Fietsen voorbij de horizon
Welkom op ‘Trap voor trap’. Op deze site laten wij, Johan en Ariane, weten hoe het ons vergaat op onze fietsreis door de Verenigde Staten van Amerika. We doen van april tot juli 2019 onregelmatig verslag als we via de Trans America Bicycle Trail (ook wel Transam genaamd) van de oost- naar de westkust trekken.
Het voordeel van een jetlag is vroeg in de morgen beginnen met fietsen. Om tien over half zeven vertrekken we naar het centrum van Yorktown, Virginia voor het officiële begin van onze tocht. Eerst een fotosessie bij Yorktown Victory Monument, het startpunt van de Transam. Voor ons een historisch moment. Voor anderen niet, zo vroeg in de ochtend. Het wordt behelpen met de zelfontspanner op het fototoestel.
Bij het strand dopen we onze achterwielen in de Atlantische Oceaan (of eigenlijk de York River die uitkomt in de oceaan). Een goede traditie onder Transammers. Gelukkig loopt hier één dame met een hondje, die wil wel van veraf een foto maken van ons. Vanwege het hondje mag ze niet op het strand komen. Regels zijn nu eenmaal regels in Amerika.
Via de de Colonial Parkway rijden we langs de York River naar Williamsburg. Een historisch koloniaal stadje, volledig ingericht om hordes toeristen te ontvangen. We steken de landtong over en vervolgen onze route nog steeds via de Colonial Parkway langs de James River naar Jamestown. Samen vormen deze drie plaatsen de Historic Triangle, waar de eerste kolonisten zich settelden.
De route gaat over in de Virginia Capital Trail. Een fietspad van 83 km welke loopt van de huidige hoofdstad Richmond naar Jamestown, de eerste hoofdstad van Virginia. Een fietser vertelde dat het hele project vlug is afgerond voor het WK wielrennen in 2015. Het is een beetje vreemd als er geen enkel fietspad is in de plaats waar het WK wielrennen wordt gehouden. Het fietspad is een succes want vandaag zijn we tientallen fietsers tegen gekomen. En niemand heeft een e-bike.
Onze slaapplaats is in Willis United Methodist Church. De leden stellen de kerk open voor fietsers. We krijgen een hartelijk welkom. Een geweldig initiatief, dat vaker schijnt voor te komen in dit land. Slapen kan op de grond in een van de vergaderzaaltjes van de kerk. Er is een douche en een keuken. Meer hebben we niet nodig. Het kerkkoor heeft vanavond repetitie. Dat geeft een extra dimensie aan ons avondeten.
We zijn er bijna! Nog een kort ritje en dan hebben we onze tocht van de Atlantische Oceaan naar de Pacific er op zitten. Het duurt vandaag toch weer langer dan we denken. Wekenlang hebben we de regenpakken niet aangehad en net als we willen vertrekken begint het te miezeren. Hard genoeg om goed nat te worden. Volgens het weerbericht is er geen regen voorspelt. Dat zegt hier niks. Er zijn hier televisiezenders die 24 uur per dag met het weer bezig zijn en we krijgen regelmatig waarschuwingsberichten op de telefoon. Meestal klopt de voorspelling niet. We wachten tot het droog wordt en gaan pas om 10 uur op pad. Na een kwartier begint het opnieuw te regenen. We zijn onderweg en dan gaan we niet meer terug. We willen nu de kust wel eens zien.
De route is eenvoudig. We volgen highway 126 met daarnaast de Siuslaw River. We dalen licht; we gaan tenslotte naar zeeniveau. Onderweg krijgen we de spray van langsrijdende auto’s over ons heen. Kleddernat en smerig van zand en bagger rijden we Florence binnen. We bouwen de spanning voor het halen van de eindstreep op en gaan eerst lunchen. Van de laatste dag willen we extra genieten.
We gaan op zoek naar een geschikte locatie voor de klassieke foto, met onze fietsen in de oceaan. Er is een probleem. Florence ligt achter de duinen. In de duinen wonen de beter gesitueerden en daar komen we niet bij de zee. Net ten noorden van Florence ligt Harbour Vista County Park. Daar dan maar proberen bij het strand te komen. De parkeerplaats ligt aan de rand van een wand met keien. Geen optie om de fietsen in het water te dopen. Er loopt wel een zandpad naar het strand, maar dan moeten we de fietsen, met bepakking, 500 meter door het mulle zand duwen. Zo gek zijn we ook weer niet.
Dan maar terug naar de monding van de Siuslaw River. We eindigen zoals we zijn begonnen. De doop in de oceaan wordt een doop in de rivier, vlak bij de oceaan. Het water is in ieder geval zout genoeg. En dat is slecht voor de fiets.
De Trans America Bicycle Trail ligt achter ons. ‘Coast to Coast’ of ‘All Across’ zoals de Amerikanen zeggen. Het is bijna niet te bevatten wat we hebben gedaan. Zoveel indrukken, leuke mensen en prachtige natuur in drie maanden.
Gelukkig hebben we het vast gelegd op de foto en er stukjes over geschreven. Dan kunnen we nog eens nagenieten. Iedereen bedankt voor de leuke en lieve reacties. Dat helpt bij het schrijven en onderhouden van de website.
De Transam zit er op. We hebben het trap voor trap gedaan. We kunnen niet verder voorbij de horizon. De verhalen zijn op. Om af te kicken fietsen we nog een stukje verder langs de Pacific Coast Route, maar zonder verhaaltjes voor bij het ontbijt. Nu hebben we echt vakantie.
© 2024 Trap voor trap
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑