Het regent de hele nacht. Na de extra lange fietstocht van gisteren doen we vandaag een korte tocht. Ongeveer 65 km naar Chester. We blijven in onze tent tot het droog is. We breken op en besluiten in Murphysboro te ontbijten. Nog voordat we aan het ontbijt toe zijn heeft Ariane een lekke band. De oorzaak blijft onbekend, al zit er op de plaats van het lek in de buitenband een klein sneetje. Eindelijk komen we toe aan ons ontbijt en zitten we om kwart voor elf op onze fiets voor een kort tochtje.

Soms geeft de route meerdere mogelijkheden. In dit geval een noordelijke route door de heuvels naar Chester of een zuidelijke route langs de Mississippi. We zijn gewaarschuwd voor de overstromingen, maar tot nu toe valt het reuze mee. Die Amerikanen zijn altijd bang! Uiteraard kiezen we voor de zuidelijke route met minder heuvels. We rijden over de laatste heuvels buiten Murphysboro en gaan richting de Mississippi. Daar verschijnt het bord ‘road closed ahead’. Er is weinig verkeer, maar een van de locals weet te vertellen dat er nog een rijbaan vrij is, dus fietsers kunnen er makkelijk langs. Zes kilometer verderop komen we de tweede afzetting tegen als we de Big Muddy River oversteken. Hier is echt maar een rijbaan beschikbaar. De brug staat bijna rondom in het water. Van de rivier is niets meer te zien. 

De Mississippi is niet ver weg, maar krijgen we voorlopig niet te zien. De uiterwaarden zijn hier een kilometer breed.  We rijden over de dijk. De overstromingen moeten indrukwekkend zijn geweest. Het water staat niet alleen aan de goede kant van de dijk, maar ook de weilanden achter de dijk staan vol met water.

We zijn net een stel ramptoeristen. Maar wel de enigen. We komen een uur lang niemand tegen. De omgeving is prachtig en we genieten volop. We zien planten en bomen die boven het water uitsteken,

en boerderijen die omgeven zijn door water.

Schildpadden liggen te zonnen op omgevallen boomstammen. En we zien een waterslang.

We zien op de hele route twee kleine waterpompen, die het water vanuit de weilanden naar de Mississippi pompen. Een paar Hollandse molens zouden effectiever zijn. Voor het eerst sinds de eerste dag van onze tocht rijden we ouderwets Hollands over een vlakke weg. Wat een verademing voor onze benen.

We rijden van de dijk af om de laatste 15 kilometer over highway 3 naar Chester te rijden. Dat valt tegen. De weg is geblokkeerd. Er is een waterblokkering, tussen de dijk, over de weg geplaatst en we kunnen er niet door. We klimmen op de dijk om te zien of voor ons fietsers er nog mogelijkheden zijn om de blokkering te ontlopen. We kunnen het wel vergeten. Achter de blokkering staat de weg onder water. 

Dat wordt een andere route zoeken. Wanneer we een auto aanhouden meldt de bestuurder dat er verderop een weg naar het noorden gaat. Hij denkt dat we ongeveer twaalf mijl moeten omrijden. ‘Have a nice day!’

Vanaf de mooie vlakke wegen gaan we zo de heuvels weer in. Via smalle gravelwegen gaan we noordwaarts. Twee maal is de weg geblokkeerd. De eerste keer wagen we het erop om de signalen te negeren. In de afdaling ontwijken we een verkeersbord wat plat op de weg ligt. We hebben mazzel. We zijn net een sinkhole in het wegdek gepasseerd.

Onder het asfalt is de grond weggespoeld. Bij de tweede afzetting vragen we voor de zekerheid een local of we er wel langs kunnen. Geen probleem. De weg stond onder water, maar is vanochtend weer open gegaan. Alleen de borden moeten nog worden weggehaald.

Uiteindelijk belanden we via de noordelijke route pas na zessen in Chester. Hebben we toch weer 86 km gereden. Deze keer slapen we achter een kroeg. Dat komt goed uit. Ons vochttekort moet nodig worden aangevuld na het ‘korte’ ritje.

Onze laatste dag in de staat Illinois duurt nog een uurtje als we op de fiets stappen. Chester is beroemd vanwege Popeye. E.C. Segar, de geestelijk vader van de deze stripheld woonde hier. Overal in de stad staan beelden van zijn cartoonfiguren. We zien Olijfje, Bluto en uiteraard Popeye. De laatste staat bij de ingang van de stad, aan de rand van de Mississippi.

Eindelijk steken we de rivier over. Het is met recht een machtige rivier. Al is de rivier bij Chester op z’n smalst, nu is hij extra breed vanwege de grote hoeveelheden water die moeten worden afgevoerd.

De brug over rijden is een gokje. Het is maar een tweebaansweg, zonder vluchtstroken. We wachten tot er geen verkeer aan komt en dan vol gas een kleine kilometer overbruggen. We besluiten om geen foto’s te maken halverwege. Klemgereden worden door een vrachtwagen tegen de brugleuning is een fotomomentje niet waard. Heelhuids halen we de overkant en staan we in Missouri. De vierde staat van onze reis.

Het ziet er op het eerste gezicht schoon uit. Dat mag ook wel. Borden aan de kant geven aan dat afval weggooien op de weg kan worden bestraft met duizend dollar boete of een jaar gevangenisstraf. Ook de Kentucky massage is terug. Zelfs midden op de weg zijn deze aangebracht.  Amerikanen noemen dat ‘rumble strips’. De drankverkoop is aanzienlijk minder streng. In de eerste de beste convenience store kunnen we sterke drank kopen.

Na de vlakke vallei waar de Mississippi door loopt komen de heuvels weer terug in Missouri. Het is weer een gemiddeld dagje op en neer. Voor aanvang van de reis leek het mij leuk om door de ‘rolling hills’ te rijden. Het plan is om hard naar beneden te rijden, om dan zo ver mogelijk op de volgende heuvel te komen met een mooie snelheid. Hard naar beneden lukt wel, maar zodra de weg begint op te lopen, lijkt het of er iemand aan mijn bagagedrager hangt en sta ik bijna stil. Ik mag het hele eind weer tegen de bult omhoog trappen. Op zich een vrij zinloze bezigheid, omdat we op zeeniveau zijn begonnen en ook zullen eindigen. Ik wist niet dat er zoveel heuvels zijn en er komen er nog veel meer.

Een keer is het echt leuk om te doen. We hebben windkracht zes in de rug. Dat helpt heel veel. Als je dan over de top van een heuvel vliegt en direct naar beneden schiet voelt het net als in een achtbaan.

In Farmington zien we Mark en Corey, beiden met Hollandse voorouders, die ook de Transam rijden. Zij zijn een dag eerder in Yorktown gestart. We verblijven met zijn vieren in Al’s Place. Een hostel speciaal voor Transammers. We kunnen de toegangscode krijgen bij de plaatselijke politie. Al’s Place is een voormalige gevangenis, waarbij de sheriff op de bovenverdieping woonde en de gevangenen in de kelder verbleven.

Wij slapen op de bovenverdieping.   

Ineens zijn er hostels. We hebben tot op heden onderweg geslapen in kerken, brandweerkazernes, op campings en in city parks. Een hostel  hebben we tot gisteren nog niet meegemaakt. Onze fietsgenoten Mark en Corey zijn gek op hostels en maken nauwelijks gebruik van hun tent. Al’s Place was gisteren een perfecte verblijfplaats. Een gezamenlijke woonkamer met keuken, afzonderlijke slaapkamers, douches en een was- en droogmachine. Koelkast, magnetron en koffiezetapparaat zijn eveneens aanwezig, evenals linnengoed. Een goed alternatief voor fietsers.

Als we opstaan blijkt het de hele nacht geregend  te hebben. Gelukkig zijn onze spullen binnen lekker droog gebleven en hoeven we geen natte spullen in te pakken.

De temperatuur is flink gedaald en we gaan dieper Missouri in. Uiteraard zijn de heuvels er nog. Alleen ze fietsen veel makkelijker. Ze zijn minder steil, we hebben wind mee en de temperatuur is aangenaam tijdens het klimmen.

We rijden door Mark Twain National Forest. Dat betekent veel bos en af en toe een klein dorp. We willen in Centerville overnachten. Het dorp blijkt half uitgestorven, met veel verlaten panden. Het plaatselijke City Park is geen citypark meer. Geen verdere gelegenheid om te slapen. Dus door naar het volgende dorp, 22 kilometer verder op. Daar is een hostel kregen we als tip van Mark en Corey. In gedachten hebben we weer het paleis van Farmington voor ogen. Wanneer we aankomen zijn beide andere fietsers al gearrriveerd en geïnstalleerd. Zij hebben de toegangscode van het hostel opgehaald bij het gemeentehuis. Verder geen procedures om in te schrijven. Ook is er geen beheerder. Er is precies een ruimte van drie bij vier meter waar vier veldbedden in kunnen worden geplaatst. Gelukkig is er wel een douche. 

We besluiten om niet met z’n vieren de ruimte te delen. Naast het hostel staat het Main Street Pavilion. Zoals zoveel plaatsen in Amerika heeft ook dit dorp een overdekte gemeenschapsruimte.

Daar zetten we onze tent op. Lekker droog. Dat komt goed uit, want eind van de middag breekt een heftig onweer los. We zien de sheriff af en toe ter controle langs rijden. Dat slaapt lekker veilig.

We zijn een halfuurtje onderweg als ik Mark en Corey zie in mijn achteruitkijkspiegel. Wij zijn eerder vertrokken, maar zij zijn sneller. Als ik nog een keer in mijn spiegel kijk zie ik een heel mooi beeld. Een heuveltop met daarachter de bergen van de Ozarks. Wat zou het mooi zijn als ik bovenop de heuveltop een eenzame fietser kan vastleggen. Ik stap af en ik heb mijn fototoestel in de aanslag. Het is rustig op de weg. Zo om de vijf minuten passeert ons een auto. Mark is al over de heuvel en ik kan hem nog net op de foto zetten.

Nu nog even wachten op Corey die meestal op enige afstand van Mark rijdt. Dat komt omdat Corey elke dag bloemen naar zijn vrouw stuurt. Geen echt boeket, maar elke dag een andere gefotografeerde bloem. Dit keer duurt het vijf minuten. Ik hoor het eerder dan dat ik hem zie. Een vrachtauto moet voor hem afremmen. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar de fietser en de vrachtauto zijn gelijktijdig boven. Daar gaat mijn ideale plaatje van de eenzame fietser.

Het is wel een realistisch beeld. Auto’s die moeten afremmen en pas voorbij kunnen als ze boven aan de heuvel weer overzicht hebben. Een nieuwe foto met Corey gaat niet meer lukken. Hij rijdt harder.  

Heb je altijd al eens een ‘achtbaan gevoel’ op de fiets willen mee maken? Dan raad ik aan om eens in de Ozarks te gaan fietsen.

Ik ben slecht met namen en denk in eerste instantie bij de naam Ozark aan de films van Lord of the Rings maar dat blijkt niet juist. In die films komen Orks voor, wezens waarvan je nachtmerrie achtige dromen kunt krijgen. Ozarks komen ‘s nachts misschien ook spoken maar dan op een andere wijze, namelijk in de vorm van kuit- of andere beenkrampen.

Volgens de folder zijn de Ozarks een van de oudste bergen op aarde (geologisch gezien). Waarschijnlijk is de naam ontstaan door Franse invloeden: Aux Arcs, een afkorting voor ‘in the country of the Arkansas’. Waarbij Arkansas staat voor een indianenstam.

Hoe dan ook, het ziet er indrukwekkend mooi uit. Rotsachtige formaties, begroeid met bos waar beekjes en rivieren doorheen lopen.

Over al dit moois loopt de highway 106, een erg rustige weg. Zo eenmaal per vijf minuten rijdt daar een auto of truck over. Als fietser heb je daar redelijk vrij baan. De weg danst op en neer met hier en daar een flinke krul.

Vandaag is het doel Eminence, op papier een ‘eitje’ gezien de totale afstand van 45 kilometer. Morgen een rustdag. Vandaag kunnen we onderweg dus wat vaker stoppen voor een fotomomentje.

Wanneer we Ellington verlaten stuiten we al snel op de eerste heuvels, deze gaan nog soepeltjes. De omgeving is prachtig en de zon komt er lekker bij.

Na een uur geleidelijk aan steeds verder geklommen te zijn komen we aan op de top van een flinke Ozark. Ergens in de diepte zie je de weg nog drie keer omhoog gaan en eindigen in een flinke bocht.

Eerst even goed aanzetten en schakelen naar de zwaarste versnellingen; dan stuiter ik naar beneden. Ik kan het niet laten om ‘yippiekayee’ te schreeuwen. De neiging om de armen omhoog te gooien als ware ik in de Efteling, kan ik nog net onderdrukken. Het is een fantastisch gevoel; heb de hele weg voor me alleen en zie zelfs de 70 km/uur passeren op mijn tellertje!

In dit gebied moet je na zo’n prachtige afdaling wel weer zien naar boven te komen. Na pakweg 60 seconden het gevoel te hebben gehad dat je vliegt, moet je aansluitend weer rap terug schakelen naar je lichtste verzet, om uiteindelijk met een slakkengangetje weer boven te komen. Ik zal niet teveel meer zeuren over percentages, maar er was geen helling bij van onder de tien procent. Na een aantal Ozarks heb je het eigenlijk wel gehad maar dan komen er nog veel meer (oef). De spiertjes kraken en alle flessen cola zijn inmiddels op. We dachten een eitje te hebben vandaag, maar we zijn erg blij als we, uitgeblust, op de camping aankomen.

Morgen staat er een rustdag gepland. De  campingbaas verhuurt kano’s. Het wordt mooi weer. Ik denk dat we morgen lekker met de stroom van de rivier mee gaan peddelen en de Ozarks op een relaxte manier verder bekijken. Volgens de map hebben we nog een ‘half kaartje’ Ozarks te fietsen, daarna wordt het weer ‘gewoon’ glooiend.

Halverwege Ellington en Eminence, aan de Ozark National Scenic Riverways is een afslag naar Blue Spring. Een waterbron die de Current River voedt met 80 million gallons per dag. Klink heel veel. Opgelost kalksteen geeft het water een diepe blauwachtige gloed. De dagtocht is kort dus we hebben wel even tijd om te gaan kijken. Bij de afslag geeft het bord aan dat de Blue Spring na 2,5 mijl wordt bereikt. Het is geen weg maar een gravelpad. Het pad loopt licht af en voert ons dieper het bos in. Al gauw wordt het steiler. Halverwege hebben we ons 10 uur foto-moment. Precies op het punt waar de afdaling nog scherper is. Dit wordt gekkenwerk op de fiets. We zetten de fiets langs de kant van het pad en gaan lopend door. Tot nu toe hebben we geen mens gezien.

We moeten ons schrap zetten bij de afdaling en meten een helling van 25 %.

De weg is op sommige stukken weggespoeld. We zien een soort lianen hangen aan de bomen en op het pad na is er niet door het verwilderde bos te komen.

Uiteindelijk bereiken we de parkeerplaats voor auto’s. Er is niemand aanwezig. De picknickplaats staat onder water. Waarschijnlijk na het onweer van gisterenavond.

Vanaf de parkeerplaats is het nog een halve mijl lopen over een smal pad naar de Blue Spring. We zijn er bijna en naderen de Current River. We slaan links af om parallel aan de rivier het pad te volgen. Verder kunnen we niet. Het pad staat onder water.

Tussen de struiken door zien we een snel stromende, modderige grijze rivier. Blue Spring is net iets te ver.

Omkeren maar, volgende keer beter! We hebben vandaag toch tijd over.

Wat een heerlijke dag om rust te hebben. Er zijn bijna geen gasten. We zijn de enige kampeerders met een tent op de oude aftandse Arrowhead Campground. Het heeft een beetje hippieachtige jaren zestig uitstraling. We staan vlak aan de rivier Jacks Fork. Gisteren was het water nog modderig. Vandaag is de rivier al gezakt en begint het water helderder te worden. We kunnen maar tot vrijdag staan. Dan begint het weekend van Memorial Day en is er geen plaats meer voor ons.

Eminence is een wat bedrijviger stadje dan de andere plaatsjes aan de route. Het is toeristischer en we hebben de mogelijkheid om een kayak te huren. De plaatselijke bibliotheek heeft WiFi. Daar plaatsen we enkele berichten op de website. Tekst uploaden lukt wel, maar foto’s is te veel gevraagd van het systeem.

We worden ‘s middags heel luxe bij de camping opgehaald door een busje van Harvey’s Canoe & Kayak Rental. Deze brengt ons naar Alley Springs. De Kayaks liggen al klaar. ‘Stap er maar in en dan die kant op’ zijn de enige instructies die we krijgen. Vooraf bij de verhuur wordt ons wel uitdrukkelijk gevraagd of we ervaring hebben met een kayak. Vanwege het hoge water wordt er geen boot verhuurd aan mensen zonder ervaring. Uiteraard hebben we ervaring.

Vanaf de inham komen we op de rivier. De stroom neemt ons mee en we hoeven alleen een beetje te corrigeren. Wat een prachtig uitzicht op de bossen en de bergen vanaf het water. Af en toe komt er een stroomversnelling.

De grootste obstakels zijn de bomen die meegesleurd zijn door het water. Die zijn in de rivier blijven steken. Als je tussen de takken blijft steken kost het met de sterke stroom veel moeite om weer los te komen. 

Na een heerlijke tocht kunnen we bij onze tent weer aan land. De kano’s worden  daar weer opgehaald. Om af te koelen nemen we nog een duik in Jacks Fork River. Dat voelt als een ijsbad. Dan maar weer opwarmen en relaxen in de zon, met een boek aan de rand van de rivier.

Nog een paar lastige klimmen en dan verschijnt het bord ‘Leaving Ozarks National Scenic Riverways’. Het lijkt er op dat we nu echt de Ozarks verlaten. De steile heuvels laten we achter ons. Nog een keer krijgen we de kans het gebied te overzien bij de Flatrock Fire Tower.

We klimmen helemaal naar boven en hebben een machtig uitzicht. We zien alleen maar bossen en rijen heuvels achter elkaar.

We blijven rond de 400 meter hoogte fietsen. Zeg maar fietsen op niveau. Licht glooiend loopt de weg door een meer open gebied. We passeren Summerville, waar de vlaggen voor Memorial Day al klaar hangen. Bij Yukon staat nog een convenience store op de kaart, maar deze ziet er wel heel erg gesloten uit.

We schieten lekker op en naderen eindbestemming Houston, in de county Texas. We have a problem! Eerst valt de kaart uit op mijn GPS en even later verdwijnt ook de ingestelde route. Alleen op een papieren kaartje rijden met een schaal van 1:200000 zou nog wel lukken op de rechte wegen die gaan komen. Ideaal is het niet. Uitzetten en daarna weer aan helpt niet. Misschien is het apparaat te warm geworden in de zon? Dan maar openmaken. Onder de batterijen zit een geheugenkaart. Deze is losgetrild uit de houder. Na de kaart weer vastgezet te hebben functioneert alles weer prima. Houston here we come! Nog voor dat we er zijn worden we aangehouden door een automobilist. Hij stelt zich voor als Wes en nodigt ons uit om te overnachten in zijn gastenverblijf. Hoe aardig het aanbod ook is, we blijven bij ons plan om door te rijden naar Houston en te overnachten in het stadspark.

We zijn nog geen half uur geïnstalleerd of daar komt Wes alweer aanrijden. Een boom van een vent met een vriendelijke uitstraling. Hij wil ons niet verontrusten. Hij vindt fietsers gewoon heel interessante mensen waar hij graag mee in gesprek raakt. Ook wil hij de gastvrijheid tonen van de mensen in Missouri. Wes blijkt te werken in het plaatselijke ziekenhuis Texas County Memorial Hospital als hoofd van de administratie. Het ziekenhuis heeft 66 bedden, maar wel 13 eerste hulp kamers. Er vallen veel gewonden in het verkeer en op de boerderijen. En elk letsel gaat naar het ziekenhuis. Dokterswacht is hier een onbekend fenomeen. Om de gastvrijheid te benadrukken geeft hij ons twee tegoedbonnen voor een gratis ontbijt in het ziekenhuis. Thuis maar eens kijken of dat ook bij ons kan.

We hebben nog een uitnodiging voor een ontbijt van Wes open staan. En het wordt heet vandaag. Om geen tijd te verspillen staan we om 5 uur op. Het is nog donker. Zodra het licht is rijden we naar het ziekenhuis. Het restaurant in het ziekenhuis gaat om 5.00 uur ‘s ochtends open. Wanneer we de naam van Wes laten vallen en de bon laten zien, mogen we opscheppen wat we willen. Iedereen schijnt Wes te kennen. Als echte fietsers krijgen we een bord vol met scrambeld eggs en hasbrown patatoes voor de nodige energie. We vullen het aan met koffie en kunnen er weer tegenaan.

Op weg naar buiten zien we Wes op verschillende foto’s staan met diverse medewerkers. Bij het onderschrift wordt duidelijk dat ‘head of administration’ in het vorige stuk wat te letterlijk op z’n Nederlands is vertaald als hoofd van de administratie. Wes is de baas, CEO staat er achter zijn naam. 

We trappen lekker door. Er zijn nog veel heuvels. Met een percentage van rond de zeven trappen ze lekker weg. De bossen nemen af en we zien veel agrarische bedrijven. Een klein vogeltje, een killdeerplevier, probeert een koe te verdrijven en Ariane meent zelfs al de prairie te herkennen.

We komen in Marshfield uit op een RV Park. Deze ligt vlak langs de oude historische Route 66. Zij hebben een klein stukje gras voor de TransAm-fietsers waar we onze tent mogen opzetten. Pal naast een nog niet geopend zwembad, dat achter een muur ligt. We zitten lekker uit te puffen als de baliemedewerkster ineens hard begint te gillen.

Een jonge medewerker komt hard onze kant op lopen met een lange stok. Bij de muur houdt hij een black snake van rond de anderhalve meter in bedwang. Tilt hem met de stok op een gooit hem tientallen meters verderop weer in het gras.

Hij adviseert ons om vanavond goed in de slaapzak te kijken voor we gaan slapen en ook bij het opstaan de schoenen te controleren.  Het houdt ons langer wakker dan verwacht.

Black snake heeft zich vannacht niet meer laten zien. Vanochtend hebben we onze schoenen extra gecontroleerd om te kijken of er geen broertje of zusje in zit. Het vroege opstaan bevalt goed en ook nu zitten we weer op tijd op de fiets. Donkere wolken komen met donder en bliksem op ons af. We zijn net Fair Grove uit, als we nog een bankgebouw zien. Die heeft een mooie uitbouw voor de drive-thru flappentap.

Daar kunnen we mooi onder schuilen. We maken het ons gemakkelijk. Zetten de vouwstoeltjes uit, lezen een boek en eten een vroege lunch. Veel mogelijkheden om te schuilen voor onweer zijn er niet. We zien op de hele route drie plaatsen, Fair Grove, Walnut Grove en onze bestemming Ash Grove. Af en toe is er een boerderij en dat is het wel. Na anderhalf uur kunnen we verder. Beken stromen harder dan normaal.

We komen ook een aantal bruggen tegen, waar meetlatten bij staan zodat je kunt zien hoe ver ze bij een overstroming onder water staan. Het hangt er maar van af hoe hoog je auto op de wielen staat of je er door kan.

Na een tweede onderbreking door het onweer bereiken we eind van de middag Ash Grove. Het is iets groter dan de andere Grove’s. Er wonen 1433 mensen.

We slapen weer in een hostel. Het is de oude boerderij ‘The Barham House’ die in het City Park staat. het gebouw is gekocht door de gemeente en ingericht voor familiefeestjes en tijdelijk verblijf voor langsfietsende Transammers. Er zijn er dit jaar, volgens het logboek, al drie geweest. Het zwembad ligt naast het huis. Daar kunnen we op uitnodiging van de badmeester gratis gebruik van maken.

Ash Grove heeft een typische oude hoofdstraat met van die vierkante gebouwen. Het is vrijwel allemaal vervallen oude troep. Een beetje yup zou er bij ons een kapitaal voor neerleggen. Een van de eigenaren vertelt dat de bewoners nu bezig zijn om de panden te renoveren en er moderne ambachten in te huisvesten, zoals een distilleerderij en bierbrouwer. Mogelijk dat het dorp daarmee gered kan worden, anders ziet het er somber uit voor deze plattelandsgemeenschap.