Gulf State Park is een paradijs voor Amerikaanse (electro)fietsers. Er ligt 45 km aan fietspaden door het natuurgebied en ik heb nog nooit zoveel fietsers actief gezien. Hoewel men hier als een zoutzak op de fiets zit. Een bikefitter kan hier goud verdienen. Maakt niet uit, men fietst. Alabama heeft so wie so de schoonste wegen en dat is wel heel fijn voor ons, als fietsers. We trappen over de paden het State Park uit naar Orange Beach.

Ondertussen kijken we verlekkerd naar aantrekkelijke woningen.

De golven aan de kust zijn hoog en we gaan even kijken bij het strand. Daarna rijden we over de Perdido Key Drive richting Pensacola Naval Air Station (NAS). Ondertussen passeren we weer een staatsgrens.

We zijn in onze laatste staat van de Southern Tier aangekomen. ‘Florida, the sunshine state’ zegt het bord. Dat moeten we nog maar zien. Het is zwaar bewolkt en het dreigt te gaan regenen.

De eerste delen van deze schiereilanden zien er nog leuk uit, maar nu verheffen de enorme hotels zich aan de kust. Hier wil je niet gevonden worden.
NAS is de thuishaven van de Blue Angels. Helaas oefenen ze op woensdag. Vandaag ziet de basis er onaantrekkelijk uit.

Het is hard werken tegen de wind in. Uiteindelijk komen we in Pensacola, waar we Bikes Plus bezoeken. We slaan extra binnenbanden in en voor de zekerheid een buitenband. Binnenkort komen we weer in de binnenlanden en dan is er geen fietsenboer te bekennen.

Na het bezoek aan de winkel komen we weer op de ons welbekende hwy 90 uit. We zijn het even vergeten, maar ze hebben heuvels in dit gebied. We doen meer hoogtemeters dan gemiddeld en als dan ook nog de zon door breekt stroomt het zweet weer. We steken de I-10 over. Deze weg komen we al vanaf Arizona tegen en hier gaat de weg dwars door de Escambia Bay.

De kleding wil in dit weer niet drogen en dat merk je als ik het uit een warme fietstas haal. Gelukkig is er een wasmachine in het hotel. Het tekort aan vocht kunnen we aanvullen bij de Vietnamees. De bier-glas combinatie is origineel.