De zon is hier vroeg op, dus wij ook. Kwart over zeven fietsen we alweer tussen de swampige bossen, steeds verder naar het oosten. Het heet hier dan ook Lower Devils Swamp. Afgezien van een onzichtbare NASA-fabriek die wordt aangekondigd op een bord is er weinig te beleven. Zelfs de alligators houden zich schuil. De bomen houden de meeste wind tegen. Wanneer we Waveland bereiken doen we een kop koffie en daarna rijden we door een woonwijk met huizen op palen. Blijkbaar hebben ze nog wel eens last van overstromingen.
Ineens staan we bij de kust. We zijn aangekomen bij de Gulf of Mexico. Weer een mijlpaal op onze tocht. Overigens noemen ze de zee hier Mississippi Sound. De huizen op palen kijken uit over het strand. Er is een parkeerverbod langs de weg die langs het strand voert.
En er is zelfs een fietspad. Beter kunnen we het niet hebben.
Het strand is uitgestorven en dat bij een temperatuurtje van 27 graden.We nemen het er van op het strand en Ariane neemt zelfs een voetenbadje.
We bezoeken een visserspier en spotten wat zeevogels.
Aan het eind van het fietspad komen we bij Bay St Louis Bridge.
Een brug van drie kilometer lengte over de baai en er is zelfs een echt fietspad naast de highway. Een pittig ritje volgt met een stijging van vijf procent en de wind heeft vrij spel.
Aan de overkant slaan we af naar Pass Christian. Hoe ze aan al die bijzondere plaatsnamen komen is mij een raadsel. We hebben een klein dilemma. Hier is een camping. De volgende is zestig kilometer verder op. De route is langs de kust en de wind is fors tegen. We hebben gisteren toch al twee dagen verdiend, dan kunnen we wel vroeg stoppen. De Gulf kunnen we morgen ook nog zien.
Wat we nog van de Gulf te zien krijgen is nog de vraag. De bewoners van het RV park vertellen dat er een hurricane op komst is. Welke kant die op gaat is nog niet te voorspellen, maar het is ergens aan de Gulf Coast. Dat is een vrij ruim gebied. We houden Rafael in de gaten.
Geef een reactie