Fietsen voorbij de horizon
Welkom op ‘Trap voor trap’. Op deze site laten wij, Johan en Ariane, weten hoe het ons vergaat op onze fietsreis door de Verenigde Staten van Amerika. We doen van april tot juli 2019 onregelmatig verslag als we via de Trans America Bicycle Trail (ook wel Transam genaamd) van de oost- naar de westkust trekken.
We overnachten regelmatig in een kerk. Daar zijn we al zo aan gewend dat we het bijna vanzelfsprekend vinden. Er zijn uitzonderingen. Deze staat in Jeffrey City, een gehucht in het lege Wyoming. Vroeger was het een welvarend dorp vanwege de uraniummijnbouw. Duizenden arbeiders verdienden hier de kost. Er waren vier restaurants, een school en diverse motels. In 1980 werd de mijn gesloten. Nu wonen er nog 58 mensen. Er staat een krakkemikkige benzinepomp, een slonzig motel en een vaag cafe-restaurant.
Daarachter wat vervallen huizen, waar onze reisgenoten MJ en Marnie zich niet happy bij voelen. Ze sliepen vorige nacht in het Hilton Hotel en dit is iets anders. Overwegen om door te rijden heeft geen zin. De eerstvolgende plaats om te overnachten ligt 90 kilometer verderop. Amerika kent vele kerken, baptisten, methodisten, presberitanen, mormonen en wat al niet meer. Dit is gewoon een community kerk. Is wel zo handig met 58 zielen. Als er ook nog verschillende geloven worden beleden in dit dorp kunnen ze wel een dienst in een huiskamer organiseren.
De kerk staat buiten het dorp en elke derde zondag van de maand is er een dienst. Via een zandweggetje komen we bij het gebouw. Ondertussen wel opletten dat je niet in de buurt van een ratelslang komt. Die schijnen hier volop aanwezig te zijn. De achterdeur is los en we kunnen naar binnen.
Niks geen kerk, maar een oude sporthal, met volop teksten van vorige fietsers op de muur. Er is een keuken en badkamer met warme douche! Er zijn diverse kamers waar al opblaasmatrassen op de grond liggen. Voor in het gebouw bevindt zich de kerk. MJ en Marnie kijken elkaar aan en zijn blij dat wij hier willen blijven. Voor geen goud is dit hun idee van overnachten.
Even later arriveren AJ en Jenny. Hij is expert in softwarebeveiliging en zij anesthesieverpleegkundige. Zij zijn zogenaamde eastbounders, omdat zij van het westen naar het oosten fietsen.
Zij zijn ‘between two jobs’ en leren op deze manier hun eigen land beter kennen. Ook zij vallen tijdens hun reis van de ene verbazing in de andere en zijn van mening dat het land beter kan worden opgedeeld in meerdere delen. Zo verschillend is de bevolking en ook hun maatschappelijke opvattingen en behoeftes.
We eten in het vage Split Rock Cafe. De serveerster is van een uitzonderlijke geestelijke afwezigheid en geeft bij voorbaat aan dat ze erg moe is. Dat is te merken, want in tegenstelling tot wat gebruikelijk is, moeten we hier net zo lang op ons eten wachten als in een Nederlands restaurant.
We wandelen terug naar de kerk en spelen met z’n zessen een spelletje kaart. Uiteraard plaatsen we onze naam op de muur.
We zijn er bijna! Nog een kort ritje en dan hebben we onze tocht van de Atlantische Oceaan naar de Pacific er op zitten. Het duurt vandaag toch weer langer dan we denken. Wekenlang hebben we de regenpakken niet aangehad en net als we willen vertrekken begint het te miezeren. Hard genoeg om goed nat te worden. Volgens het weerbericht is er geen regen voorspelt. Dat zegt hier niks. Er zijn hier televisiezenders die 24 uur per dag met het weer bezig zijn en we krijgen regelmatig waarschuwingsberichten op de telefoon. Meestal klopt de voorspelling niet. We wachten tot het droog wordt en gaan pas om 10 uur op pad. Na een kwartier begint het opnieuw te regenen. We zijn onderweg en dan gaan we niet meer terug. We willen nu de kust wel eens zien.
De route is eenvoudig. We volgen highway 126 met daarnaast de Siuslaw River. We dalen licht; we gaan tenslotte naar zeeniveau. Onderweg krijgen we de spray van langsrijdende auto’s over ons heen. Kleddernat en smerig van zand en bagger rijden we Florence binnen. We bouwen de spanning voor het halen van de eindstreep op en gaan eerst lunchen. Van de laatste dag willen we extra genieten.
We gaan op zoek naar een geschikte locatie voor de klassieke foto, met onze fietsen in de oceaan. Er is een probleem. Florence ligt achter de duinen. In de duinen wonen de beter gesitueerden en daar komen we niet bij de zee. Net ten noorden van Florence ligt Harbour Vista County Park. Daar dan maar proberen bij het strand te komen. De parkeerplaats ligt aan de rand van een wand met keien. Geen optie om de fietsen in het water te dopen. Er loopt wel een zandpad naar het strand, maar dan moeten we de fietsen, met bepakking, 500 meter door het mulle zand duwen. Zo gek zijn we ook weer niet.
Dan maar terug naar de monding van de Siuslaw River. We eindigen zoals we zijn begonnen. De doop in de oceaan wordt een doop in de rivier, vlak bij de oceaan. Het water is in ieder geval zout genoeg. En dat is slecht voor de fiets.
De Trans America Bicycle Trail ligt achter ons. ‘Coast to Coast’ of ‘All Across’ zoals de Amerikanen zeggen. Het is bijna niet te bevatten wat we hebben gedaan. Zoveel indrukken, leuke mensen en prachtige natuur in drie maanden.
Gelukkig hebben we het vast gelegd op de foto en er stukjes over geschreven. Dan kunnen we nog eens nagenieten. Iedereen bedankt voor de leuke en lieve reacties. Dat helpt bij het schrijven en onderhouden van de website.
De Transam zit er op. We hebben het trap voor trap gedaan. We kunnen niet verder voorbij de horizon. De verhalen zijn op. Om af te kicken fietsen we nog een stukje verder langs de Pacific Coast Route, maar zonder verhaaltjes voor bij het ontbijt. Nu hebben we echt vakantie.
© 2024 Trap voor trap
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑