Heb je altijd al eens een ‘achtbaan gevoel’ op de fiets willen mee maken? Dan raad ik aan om eens in de Ozarks te gaan fietsen.

Ik ben slecht met namen en denk in eerste instantie bij de naam Ozark aan de films van Lord of the Rings maar dat blijkt niet juist. In die films komen Orks voor, wezens waarvan je nachtmerrie achtige dromen kunt krijgen. Ozarks komen ‘s nachts misschien ook spoken maar dan op een andere wijze, namelijk in de vorm van kuit- of andere beenkrampen.

Volgens de folder zijn de Ozarks een van de oudste bergen op aarde (geologisch gezien). Waarschijnlijk is de naam ontstaan door Franse invloeden: Aux Arcs, een afkorting voor ‘in the country of the Arkansas’. Waarbij Arkansas staat voor een indianenstam.

Hoe dan ook, het ziet er indrukwekkend mooi uit. Rotsachtige formaties, begroeid met bos waar beekjes en rivieren doorheen lopen.

Over al dit moois loopt de highway 106, een erg rustige weg. Zo eenmaal per vijf minuten rijdt daar een auto of truck over. Als fietser heb je daar redelijk vrij baan. De weg danst op en neer met hier en daar een flinke krul.

Vandaag is het doel Eminence, op papier een ‘eitje’ gezien de totale afstand van 45 kilometer. Morgen een rustdag. Vandaag kunnen we onderweg dus wat vaker stoppen voor een fotomomentje.

Wanneer we Ellington verlaten stuiten we al snel op de eerste heuvels, deze gaan nog soepeltjes. De omgeving is prachtig en de zon komt er lekker bij.

Na een uur geleidelijk aan steeds verder geklommen te zijn komen we aan op de top van een flinke Ozark. Ergens in de diepte zie je de weg nog drie keer omhoog gaan en eindigen in een flinke bocht.

Eerst even goed aanzetten en schakelen naar de zwaarste versnellingen; dan stuiter ik naar beneden. Ik kan het niet laten om ‘yippiekayee’ te schreeuwen. De neiging om de armen omhoog te gooien als ware ik in de Efteling, kan ik nog net onderdrukken. Het is een fantastisch gevoel; heb de hele weg voor me alleen en zie zelfs de 70 km/uur passeren op mijn tellertje!

In dit gebied moet je na zo’n prachtige afdaling wel weer zien naar boven te komen. Na pakweg 60 seconden het gevoel te hebben gehad dat je vliegt, moet je aansluitend weer rap terug schakelen naar je lichtste verzet, om uiteindelijk met een slakkengangetje weer boven te komen. Ik zal niet teveel meer zeuren over percentages, maar er was geen helling bij van onder de tien procent. Na een aantal Ozarks heb je het eigenlijk wel gehad maar dan komen er nog veel meer (oef). De spiertjes kraken en alle flessen cola zijn inmiddels op. We dachten een eitje te hebben vandaag, maar we zijn erg blij als we, uitgeblust, op de camping aankomen.

Morgen staat er een rustdag gepland. De  campingbaas verhuurt kano’s. Het wordt mooi weer. Ik denk dat we morgen lekker met de stroom van de rivier mee gaan peddelen en de Ozarks op een relaxte manier verder bekijken. Volgens de map hebben we nog een ‘half kaartje’ Ozarks te fietsen, daarna wordt het weer ‘gewoon’ glooiend.