Het ziet er zo vredig uit. Onze bijna verlaten camping, waar we bij uitzondering de enige tent kampeerders zijn. Het is om zeven uur donker. We leggen de tassen met kleding en kampeerspullen in de tent en laten het kookgerei en voedsel bij de picknicktafel staan. Het is kurkdroog en geen mens te bekennen. En dan kunnen we morgenochtend zo aan het ontbijt.

Gedurende de nacht wordt Ariane even wakker van wat geritsel, maar vanwege al het langsrazende verkeer op de I-15 schenkt ze er geen aandacht aan. Na een goede nachtrust denk ik Ariane wakker te maken met een kopje koffie. We houden toch een rustdag vandaag.

Tot mijn schrik staat er geen enkele tas meer bij de picknicktafel. Deze liggen verspreid over het terrein en op de weg. Alle plastic zakken met brood, tortillaflappen, koffie-en koffiemelkzakjes zijn uit de tassen gehaald en open gescheurd. Er liggen nog wat restjes voedsel op de grond. Zelfs ons aangebroken bus pringles hebben de ‘boeven’ weten te vinden. Gelukkig hebben we nog een paar koekjes over die in een tas in de tent liggen. Hebben we nog iets van een ontbijt. Kunnen we eindelijk kamperen, maken we deze beginnersfout. Altijd het voedsel ophangen waar de dieren niet bij kunnen is ons geleerd. Een goede les. We zitten niet ver van het dorp. Daar kunnen we onze voorraden weer aanvullen.