Cactus

We zijn weer op weg door de woestijn. Deze is toch net weer iets anders dan de vorige woestijngebieden waar we eerder doorheen gekomen zijn. De Inuit kennen meerdere verschillende woorden voor sneeuw. De native Americans zullen ook varianten hebben voor deze woestijnen. Het is er in ieder geval weer snoeiheet en dor. Wel zien we veel meer cactussen in allerlei formaat. Heel bijzonder om te zien. De grootsten kom je echt niet bij ons in de tuincentra tegen.

Ook zien we het spookstadje Congress. Een voorbode voor de komende verkiezingen?

Bij Yarnell staat een monument voor 19 omgekomen brandweerleden. Toen er in juni 2013 een prairiebrand uitbrak werden zij, tengevolge van de harde en draaiende wind, door het vuur ingesloten en overleefden het niet. In het kleine dorp van 649 inwoners werden 127 huizen verwoest. De tragedie is enorm. Bij het monument staat een foto van de brandweerleden die een week voor de ramp werd genomen tijdens een teambuilding weekend.

We volgen grotendeels de fietsroute. We nemen alleen wel de interstate I-17 en Hwy 60 om door Phoenix te komen (voor fietsers is er een fietspad door de stad). Phoenix is een miljoenenstad. Fietsend kost het je minstens een dag om er doorheen te komen.

Vanaf Phoenix zitten we op de Southern Tier fietsroute. Via Hwy 87 gaan we naar het noordoosten en komen ook over enkele passen. Daarbij hebben we weer de prachtigste vergezichten. Veel autos met kano’s op het dak. Blijkt tussen al dat droge gedoe zich ook een stuwmeer te bevinden. Dat lokt begrijpelijk veel mensen die verkoeling zoeken en de parkeerterreinen staan dan ook bomvol.

We rijden verder. Het kwik tikt even 44 graden aan en de airco doet het weer prima.

De motorrijders lijken minder last van de warmte te hebben. Volgens de regels van Arizona is een helm niet verplicht.

We boeken een hotelkamer in Punkin Center (een paar huizen en een trailerpark). De dame van de receptie heet Rachelle en bekijkt ons met de nodige argwaan. Ze moet eerst ‘nakijken’ of er wel kamers vrij zijn terwijl wij alle sleutels op haar balie zien liggen. We mogen blijven, krijgen een grote kamer terwijl ze een kleine in rekening brengt. Ze ontdooit als ik over haar schelpenverzameling begin die uitgestald staat in het kleine kantoortje. Een bijzondere hobby lijkt mij voor iemand die in de woestijn woont, maar ze is er trots op. Zij doet dit vanwege het tweede deel van haar naam “chelle”.

We eten in het naastgelegen café, waar naast bier uit de tap ook een prima maaltijd geserveerd wordt. Een deel van de lokale bevolking zit daar met een biertje. Er hangen wel zeven TV schermen met op ieder scherm een ander programma. We kijken tijdens de burger naar een rodeo op de zender Cowboy TV. Hoe Amerikaans wil je het hebben?