Streep

Het routekaartje van de Transam zit weer op mijn stuurtas. Eigenlijk voor de vorm want de aangegeven route bestaat uit een horizontale streep over de gehele bladzijde. Ik heb geen gevoel voor richting. Maar vandaag denk ik niet te kunnen verdwalen. ‘Immer gerade aus’ maar dan op zijn Amerikaans. Pal naar het westen. 

We gunnen onszelf meewind, maar dat blijkt ijdele hoop. De wind is pal tegen en windkracht 5, ofwel flink trappen.

De weg loopt als een streep door het landschap. Fietsen voorbij de horizon is nu van toepassing. We komen er achter dat Kansas niet plat is. We rijden door de Flint Hills, op zich prachtig maar ze zorgen voor de nodige hoogtemeters. 

Ik voelt me klein in dit oneindige landschap. Auto’s passeren incidenteel. Af en toe zien we een onverwachte mede weggebruiker. Zo zien we in de verte zowaar een andere fietser op ons afkomen. Het blijkt ook een Transammer, maar dan een zonder bagage. Mike fietst in zijn eentje. Zijn vrouw rijdt de route met de auto en heeft alle bagage bij zich. Hij heeft niet voldoende vakantiedagen en wil dus lange etappes doen. Op deze manier is dit mogelijk. Vandaag al helemaal want Mike heeft (wel) meewind! Hij is hier ook super enthousiast over en heeft het plan vandaag 118 mijl (190 km) te fietsen. Dat gaat hem zeker lukken lijkt ons.

Wij trappen verder. Na de lunch hebben we een stuk van 40,5 mijl (64 km) voor de boeg waarvan op de kaart staat aangegeven dat er ‘no services’ zullen zijn. Ofwel geen winkel of benzinepomp waar je iets van eten of drinken kunt scoren en eveneens geen mogelijkheid voor overnachting. We zien überhaupt bijna geen tekenen van bewoning. Af en toe een stal of schuur en een enkele boerderij een eind het land in. 

Wel zien we ineens een coyote oversteken! Hij schiet voor onze wielen langs het land in en rent vervolgens zo snel naar de heuveltop dat Johan hem niet meer goed op de foto kan krijgen. We twijfelen nog of het een wolf is geweest, maar internet brengt uitkomst.

Niet lang daarna steekt er ook nog een wasbeer over. Deze doet zijn best om snel in struiken te verdwijnen maar ditmaal kan Johan er wel een plaatje van maken. 

Wij vervolgen onze weg; trap voor trap. Ter afleiding en om onze energie wat te sparen rijden we om de beurt 2 km op kop. Uiteindelijk is het toch wel een eind en de wind blijft maar waaien. De omgeving kan mij niet zo meer boeien. Ik heb alleen nog aandacht voor de witte streep op het asfalt.

Na 119 km rijden we dan toch Newton in. Het is dan bijna zes uur. We hebben geen zin in het citypark zonder douche. We gaan lekker in een hotel.