Met handschoenen aan klimmen we op de fiets. Vannacht is het net 5 graden en dat is frisjes voor de tijd van het jaar. We doen de beklimming van de Lolo Pass. Lekker lang en zeker niet steil. Om 10 uur gaat de wekker en maak ik, zo als gebruikelijk, de 10 uur foto. Het laatste stuk naar de top is steiler, maar nog steeds te doen. Opeens realiseer ik mij dat de top niet alleen de grens is tussen Montana en Idaho. Het is ook de overgang van Mountain Time naar Pacific Time.
De klok mag weer een uurtje terug. Maar belangrijker, als ik voor 11 uur boven ben kan ik om 10 uur nog een foto maken in Idaho. Met Ariane als gangmaker komen we mooi op tijd boven. Eerst even poseren bij de borden en dan een stukje verder over de berg. Alle klokken springen automatisch een uur terug en de wekker gaat opnieuw. Yes, twee keer trans 10 a.m. op een dag!
We brengen een bezoek aan het visitor center. We krijgen nuttige informatie over de beschikbare campings en routes. Zo volgen we nog steeds de Lewis and Clark trail. Er komt nog één winkel op de route en daarna zijn er 90 mijl geen voorzieningen. Toevallig staan Cor en Liesbeth ook bij het visitor center. We hebben hen 10 dagen niet gezien. Het weerzien is hartelijk en we delen onze ervaringen.
We rijden door Clearwater National Forest. Er zijn wel staatscampings, sommige met een waterkraan, sommige niet. Advies is om voldoende voorraden mee te nemen. We laden bij de winkel alle tassen vol met voedsel en drinken en beginnen aan een heerlijke afdaling. De eerste vijftien kilometer is steil en daarna ongeveer 150 kilometer vals plat naar beneden.
We volgen de hele weg de Lochsa River. Aan beide zijden van de weg zijn er steile berghellingen met alleen maar bos, bos en nog eens bos. Een prachtig gezicht om de kristal heldere rivier door het dal langs de bossen te zien stromen.
We stoppen bij Devoto Memorial Cedar Grove. Een parkje waar gigantische Red Cedars staan. Mijnheer De Voto heeft de route van Lewis en Clark bestudeerd en gepleit voor het behoud van deze bijzondere bomen. Dat is hem blijkbaar gelukt. Langs highway 12 zijn wat zijpaadjes, maar een echte kruising komen we niet tegen. Het enige risico zijn vallende bomen of rotsblokken.
Vanwege de drukte willen we op tijd stoppen. Weer geen campingplaats is niet leuk. We hebben pas 40 van de 150 kilometer afdaling gehad, wanneer we Campground Jerry Johnson zien. We rijden het terrein op. Er zijn maximaal 20 plaatsen. Er is een kraan en een poepdoos. Er is geen mens te bekennen. Alle plaatsen zijn vrij. We maken een kampvuur en zetten de tassen vannacht in het hok van de poepdoos. Daar komen de beren niet. Morgen nog 110 heerlijke kilometers afdalen. Een tweede keer twee foto’s om 10 uur gaat niet meer lukken.
