Tegenwind

Het heeft licht gevroren vannacht. De daken zijn wit en de wind komt krachtig uit het noorden. De gevoelstemperatuur is -5 graden. We pakken ons dik in. We rijden het hotel terrein af en Ariane roept dat ze een lekke band heeft. In de kou staan blauwbekken heeft geen zin. We halen het sleutelpasje van het hotel weer op en maken nog een tijdje gebruik van de kamer. Met zoveel kleding aan, als een opgestopte kalkoen, plof ik haast uit elkaar. Eerst de kleding maar uit en dan aan het werk. De schuldige van de lekke band is weer een stukje ijzerdraad. Dit keer zo verborgen in de buitenband dat deze niet is te verwijderen. ik doe de reserve buitenband om de velg. Het is een gravelband. Kijken hoe dat gaat.

Vanaf het hotel mogen we meteen de brug op, over de Pee Dee River. Door de hoogte van de brug zien we niet dat er achter een nog hogere brug ligt die over Waccamaw River gaat. Er staat een straffe wind boven op de brug en de reling is niet hoog. Ik houd stuur maar met beide handen vast tot ik van de brug af ben. We zijn dan op de schiereilanden tussen de Atlantic Intercoastal Waterway en de Atlantische Oceaan. Dit is een groot vakantieparadijs. Eerst komen we langs vier golfbanen, zoals de Heritage Club. Golfen is hier overigens geen ongevaarlijke sport.

Langs al deze banen ligt een fantastisch geasfalteerd fietspad. Prima om te fietsen. Totdat we er achter komen dat het niet voor ons is bedoeld. Het is een rijbaan voor golfkarretje of ‘carts’ zoals ze die hier noemen.

Even later komen we op het echte fietspad, wat verboden is voor carts. Die kunnen er ook niet rijden. De boomwortels hebben het asfalt flink omhoog gedrukt. Ik wil dat ik een fully bij me heb.

We passeren weer veel private woonwijken, sommige afgesloten, andere nog wel toegankelijk. Ook weer met fraaie namen als Blue Haven, Temptation Plantation of Avian Forest. Dat is wel sjiek wonen.

We doen weer een stukje US 17 en passeren plaatsen als Murrells Inlet, Garden City Beach en Surfsite Beach. De plaatsjes lopen in elkaar over. Alleen aan de staat van het asfalt en de ruimte die er voor fietsers is merk je de overgang van de dorpsgrens. Als we Myrtle Beach bereiken kunnen we af slaan naar Sunset Boulevard. De stad is wel vijftien kilometer lang.

De hele kust is volgebouwd met vakantieappartementen. Veel staat te huur. Er is een permanente kermis die dicht is.

We zien bijna geen mensen op straat. De zon schijn, maar de koude wind maakt het onaangenaam om buiten te zijn. Het maakt zo een troosteloze indruk, maar dat hebben we bij Scheveningen in de regen ook wel gezien. Bijzonder is wel dat bijna om de honderd meter een opgang is naar het strand. Deze is vrij toegankelijk. We nemen even een kijkje. Ook daar is niemand te zien.

De wind heeft alle energie uit het lijf gewaaid. We stoppen er vroeg mee. Morgen nog een dagje met tegenwind.