De namen zien er uit als een voornaam advocatenkantoor. Dat blijkt niet het geval. Mogelijk zijn het advocaten van de duivel. Vandaag zit het venijn in de staart. Na de woestijnachtige dag van gisteren verandert het landschap zodra we Baker City verlaten.
We krijgen meer groen te zien in de vallei en er groeien weer bomen op de heuvels. De Powder River is nog steeds van de partij. Er stroomt zelfs meer water door dan stroomafwaarts in Hells Canyon.
Mogelijk wordt er zoveel water voor irrigatie uit onttrokken, dat er bijna geen rivier meer over blijft. Stroomopwaarts is een grote dam neergelegd, waardoor er een enorm stuwmeer, het Phillips Lake is ontstaan.
In de ochtend hebben we veel last van vakantieverkeer dat naar het meer gaat. Het zijn bijna allemaal motorhomes of pick-up trucks met mega-trailers, boten of opleggers met buggy’s er op. Vooral heuvel op zijn ze niet bereid om het gas er af te halen en komen ze met zwaar walmende uitlaat voorbij karren. Wanneer er tegenliggers aankomen gaan ze bijna niet opzij en worden we zowat van de weg afgedrukt. Hadden we bijna een advocaat moeten opzoeken.
De temperatuur is aangenaam. Een kever lift mee bij Ariane op de fiets. De eerste helft van de reis verloopt lekker vlot door het Wallowa-Whitman National Forest. Dit bos gaat over in het Malheur National Forest. De naam van het bos voorspelt al niet veel goeds. Het voorname advocatenkantoor blijken drie bergpassen te zijn die keurig op een rijtje achter elkaar liggen. Eind van de dag niet ons ideale scenario. Bij elkaar toch weer 25 kilometer klimmen en 25 kilometer afdalen. De wegen zijn strak geasfalteerd en dat is heerlijk bij het afdalen.
Op de laatste berg is ook nog een Dixie Campground. Dat roept na eerdere poepdoos-campings wat bijzondere associaties op. We gaan er aan voorbij en dalen af naar Prairie City. Daarbij krijgen we een prachtig uitzicht over de vallei en de bergen van de Strawberry Mountain Wilderness.
Morgen hebben we weer een bergpas op het einde van de dag. Keyes Creek heet het ding. Klinkt gelukkig niet als een advocaat.
Eindelijk ben ik weer bij met alle verhalen. Er kwam plots n diarree aan teksten op mijn scherm maar dat past bij de ‘Dixie campground’ 😁
Nog steeds boeiende omgevingen en dito verhalen. Die hitchhikende kever mag van geluk spreken dat hij de tas van Ariane heeft verkozen boven de voorruit van n Mack.
PS
In de Outback van Australië hebben ze hele ingenieuze ‘Dixies’ (een Dixy wordt daar een Dunny genoemd) wat ondanks gebrek aan stromend water wel het goed dagelijks gemak diende en ventileert (om geurtjes en vliegen kwijt te raken)
In het binnenland hebben ze veel last van wifi obstipatie. High speed internet is hier net iets sneller dan onze ouderwetse koperen telefoonlijn.
Ik krijg toch visioenen dat n locale PTT ambtenaar met n seinsleutel het verhaal in morse verzendt😂