Fietsen voorbij de horizon

Langs de Mississippi

Het regent de hele nacht. Na de extra lange fietstocht van gisteren doen we vandaag een korte tocht. Ongeveer 65 km naar Chester. We blijven in onze tent tot het droog is. We breken op en besluiten in Murphysboro te ontbijten. Nog voordat we aan het ontbijt toe zijn heeft Ariane een lekke band. De oorzaak blijft onbekend, al zit er op de plaats van het lek in de buitenband een klein sneetje. Eindelijk komen we toe aan ons ontbijt en zitten we om kwart voor elf op onze fiets voor een kort tochtje.

Soms geeft de route meerdere mogelijkheden. In dit geval een noordelijke route door de heuvels naar Chester of een zuidelijke route langs de Mississippi. We zijn gewaarschuwd voor de overstromingen, maar tot nu toe valt het reuze mee. Die Amerikanen zijn altijd bang! Uiteraard kiezen we voor de zuidelijke route met minder heuvels. We rijden over de laatste heuvels buiten Murphysboro en gaan richting de Mississippi. Daar verschijnt het bord ‘road closed ahead’. Er is weinig verkeer, maar een van de locals weet te vertellen dat er nog een rijbaan vrij is, dus fietsers kunnen er makkelijk langs. Zes kilometer verderop komen we de tweede afzetting tegen als we de Big Muddy River oversteken. Hier is echt maar een rijbaan beschikbaar. De brug staat bijna rondom in het water. Van de rivier is niets meer te zien. 

De Mississippi is niet ver weg, maar krijgen we voorlopig niet te zien. De uiterwaarden zijn hier een kilometer breed.  We rijden over de dijk. De overstromingen moeten indrukwekkend zijn geweest. Het water staat niet alleen aan de goede kant van de dijk, maar ook de weilanden achter de dijk staan vol met water.

We zijn net een stel ramptoeristen. Maar wel de enigen. We komen een uur lang niemand tegen. De omgeving is prachtig en we genieten volop. We zien planten en bomen die boven het water uitsteken,

en boerderijen die omgeven zijn door water.

Schildpadden liggen te zonnen op omgevallen boomstammen. En we zien een waterslang.

We zien op de hele route twee kleine waterpompen, die het water vanuit de weilanden naar de Mississippi pompen. Een paar Hollandse molens zouden effectiever zijn. Voor het eerst sinds de eerste dag van onze tocht rijden we ouderwets Hollands over een vlakke weg. Wat een verademing voor onze benen.

Waterpomp

We rijden van de dijk af om de laatste 15 kilometer over highway 3 naar Chester te rijden. Dat valt tegen. De weg is geblokkeerd. Er is een waterblokkering, tussen de dijk, over de weg geplaatst en we kunnen er niet door. We klimmen op de dijk om te zien of voor ons fietsers er nog mogelijkheden zijn om de blokkering te ontlopen. We kunnen het wel vergeten. Achter de blokkering staat de weg onder water. 

Dat wordt een andere route zoeken. Wanneer we een auto aanhouden meldt de bestuurder dat er verderop een weg naar het noorden gaat. Hij denkt dat we ongeveer twaalf mijl moeten omrijden. ‘Have a nice day!’

Vanaf de mooie vlakke wegen gaan we zo de heuvels weer in. Via smalle gravelwegen gaan we noordwaarts. Twee maal is de weg geblokkeerd. De eerste keer wagen we het erop om de signalen te negeren. In de afdaling ontwijken we een verkeersbord wat plat op de weg ligt. We hebben mazzel. We zijn net een sinkhole in het wegdek gepasseerd.

Onder het asfalt is de grond weggespoeld. Bij de tweede afzetting vragen we voor de zekerheid een local of we er wel langs kunnen. Geen probleem. De weg stond onder water, maar is vanochtend weer open gegaan. Alleen de borden moeten nog worden weggehaald.

Uiteindelijk belanden we via de noordelijke route pas na zessen in Chester. Hebben we toch weer 86 km gereden. Deze keer slapen we achter een kroeg. Dat komt goed uit. Ons vochttekort moet nodig worden aangevuld na het ‘korte’ ritje.

1 reactie

  1. Roland

    Hoppah en nu weer in Mississippi (geen idee of ik het juiste aantal s-en heb)
    Goed bezig daar. Geen kans op orkanen?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2024 Trap voor trap

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑