de automat knerst van de steentjes. We halen er nog twee plastic draagtassen met papiertjes, folders en lege flesjes uit. Morgen weer heerlijk basic op de fiets, op twee wielen met bagage.

Na twee weken overmacht vanwege de hitte zitten we eindelijk weer op de fiets. Voordat het zover is hebben we nog een klusje te doen. De huurauto moet ingeleverd worden. Dat gaat erg soepel op het vliegveld van Austin. Alleen met de fiets weer van het vliegveld geraken is een poging tot zelfmoord. Daarom maar terug met een taxi naar het hotel.

Vanaf het hotel rijden we direct op de Southern Tier, onze route tot Florida. Brede wegen met een bike lane er naast leiden ons de stad uit. We komen langs het Circuit of the Americas. Daar gaat Max Verstappen komen weekend een nieuwe overwinning pakken in de F1. Het belooft knetter druk te worden in de stad.

Na het circuit worden de wegen smaller en rustiger. Met windje meestal in de rug fietsen we door het glooiende landschap.

Er ligt ongelooflijk veel rotzooi op de weg. Degene die de weg hebben geadopteerd hebben nog veel werk te doen. Ook herkennen we weer de geur van roadkill. Alhoewel aan de geur nog niet de diersoort is te herkennen.

Rond het middaguur is de temperatuur al zo opgelopen dat het tijd wordt om te gaan stoppen. Vanaf woensdag wordt een koufront verwacht, het kwik komt niet hoger dan 25 graden. We vinden een aftandse camping even voor Bastrop. Met een sigarenstompje op een kocher in zijn mond worden we verwelkomd door de oude campingbaas. Na de formaliteiten, met 10 dollar korting, brengt hij ons naar een terrein een paar 100 meter achter de campers.

Als we aankomen staat een ree ons aan te kijken door de struiken. De campingbaas waarschuwt nog voor copperheads. Andere grote slangen hoeven we ons niets van aan te trekken, die zijn niet giftig. En ratelslangen komen hier bijna niet voor. Hij had er het afgelopen jaar maar drie dood gemaakt. Eten wel opbergen, want er lopen ook nog wasberen rond.

Het water komt uit een slang als we aan de andere kant van het bosje de kraan open zetten. Daar is ook de douche, met warm water. Wij redden ons wel. We genieten weer.

In de ochtendschemering zitten we stil aan het ontbijt. De krekels, die de hele nacht tekeer zijn gegaan, zijn al stil. Tussen de struiken staren zes paar ogen ons aan. Als we even bewegen zijn ze weer uit beeld. Even later zijn ze weer terug en komen zes reëen achter de struiken vandaan. Heel alert kijken ze na elke hap eten weer op. Er kan elk moment een coyote of een bobcat opduiken. En de aanwezige toeristen zijn natuurlijk ook niet te vertrouwen. Het is fantastisch om te zien, maar we zitten niet voor niets zo vroeg aan het ontbijt. Vandaag knalt de temperatuur weer met drie graden per uur omhoog. We gaan vroeg op pad om de hitte voor te blijven.

Na een uurtje highway door de Texaanse landerijen bereiken we Bastrop State Park. Daar kunnen we tegen betaling door heen naar het aangrenzende Buescher State Park.

Het is heerlijk rustig op het landelijke weggetje. Er komt een aankondiging voor een overlook point. Dat hebben we geweten. Het is de eerste van een serie heuveltjes van 8 – 14 procent.

Ondertussen doet de zon zijn martelende werk. De ingeslagen koude cola helpt ons er door heen. Net na de middag bereiken we onze volgende camping.

We hebben weer een kolossale plaats voor ons tweeën. Nu maar afwachten of er nog ogen op ons gericht worden.

Texas heeft te maken met een koufront. Gisteren werden we nog geteisterd door 37 graden. Vannacht begon het te waaien. Het koufront kwam opzetten. Nu is dat voor ons niet erg. Fietsen bij 24 graden is prima. We hebben alleen de pech dat de wind uit het noordoosten komt. Dus de hele dag windkracht vijf op de kop. Toch is dit beter vol te houden dan de hitte.

We scoren bij het verlaten van het State Park nog enkele blikken cola. Dat is nodig want er zijn tot aan Round Top (en niet Up zoals ik eerst dacht) geen voorzieningen. Er staan wel twee eetgelegenheden op de kaart, maar die zijn zoals vaker in dit land gesloten.

We fietsen weer door glooiend boeren landschap.

De opritten naar de farms zijn lang. De wegen zijn stil. Het is hier Trump-land. We hebben de hele dag geen enkel bord voor Harris gezien. Pro-live, vrijheid van wapens en godsdienst zijn de leuzen. Vreemde combinatie. Overigens zijn ze ook tegen windmolens.

We gaan ons kamp opslaan in Round Top, een gehucht met 89 inwoners. Als we in het dorp aankomen kunnen we onze ogen niet geloven. De jaarlijkse antique & vintage fair wordt hier gehouden. Het is de grootste fair in de staat Texas en duurt twee weken.

We kunnen over de hoofden lopen van de cowboys en opgedirkte cowgirls. Rijen auto’s rollen door het dorp.

Voor twee fietsers is er dan geen plaats. Het is al halverwege de middag. En mogelijk is er tien mijl verder een RV camping die nog plaats heeft. We bellen voor de zekerheid, maar het advies is om via de website te reserveren. Als we aankomen is er nog één tentplek over. Dat is genoeg. Als we ingecheckt hebben krijgen we een biertje mee voor bij de tent. De campingbaas vindt het daar nog niet te koud voor.

We wijken wat van de route af omdat de camping in Carmine te ver van de Southern Tier af ligt. We nemen vanaf het dorp de hwy 290 richting Burton. Het is een vierbaans snelweg met een brede vluchtstrook. De auto’s denderen met 120 km/u langs ons. Toch voelt dat veiliger dan een tweebaans weg met 20 cm asfalt buiten de witte lijnen, waar we gisteren op reden.

In Burton is een historische ginfabriek. De gin wordt geproduceerd van katoen. We houden er ook onze eerste pauze. Een fietser komt vanaf de andere kant langs ons terras. Het is Chase, een jongeman die zijn baan heeft opgezegd en nu de Southern Tier fietst. Hij rijdt grote afstanden, bijna altijd meer dan 100 km per dag. Hij reist van de oostkust naar de westkust, een zogenaamde westbounder.

Hij is vanaf Florida pas 20 dagen onderweg, samen met zijn hond. Als het kan loopt de hond naast hem mee, altijd aangelijnd. En anders gaat hij in de aanhangwagen achter zijn fiets. Wij zijn de eerste fietsers die hij tegen komt op zijn route. Dat zullen er niet veel meer worden, want wij hebben er tijdens onze autotocht ook weinig gezien. We zitten een tijd te kletsen, dat is ook wel eens leuk.

Daarna nemen we afscheid en vervolgen via de Texas Independance Trail onze weg door het boerenland van Texas, of moet ik ranchesland zeggen.

De hele route zien we om de mijl lange opritten naar gigantische woningen. Stallen en schuren zien we niet, die staan waarschijnlijk verder op in het land. Elke ranch is omgeven door hekken, zodat het vee niet kan ontsnappen.

Voor de toeristen zijn er soms nog wat nostalgische woningen, zodat we gelukkig nog wat afwisseling hebben.

We eindigen in Navasota, eindelijk weer een plaats met voorzieningen en een leuk centrum. Na drie dagen in de tent nemen we maar weer eens een hotel. Deze keer krijgen we fietsers korting.

Het voordeel van een motel is dat je vroeg weg kan. Wanneer het nog donker is ontbijten we met cerials en een zelf gebakken waffle met syrup in het motel. We hebben een reden om vroeg op pad te gaan. We willen in een State Park overnachten. De organisatie is ondoorgrondelijk bureaucratisch. We kunnen uiterlijk 48 uur van te voren reserveren via recreation.gov. Telefonisch informeren heeft geen zin, zeggen ze op het antwoordapparaat. Chase heeft de voorgaande nacht in hetzelfde State Park geslapen. Dat kunnen we zien op zijn Strava. Op de site zien we dat alle plaatsen van de camping al zijn gereserveerd (R). Op één plek staat FF, ofwel First come, First service. Het weekend begint, als we vroeg zijn maken we misschien kans op dat ene plekje. 

We rijden vanuit Navasota eerst op de drukke highway 90 met brede vluchtstrook. Dat gaat prima, maar na 15 km zijn we horendol van het geraas van de banden over het wegdek. Daarna komen we weer in rustig glooiend landschap en rijden we over Farm-to-Market Road 2819 (FM 2819).

Na Richards komen we in de bossen van Sam Houston National Forest.

Daarin ligt Lake Conroe (pas op voor alligators), waaraan de camping Cagle Recreation Area ligt. De toegangspoort is onbemand. We kunnen entree achter laten in een envelop. Verdere informatie is te verkrijgen bij een van de vrijwilligers op de camping. Voor dat we geld in de envelop stoppen, toch maar even vragen of er plaats is. We komen bij een gepensioneerd stel uit die het beheer doen. Daarvoor mogen zij gratis op de camping staan. Dat doen ze nu zes jaar.

Hun campingplekje ziet er dan ook uit als de uitdragerij van Malle Pietje. Helaas is de FF plek al vergeven. Wij zijn de derde vandaag die komen vragen. Ze overleggen met elkaar. Verstaan kunnen we het nauwelijks, het accent heeft nog het meeste weg van de moeder van Sheldon Cooper. We zouden kunnen staan op een plek waarvan de eigenaar er niet is, of eigenlijk niet. Uiteindelijk bieden ze de plek naast hen aan. Die is nog vrij voor noodgevallen. Kennelijk zien wij er zo uit. Het envelopje kan gevuld worden.

Vanochtend zijn we voor zonsopkomst al spullen aan het inpakken. Op de camping is iedereen nog in rust. Gelukkig ook de Amerikaanse pitbull van de buurtjes want dat beest kan een lawaai maken! Zelfs zijn bazinnetje overschreeuwt hem niet en dat zegt toch wel wat. De televisie heeft onder de partytent de hele nacht aan gestaan, gelukkig zonder geluid.
De zon komt hier op rond 7.30 uur en daarna is het pas veilig om de weg op te gaan. Je moet wel zichtbaar zijn voor auto’s die al helemaal geen fietsers verwachten. We worden uitgezwaaid door de mensen waar we gisteren mee hebben staan kletsen en gaan op weg richting New Waverly. Vanuit een doodstille binnenweg rijden we dit 900 zielen tellende plaatsje in. Tot onze verbazing worden we opgewacht door een horde mensen langs de weg. De sheriff en brandweer staan op de kruising met de zwaailichten aan. Zo bijzonder zijn wij fietsers toch niet?

Nee, dat zijn we ook niet. Men staat klaar om het homecoming football team te onthalen. Met enig navragen begrijpen we dat dit een traditie is in de VS. Het vorig jaar afgezwaaide football team, of bij gebrek aan football een ander sportteam van de plaatselijke highschool, komt weer terug op school. Een soort reünie gebeuren.

Daarbij horen allerlei festiviteiten waaronder de verkiezingen voor de ‘homecoming queen’ en een schoolbal. Al met al is het een parade met versierde wagens en allerlei jeugd. Muziek erbij en dus ook de brandweer en sheriff. Vanaf de wagens wordt royaal met snoepgoed gegooid naar de kindertjes langs de kant van de weg. We zwaaien uitgebreid mee en rapen het snoepgoed en de lolly’s op voor de kleintjes.

Na de parade is binnen de kortste keren ook iedereen weer weg in zijn of haar pickup truck. De straat is weer open en we gaan verder op pad.

Via de countryroad 2693 en 946 (hoe groter het nummer hoe smaller en stiller de weg) komen we in Coldspring (800 inwoners). De naam is misleidend want het is inmiddels weer aardig warm. Eigenlijk hebben we het wel gehad voor vandaag. De camping, 15 km verder op, neemt de telefoon niet op. Aangezien het zaterdag is, is de kans groot dat de camping vol zit. We zijn in de buurt van Houston en mensen gaan in het weekend graag kamperen in de Stateparken. Lang verhaal…. we kiezen voor een motel. Lekker airco en een burgertent vlakbij.
Homecoming…

Het wordt een lange dag. De volgende plek waar we kunnen overnachten is bijna 100 km verder op. Vroeg fietsen dus. We rijden van Coldspring richting de Livingstone Dam. Na een paar pittige klimmetjes zijn we direct warm. Alhoewel de kou op de blote benen slaat in de afdaling. Het landschap ligt er prachtig bij in de vroege ochtendzon.

In de verte zien we Lake Livingston liggen. Dat kan leuk worden als we straks over de dam fietsen. Dat valt tegen. De dam is afgesloten. Net als in Flevoland fietsen we over een parallelweg die onder het waterniveau van het meer ligt. Van het meer zien we niet veel.

Daarna is er in het niemandsland nog een General Dollar, onze vaste bevoorradingsketen voor onderweg. We slaan voldoende voedsel en cola in en beginnen aan een een uren durende tocht door de pine-bossen.

Tussen de bomen is een weg aangelegd. Meestal recht toe, recht aan afgewisseld met een flauwe bocht. Soms hebben we mooi strak asfaltbeton en de andere keer rijden we over half gesmolten teer met scheuren als tramrails. Officieel moeten we buiten de witte lijn rijden, zodat de auto’s makkelijk kunnen passeren. Dat willen we wel, maar daar heeft de locale overheid rumble strips aangebracht om automobilisten wakker te houden.

Op de strips is niet te fietsen. Midden in de bossen komen we nog door het dorp Segno.

Het heeft een kruising en daarom heen staan paar huizen. En er is No Service.

Een enkele keer zien we een inrit, blijkbaar wonen er toch mensen. Tegen het eind van de rit komen we bij wat gerooide velden. Mogelijk dat een projectontwikkelaar nog kansen ziet.

Als we in Thicket Pine National Preserve aankomen bereiken we onze camping. Via beheerder Eddy krijgen we uiteindelijk toestemming van de eigenaar om op het RV park te kamperen. Eddy vindt het erg gezellig dat we er zijn en met zijn verhalen houdt hij ons aan de praat. Uiteindelijk blijkt dat we op de verkeerde camping staan. Vandaar dat de eigenaar niet snapte dat er fietsers naar zijn camping waren gekomen. Maakt niet uit, we kunnen blijven staan. Tussen de bomen, de camping heet niet voor niets Pleasant Pine.

Eddy, de beheerder, is al vroeg op. We zijn nog maar net buiten de tent of hij heeft al weer tijd voor een praatje. Ondertussen maken we vast koffie en pakken de spullen in. Voor het eerst gaat de tent nat de tas in. Niet dat het heeft geregend, maar voor het eerst deze reis hebben we ‘s ochtends dauw. We komen echt in een ander gebied. Nadat we afscheid van Eddy hebben genomen gaan we naar een klein museum in het visitor center van Big Thicket National Preserve. Een interessant park met een grote diversiteit aan planten en dieren. We zitten redelijk ver van de kust, maar ook hier komen al alligators voor, net als een enkele zwarte beer en poema’s. Bijzonder zijn de vleesetende planten.

Vanaf het park is er een fietspad naar Kountze. Het is bijna 12 uur, we zijn nog geen 15 kilometer onderweg en hebben al weer trek. We lunchen bij Mama Jacks, een aanrader van Eddy.

Drie oude dametjes spreken ons aan. Zij denken dat we al gestemd hebben omdat we zo vrolijk zijn. Momenteel kunnen de mensen in Kountze aan zogenaamd ‘early voting’ doen. Traditie is om daarna te gaan eten in Mama Jacks. Als ze horen dat we uit Nederland komen is de volgende vraag of we alle oude mensen euthanaseren. Dat is toch wat anders dan de leus: God, Guns, Trump die we met regelmaat langs de weg zien. Met volle maag gaan we weer verder. De weg is lang en saai. Gelukkig is er een brede vluchtstrook, de auto’s vliegen ons met 120 km/u voorbij. De enig afwisseling is een petrochemisch industrie terrein van Trecora.

Na zestig kilometer zit het er op. Twee kilometer ten noorden van het plaatsje Fred is James’ RV park. Hoewel, er is een leeg veld. En zeker geen RV park. Waarschijnlijk zijn we het RV park al eerder gepasseerd toen we het dorp in reden. Terug gaan doen we niet, dus dan maar doorfietsen. In de volgende plaatsen Spurger en Mount Union is geen mogelijkheid tot overnachting. Uiteindelijk komen we eind van de dag, na nog eens 40 km aan in Kirbyville. Daar kunnen we terecht in een motel. We hebben ons biertje wel verdiend. Helaas zijn we in Jasper County en dat is een dry county. Dan is de dag wel erg lang.

Vandaag verlaten we Texas. Het is fris, maar het kan nog net in de korte broek. We verlaten Kirbyville via de hwy 82. Veel ochtendverkeer op de weg maar er is een brede shoulder waar we op kunnen rijden. Na Trout Creek (een benzine pomp en een paar huizen) komen we op een heerlijk rustige weg. We moeten wel even wennen aan de honden die blaffend op je af komen. Iedereen heeft een of meerdere van die beesten. Meestal zitten ze braaf achter een hek. Zodra ze ons zien worden ze gek. Bewegende benen en een fiets dat kennen ze niet. Ineens blijken er ook zwakke of open plekken in het hek te zitten die de beesten prima weten te vinden. Een blaffende hond aan de ene kant van je fiets en een inhalende auto aan de andere kant. Als de hond niet op let, kan die onder de auto komen. Zo hebben we nog profijt van inhalende auto’s. Als er geen auto’s zijn werkt gewoon doorrijden en hard schelden in het Nederlands het beste.

We komen bij het gehuchtje Bon Wier, het laatste dorpje voor de grens met Louisiana. Het landschap verandert al, er zijn ineens meer moerasachtige stukken. We zien de eerste cipressen in het water staan en spotten een schildpad en wat runderen.

De rivier Sabine is de grens tussen Texas en Louisiana. De grens komt uitgebreid op de foto. Tenslotte fiets je niet iedere dag een staatsgrens over. 

Merryville is het eerste plaatsje in Louisiana wat we aandoen. Er is een Sheriff’s Office c.q. Visitors Center. We scoren een gratis wegenkaart van Louisiana, gaan er picknicken en werken de socials bij.

Vanaf Merryville is het nog 30 km naar DeRidder. De routekaart en GPS willen ons over de hwy 190 laten gaan (weer veel verkeer en lawaai), maar we zien mogelijkheden over binnenwegen. Zo rustig hebben we het nog niet gehad wat betreft het verkeer. We missen belijning en er zijn happen uit het asfalt maar we kunnen bijna 30 km naast elkaar blijven fietsen, ook wel eens leuk. In het gebied is een flinke bosbrand geweest. Onduidelijk is of dat gecontroleerd of spontaan is gebeurd.

In DeRidder vinden we vlot de camping. Het is eigenlijk een RV park. De beheerder ziet ons onderweg al fietsen, keert zijn auto om en geeft ons een plaatsje op de camping. Heel aardig. Hij steekt 10 dollar in zijn zak. Geen bonnetje of zo. Hij blij, wij blij.