In 80 dagen door Amerika

Het zit er op. Een reis van 80 dagen van de westkust naar de oostkust door Amerika heeft ons uiteindelijk bij onze familie gebracht. De laatste rit van Archdale naar Thomasville is om af te kicken. Nog even het gevoel ervaren van opstaan, ontbijten, wat zal ik aantrekken, inpakken en op de fiets klimmen naar een nieuwe onbekende bestemming.

Na 80 dagen lijkt het haast routine, maar leven bij de dag brengt altijd onverwachte zaken. Weersvoorspellingen zijn niet accuraat en lange termijn voorspellingen al helemaal niet. Zeker als het ons niet goed uit komt. Het weer is wel bepalend voor onze reis geweest. Na zes dagen de majeure beslissing nemen om niet verder door de Mohave woestijn te fietsen, vanwege de hitte, was een grote teleurstelling. Maar toen we bij 45 graden ergens in die grote zandbak stonden, zonder een sterveling of voorziening te zien, konden we alleen maar vaststellen dat het een goed besluit was. Fietsen, en zeker lange afstand fietsen is ontzettend leuk, maar onze veiligheid en gezondheid gaan voor. 

Het alternatief werkte goed. Met de auto hebben we, tot we uit de hitte waren, het deel van de fietsroute naar Austin gereden. Daarbij hebben we de mogelijkheid gehad om ook nog hoogtepunten te bezoeken die buiten de route lagen zoals de Gila Cliff Dwellings en Big Band National Park.

Ineens hadden we tijd zat. We lagen weken voor op ons schema en konden ‘op ons gemak’ door de Southern States rijden. We hadden gekozen om van west naar oost te rijden. De eerste reden is dat we de vorige keer van oost naar west zijn getrokken. Deze keer dus andersom. De tweede reden is dat de wind in het zuiden van de Verenigde Staten meestal uit het westen komt. Zoals ik al aangaf is het weer alles bepalend. Op een enkele dag na hebben we al die weken tot in Florida wind tegen gehad. Dat beïnvloedde de dagelijkse afstand. Daaraan tegen zijn we maar een paar keer nat geworden van de regen, terwijl een fietsgroep die twee dagen achter ons aankwam weken in de regen heeft gereden.

Het onverwachte en de ontmoetingen blijven het leukste van de reis. Een alligator die de weg blokkeert blijft zeker in de herinnering, net als een omsingeling door een groep agenten als we verdacht worden van een inbraak of een begroeting door de burgemeester van Bunkie.

Wat zeker bij zal blijven is alle rotzooi op de weg. Niemand voelt zich geroepen om het op te ruimen, maar er lijkt ook nauwelijks besef dat je niet alles uit het raam moet gooien onderweg. Daardoor wordt de fietsruimte op de highways nog beperkter dan die al is. En het levert de nodige lekke banden op. Het is opvallend dat de infrastructuur voor fietsers toeneemt. Er zijn meer rijwielbanen dan vijf jaar geleden.

Oorspronkelijk was het plan om aan het einde van de Southern Tier met een gehuurde auto van Saint Augustine naar Thomasville te rijden om onze familie te bezoeken. Omdat we zover voor lagen op het reisschema hebben we het plan maar aangepast. We hadden tijd over om op de fiets naar Thomasville te gaan en bijkomend voordeel was dat we ook nog twee stel vrienden konden bezoeken. Het maakt eigenlijk niet uit dat we de auto aan het begin van de reis hebben gehuurd. Nu hoeft het niet aan het eind van de reis.

De reis langs de Atlantische kust was een onverwacht toetje. De steden aan de kust zijn door hun historie gewoon anders dan de doorsnee Amerikaanse steden en de wetlands zijn fantastisch om door te fietsen. Ook reden we over meer back roads dan op de Southern Tier, wat aangenamer fietsen is. Het laatste stukje vanaf de oceaan naar halverwege de bergen is nog even afzien. We voegen nog flink wat hoogtemeters toe aan ons totaal.

Het is het allemaal meer dan waard geweest om deze reis te maken en fantastisch om met de fiets aan te komen bij onze familie. Na 80 dagen zit de reis er op. Niet zoals bij Jules Verne rond de hele wereld, maar we hebben wel een aardig stukje afgelegd van coast to coast.