De Amerikanen vieren vandaag hun onafhankelijkheidsdag. We zijn benieuwd hoe ze dat doen. Zullen we er wat van merken of niet? De laatste week zien we meer Amerikaanse vlaggen en banieren aan de huizen. Op de tafel in de restaurants staan versierde bloemstukjes in de nationale driekleur. Een paar dagen geleden in Grangeville waren de motels al volgeboekt voor het komende weekend en er was een feestprogramma, inclusief optocht, voor drie dagen. Het eerste wat we merken is minder verkeer. Altijd fijn. Af en toe komt er nog een vrachtwagen voorbij. Die zal wel een extra toeslag krijgen. Bij twee grote wegwerkprojecten is het bij de een uitgestorven en bij de ander is men volop aan het werk.

Wij mogen weer flink aan de bak. Bijna 40 kilometer klimmen voordat we op een hoogvlakte komen. Het ziet er direct anders uit. Er meandert een kreek door het weiland. Het lijkt de Drentse Aa wel. Op de hoogvlakte is het rechtdoor naar New Meadows. Langs de kant wordt ons medegedeeld dat we de 45ste breedtegraad passeren. We zijn nu precies halverwege de noordpool en de evenaar. Dat is prettig om te weten als je van oost naar west in Amerika fietst.

In New Meadows zien we iedereen, vooral ouders met kinderen, opgedoft met blauw, wit en rode kleuren richting het gemeenschapshuis lopen. Er hangen nauwelijks vlaggen. Alleen een oude tractor is versiert.

We trappen door naar Council. Een plaatsnaam, waar we weken geleden hebben overnacht, maar dan in Virginia. Langs de weg loopt een pad over een voormalige spoorbaan. Dat klinkt goed. We rijden over het pad en keren na anderhalve kilometer terug op de weg. Het remt als de pest en we stuiteren over de keien. In Council is het een drukte van belang. In de hoofdstraat hangen vlaggen en banners.

Net als koningsdag zijn de mensen uitbundig uitgedost en is er een grote vrijmarkt. Na Council komen we dezelfde voormalige spoorbaan weer tegen die naar Cambridge gaat.

Het is nog bijna 40 kilometer fietsen en op de kaart lijkt het of we acht kilometer kunnen afsnijden. Dat klinkt goed en het is leuk om door de natuur te rijden en geen autoweg te volgen. Het pad volgt de Weiser River. De ondergrond is wisselend. Van lekker hard tot keien en daarna weer zacht steengruis. Om de mijl is er een hek wat geopend moet worden. Uiteindelijk scheelt het, vooral door het kronkelige karakter van het pad anderhalve kilometer ten opzicht van de gewone geasfalteerde weg. Wel zijn we een uur langer onderweg. 

Als we aankomen is Cambridge zijn de festiviteiten net voorbij. Vanavond om elf uur is er een afsluitend vuurwerk. Daar zullen we wel doorheen slapen.