Het moet er een keer van komen. De beklimming van de laatste Big. We gaan volgens analyticus Helmuth 655 meter stijgen en het duurt maar 25 kilometer.
Allemaal niet zo opwindend. Net buiten Sisters begint de klim door het bos. Het is mooi groen en al snel is het verboden voor vrachtwagens op de weg. Ook staan er borden met knipperlichten als er fietsers worden gesignaleerd. Daarmee worden de automobilisten gewaarschuwd. Al snel verdwijnt het groene bos. Er staan nog wel bomen.
Allemaal verbrand tijdens een grote bosbrand in 2017. In totaal is 10000 hectare bos verloren gegaan.
Het is zo kaal dat we zelfs geen vogels meer horen. We moeten nog zo’n 100 meter stijgen als we uitkomen bij Windy Corner. Ineens zijn alle bomen weg.
We komen uit bij een indrukwekkend landschap. Ongeveer 1500 jaar geleden is de laatste van drie vulkaanuitbarstingen geweest. Het landschap is bedolven onder de lava. Nu zijn er alleen nog basaltblokken overgebleven. Er groeit bijna niets en het zwarte landschap is praktisch onbegaanbaar. Astronauten van het Apollo project hebben hier 50 jaar geleden geoefend, met een ruimtepak aan, in het lopen op slecht begaanbare ondergrond. Men verwachtte dezelfde omstandigheden op de maan.
We rijden tussen basaltmuren naar de top.
Boven op de berg staat het Dee Wright Observatory, gebouwd van basaltblokken, van waar we een mooi uitzicht hebben over de lavastroom en we zien ook weer de Three Sisters.
De klim is lang, de afdaling nog langer. We dalen 1200 meter. We komen in een totaal andere omgeving. De begroeiing is dichter, met meer loofbomen. De weg is onoverzichtelijk. Er zijn veel bochten en tegenliggers. Door de vele wisselingen tussen schaduw en zonnige stukken is het nodig om de concentratie goed vast te houden. Echt hard afdalen zit er niet in vandaag. Zo kunnen we extra lang genieten van deze schitterde McKenzie Pass.
Geef een reactie