Fietsen voorbij de horizon

Stekels

We hebben ons ‘verslapen’. Gisteren zijn we de tijdzone gepasseerd waarbij de klok een uur vooruit sprong. Om half acht is de zon op terwijl we van half zeven uit zijn gegaan. Wat sneller dan anders ontbijten we en breken we het kamp op. We willen op tijd bij het Big Bend National Park zijn. Dat is ongeveer 190 km rijden vanaf Marfa. We rijden over hwy 118, een tweebaansweg waar je 75 mijl per uur (120 km per uur) mag rijden. Dat schiet lekker op. Er rijdt bijna niemand. We hebben al aardig wat desolate omgevingen gezien maar hier is echt niets te halen of te beleven.

Heel af en toe een hek aan de weg, een brievenbus of een terrein vol barakken en rotzooi. Er wonen blijkbaar wel mensen.

Big Bend National Park heeft deze naam gekregen omdat de rivier Rio Grande met een grote bocht door de bergen loopt. Dat is tevens de grens met Mexico. De rivier is momenteel smal en ook niet zo diep, zo lijkt het. Op deze manier is het niet moeilijk om vanuit Mexico de VS in te komen. Die gedachte is nog niet zo raar, want bij het verlaten van het park (er zijn maar twee grote ‘verkeersaders’ die naar het park gaan) rijden we de fuik in van de border patrol. Paspoorten en visa worden uitgebreid gecontroleerd en de auto geïnspecteerd.

Wij associëren ‘park’ met bomen en struiken, maar de Big Bend is een voortzetting van de woestijn. Er kan veel gewandeld worden. Met name in het najaar en de winter is dat erg in trek. Er zijn dan ook meer dieren te spotten. In de hitte komen die niet tevoorschijn.

We maken een wandeling over de Boquillas Canyon Trail naar de bedding van de Rio Grande. Het is eigenlijk een wandeling van niets, bijna 3 km heen en terug. Echter, het zweet stroomt van ons lichaam. Het advies om een liter water per persoon mee te nemen blijkt nog niet zo raar. De flessen zijn leeg als we bij de auto terug zijn. Blijkt het toch weer 36 graden te zijn.

We scoren nog wild, eerst een coyote en later een (gezadeld) paard. Deze blijkt van een Mexicaan te zijn die (al of niet legaal) kraaltjes en spiegeltjes staat te verkopen langs het pad.
Aan het einde van de middag rijden we weer richting de uitgang. Er is geen kampeerplaats beschikbaar. Het seizoen is nog niet echt begonnen gezien de hitte. Delen van de campings in het park zijn dan nog gesloten.
We vinden het geen groot probleem. Ondanks dat het park wel heel mooi is, zijn we ook wat verzadigd wat betreft woestijnen en stekels.
We rijden via de hwy 385 (ook 120 per uur) weer naar het Noorden. We komen uit bij Marathon waar een leuke camping is.
We hebben de tent opgezet op het gras, luchtbed en slaapzak er in.
Rondlopend merkt Johan dat er allemaal kleine stekels door de zolen van zijn slippers prikken. Soort ‘mini kraaienpoten’. Wat door een zool kan prikken gaat met gemak door een luchtbed!! Gelukkig hebben we daar nog niet op gelegen. We tillen de tent met inhoud naar een grindbak en kijken het grondzeil na. Ik vis er nog een aantal stekels uit die gelukkig nog niet door het zeil gekomen. Anders hadden we op zoek gemoeten naar een ander luchtbed. Het wordt tijd om naar een omgeving zonder stekeligheden te gaan.

3 reacties

  1. Cor de Groot

    Mooi zeg, Ik ga alles even doorlezen.

  2. Henny Veenstra

    Oops, wat een mazzel zeg dat je de stekels in je zool voelde, beetje dikkere schoenen en je had een lekke tent en luchtbed gehad, ze zien er agressief uit.
    Al bijna weer tijd om te fietsen?

    • admin

      Inderdaad veel geluk, zowel voor ons luchtbed als onze fietsen. Ik had er niet aan moeten denken als we onze fietsen daar hadden geparkeerd. Maandag leveren we de auto in. Vanaf dinsdag wordt het gelukkig weer fietsen. Alhoewel de voorspellingen nog steeds 35 graden zijn.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2025 Trap voor trap

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

Translate »