Het is een dag van afscheid nemen. En ik ga een oude vriend ontmoeten. We nemen afscheid van Cor en Liesbeth. Mede Transammers sinds we hen halverwege de reis in Ordway hebben ontmoet. Wij slaan af richting Florence en zij vervolgen hun reis naar Astoria.

Dat we afslaan heeft een bijzondere reden. In Springfield, een voorstad van Eugene, woont een oude vriend van mij. Ik heb Fred 41 jaar geleden leren kennen in LA tijdens mijn eerste tocht liftend door Amerika langs de westkust. Ik ontmoette Fred op de campus van UCLA op zoek naar een slaapplaats. Fred studeerde in LA en is een jaar ouder dan ik. Ik kon bij hem thuis terecht en bleef er een week. In 1981 en 1982 trok ik weer door de US en bezocht hem in Washington DC, waar hij toen woonde en werkte. Incidenteel hadden we contact. De laatste keer ongeveer tien jaar geleden. Bij de voorbereiding van de Transam moest ik weer aan Fred denken. Waar zou hij zijn? Hoe kan ik hem bereiken? Internet is een uitkomst. Toeval of niet, maar hij blijkt vlak aan de route van de Transam te wonen! Die kans kan ik niet laten lopen. We hebben weer contact en Fred is blij verrast dat ik langs kom.

Nu is het moment aangebroken om hem na 38 jaar weer te zien. Ietwat nerveus fiets ik naar Springfield. Het is best wel gek om iemand na zoveel jaar weer te zien. Hoe zou hij zijn? Is de klik er nog? Wat moet ik meenemen als geschenk? Natuurlijk niet aan gedacht toen we van huis af gingen. En drie maanden een souvenir uit Nederland meeslepen in een fietstas is toch al niet de bedoeling. Gelukkig zien we vlak bij zijn huis een bloemenzaak. Hollandser kan het niet. We nemen een bloemetje mee.

Fred zijn huis is makkelijk te vinden. Het blijkt een klein appartementje te zijn. Hij woont alleen. Over de telefoon had hij vorige week al gezegd dat hij een oude man was geworden. Fietsen, zoals wij, zit er niet meer in.

Fred Leroy Kepler

Bij het weerzien moet ik inderdaad goed kijken. Hij is echt oud geworden. De trekjes met zijn hoofd en schouders en de manier van spreken brengen de herkenning naar boven. Voor hem is het wederzijds, met mijn lange grijze haar en volle baard van 12 weken. Het is vreemd om elkaar na 38 jaar terug te zien. We halen herinneringen op en vertellen elkaar hoe het ons is vergaan in al die jaren. Fred werkt nu als ghostwriter en is politiek zeer betrokken.

Als kleine zelfstandige bedenkt hij politieke teksten op baseballpetten, die hij via internet verkoopt. Wij houden van bier en Fred ook. Heerlijk om daarmee de avond al pratend door te brengen. We zouden nog veel meer kunnen praten na 38 jaar. Dan is het gek om de volgende dag weer te vertrekken. Toch gaan we weer op pad. De Transam roept. Hopelijk duurt het niet nog eens 38 jaar voordat we Fred weer zien.