Het is weer fris. Vanuit onze motelkamer zitten we binnen 20 meter op de route. En direct steken we de Edisto River over. De vierbaans snelweg zonder vluchtstrook, zelfs geen strookje van 30 centimeter, is geen pretje. Er is niet veel verkeer op de weg. Alle auto’s wijken keurig uit naar de linker baan. Ik ben verbaasd dat er zo weinig auto’s zijn. Ik ben in de veronderstelling dat het maandag is in plaats van zondag. Wel een teken dat de reis mijn hoofd leeg maakt.

Al snel kunnen we van de US 17 af en rijden over de Old Jacksonboro Road het achterland in. De spoorbaan ligt er naast, waar een mega lange goederentrein over heen dendert. En andere kant van de weg zien we weer ondergelopen land en bos. Met een lekker vaartje, vanwege de wind in de rug, schieten we aardig op. We steken de Stono River en een aantal onbekende kreken over. Na ruim 40 kilometer komen we eindelijk bij Rantowles op de US 17 uit. Bij de splitsing is een benzinestation. Bij Cirkel K hebben ze heerlijke verse aardbeien donuts met Colombian coffee. Daar zijn we dan wel aan toe. 

Ook nu is het weer een kilometer of vijf over de snelweg, nu wel met een stukje vluchtstrook van een halve meter. We komen op de West Ashley Greenway, een voormalig spoorbaan dwars door de wetlands  en later door  de buitenwijken van Charleston. Van de wetlands kan ik geen genoeg krijgen. Prachtige vergezichten met sterk stromend water door opkomend of afnemend tij. De vele vogels die er zijn en de leuke steigertjes die de bewoners vanuit hun tuin naar het water hebben.

Via de oude spoorbaan rijden we zo naar de brug over de Ashley River en rijden we het centrum van Charleston in. Eerst over een betonnen fietspad als een soort boardwalk onder een paar viaducten door.

En daarna langs de Low Battery en High Battery. Een wandel promenade langs de historische verdedigingszeewering van de stad.

We komen dan uit bij de pier en hebben een prachtig uitzicht op de baai met daarin Fort Summer en aan de overkant het vliegdekschip Yorktown.

Om een beetje uit te komen met de rustplaatsen gaan we nog een stukje verder. Weer mogen we een brug over, de Arthur Ravenel Jr. Bridge. Dit is echt een hoge van 67 meter over de Cooper River naar Mount Pleasant. De containerschepen kunnen er makkelijk onder door. 

Het is al laat in de middag. We gaan nog een stukje langs de kust, steken twee keer de Conch Creek over. Via een kunststof boardwalk gaan we nog even naar het strand.

Ook komen we twee keer over de Atlantic Intercoastal Waterway. Een stelsel van kanalen en wateren bij de kust van de Atlantische oceaan. Het is bevaarbaar zonder de gevaren van de open zee. En het is ook een prachtige plaats om aan te wonen, maar dat kan niet anders als het Mount Pleasant heet.