In tegenstelling tot de vorige dag begint de route heel anders. We binnen op Bonita Avenue, een legendarisch naam en ook bekend als boek. Na enkele kilometers komen we op de Pacific Electric Inland Empire Trail. En 30 km lang fietspad over een voormalige spoorbaan. Prachtig strak beton aangelegd, met ernaast een pad voor paarden, hardlopers en wandelaars. Ook is er gedacht aan de faciliteiten voor fietsers, zoals een gereedschapskist en fietspomp en diverse watertappunten. Bij grote kruisingen zijn er zelfs verkeerslichten om over te steken. Een waar walhalla.

Om bij San Bernardino niet in dezelfde situatie te belanden als gisteren nemen we in Fontana de alternative route die op de kaart staat beschreven, de Glenn Helen Alternate. Dit zou rustiger zijn. Zou rustiger zijn, niets is minder waar. De zaterdagochtendspits komt later op gang, maar gaat niet meer over tot laat in de avond. We keren terug naar ons oude ritueel van stoepje rijden. Ondertussen staat de zon strak aan de hemel en gaat de temperatuur naar 31 graden. We slaan het water per gallon in. Ook gaat de weg meer omhoog dan omlaag. We komen vandaag op bijna 1000 meter boven zeeniveau. We verlaten de suburbs. Het landschap ligt er dor bij en schaduw is er bijna niet.

Gelukkig bereiken we halverwege de middag de camping. Helaas is deze afgehuurd door de scouting en worden onverbiddelijk geen andere gasten toegelaten. De andere camping, aan de overkant van de weg, is bezet voor de medewerkers van de rodeo die daar vanavond zal zijn. Dus ook geen plek voor fietsers. Misschien ook wel zo goed, want met een zooitje dronken cowboys om je tent slaap je niet rustig. Het enige alternatief is nog slaapgelegenheid 10 mijl verder op de route. We bellen en er is nog plaats. Wel alvast je creditcardnummer opgeven voor het geval je het niet haalt. De weg gaat alleen maar omhoog, de zon brand als de hel, mijn voetzolen branden in mijn schoenen en het verkeer is extra druk vanwege de rodeo en een file op de naastgelegen I-15.

Wij fietsen op de oude Route 66 die niet meer mag worden gebruikt. Deze is geblokkeerd met roadblocks en ligt bezaaid met rommel en heel veel glas. Voor ons is het veiliger dan op de gewone weg. Met nog een paar kilometer te gaan houdt de route op. Willen we bij het hotel komen dan moeten we gebruikmaken van de Interstate. Eigenlijk mag het niet, maar ook weer wel als er geen andere route beschikbaar is. Dat is wel een heel raar gevoel om bijna tegen zonsondergang met je fiets de snelweg op te rijden. We redden het tot het hotel. Daar horen we dat de temperatuur de komende week gaat oplopen tot 40 graden. ‘Welcome to hell’ zoals dat dan heet.