Fietsen voorbij de horizon

IJle lucht

Koninginnerit! We gaan naar de Hoosier Pass op 3509 meter. Het hoogste punt op de Trans America Bicycle Trail. We kleden ons goed aan, want het is maar drie graden boven nul! Het is 48 kilometer klimmen over een hoogteverschil van iets meer dan 800 meter. Hoe moeilijk kan het zijn? Vanwege de hoogte is het mooi dat we nog een nachtje hebben kunnen acclimatiseren. Direct vanaf het begin neem ik de kop. Het is allemaal vals plat richting Fairplay (de basis van de tv-serie South Park). Zo af en toe zien we een flink boerenbedrijf. Ik doe wat ideeën op voor onze oprit.

Als het even oploopt tot meer dan 3% willen de benen niet lekker meer rond. ‘Hoe kan dat nou? Drie procent stelt toch niks voor?’ vraag ik mij af. Ariane geniet ondertussen van de natuur. Bij een hellinkje van 5 procent moet ik haar laten gaan. Na een korte pauze in Fairplay gaan we door naar Alma. Er ligt zowaar een (slecht begaanbaar) fietspad naast de drukke weg. Elke keer loopt Ariane weer uit. Wat ik ook probeer, het gat komt niet dicht. ‘Gisteravond te veel bier gehad? Of ligt het aan het ontbijt van gebakken eieren, gebakken spek, saucijsjes, een plak ham, 2 stukken toast, een schep hashbrown potatoes en de nodige koffie inclusief refills?’ Het is in ieder geval slecht voor de moraal. Als coach van Ariane roep ik bergop altijd ‘eigen tempo rijden!’ Dat doet ze keurig. Als ik probeer bij te blijven beginnen mijn benen te tintelen en moet ik mijn les van ‘eigen tempo’ toepassen.

Het moet wel aan de ijle lucht liggen. Tot nu toe is mijn hoogste berg de Mont Ventoux geweest en die komt niet boven de 2000 meter. Dit is andere koek. De ijle lucht slaat toe is mijn conclusie. Voor Ariane lijkt de ijle lucht juist minder weerstand op te leveren. Dat verhaal hoor ik ook altijd bij schaatsers als er een lage luchtdruk is. Mogelijk heeft ze al voor mij rijdend ook het laatste beetje zuurstof uit de resterende lucht verbruikt, zodat er voor mij niets over blijft. Ik prakkeseer wat af bergop. Zes kilometer voor de top houdt bij Alma het fietspad op. De weg wordt steiler.

Samen met al het overige verkeer kruipen we richting de pas. De uitlaatgassen vermengen zich met het laatste restanten lucht. Ondertussen is het oppassen om niet van de weg te worden afgedrukt.

Is het leuk vraag ik mij af. Ja, het is fantastisch. Het uitzicht is prachtig, de zon schijnt en dat Ariane eerder boven is dan ik maakt niet uit. We maken weer prachtige foto’s en we hebben een heerlijke afdaling voor de boeg. Ook hier weer is het oppassen voor inhalende auto’s

Boven op de top doe ik nog aan wat zelfreflectie. Naast de ijle lucht heeft de zwaartekracht ook invloed op het klimvermogen. Het ligt dus aan Amerikaanse hamburgers, ander fastfood en cola.

5 reacties

  1. Roland

    Dat kan zo maar een gevalletje van zuurstofgebrek zijn. Jij hebt meer spiermassa en die spieren roepen om zuurstof. Geen paniek. In de afdaling gaat t vast steeds beter.
    Toch mooi bovengekomen en weer n prachtig verhaal om bij te schrijven.
    Gefeliciteerd saam met het behalen van t dak van de TransAm. 👍

  2. Nelly

    Hoi Ariane, dat moet stiekum wel een heerlijk gevoel geweest zijn! Maar natuurlijk een prachtige top voor jullie allebei!

  3. Annemieke

    Volgende keer een persluchtflesje mee?? Blij dat jullie weer online zijn trouwens begon me bijna ongerust te maken.

  4. Annette Roelofs

    Still going strong, stoer stel zijn jullie hoor, veel plezier en voorzichtig met al dat voorbijrazende verkeer!
    Groetjes uit Dordrecht.

  5. Ineke

    Wat beleven jullie veel!! Ik kijk alweer uit naar volgende verhalen 😉. Genieten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2024 Trap voor trap

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑